Yayınevi: Günışığı Kitaplığı Türkçe yayın editörü: <a fr-original-style="" href="https://gunisigikitapligi.com/kisiler/muren-beykan/" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; -webkit-user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Müren Beykan</a> Resimleyen: <a fr-original-style="" href="https://gunisigikitapligi.com/kisiler/huban-korman/" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; -webkit-user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Huban Korman</a> Türkçesi: <a fr-original-style="" href="https://gunisigikitapligi.com/kisiler/suzan-geridonmez/" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; -webkit-user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Suzan Geridönmez</a><blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(32, 163, 99); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px;" style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(32, 163, 99); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px; margin: 0px 0px 1em; border-left-style: solid; box-sizing: border-box;"><div fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;" title="Page 1">“Çocuklar kırmızı şeker, kırmızı top isterler de, neden kırmızı saç istemezler?” diye sorar postacı. Cevabı küçük Frida da bilmez. Tek bildiği, sıradışı kırmızı saçları yüzünden okulda hep alay konusu olduğudur. “Alev alev Frida geliyor! Yangın var, yangın var!” diye bağırır çocuklar, hatta onu suya atmaya bile kalkışırlar. Çok üzülen Frida’ya postacı yardım etmeye çalışır. Frida, teyzesiyle ve Kedi’yle birlikte yaşadığı evdeki, tuhaf cümlelerini bir türlü okuyamadığı kırmızı kitabı da çok merak etmektedir. Ama ne yazık ki, teyzesi bu tuhaf kitabın dilini epeydir unutmuştur...</div></blockquote>Kitap okumayı sevmemin birden çok sebebi var, o kesin. Sanıyorum en keyiflilerinden biri, durup dururken turuncu saçlı insanlara yönelik tarihsel önyargıların tarihsel kökenlerini araştırmama önayak olmaları.&nbsp;Nöstlinger'in Alev Saçlı Çocuk kitabındaki alev rengi saçlarından dolayı zorbalığa uğrayan Frida'yla yakından tanıştıktan sonra bunu araştırasım geldi. Zira Türkiye'de büyüyen ve Ermeni asıllı bir aileden gelen ben, çocukken en çok çilli suratlara ve turuncu saçlara özenirdim. 26 yıldır insanlar arasında yaşayan bir kişi olarak elbette farklılıkların şahane karşılanmadığı gerçeğini cebime koysam da detaya inesim geldi, ne yapayım?<img src="https://images.aposto.com/2023/3/4/1682015778410.jpeg" width="550" style="width: 100%; max-width: 550px; vertical-align: middle; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="1.65" fr-original-style="width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">İllüstrasyon:&nbsp;<a fr-original-style="" href="https://www.instagram.com/nilaydraws/" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; -webkit-user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Nilay Çınar</a><hr style="text-align: center; height: 0px; overflow: visible; border-bottom-style: none; clear: both; -webkit-user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;" fr-original-style="text-align: center;"><h2 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Kültürel etkenler: Çocuklar neden kırmızı saç istemez?</h2>Cevaba ulaşmak için pusula olacak birkaç bulgu var: Kırmızı saçın Kelt kökenli insanlara ait görülmesi ve Kelt halklarının tarih boyunca Anglosakson ve daha sonra Norman istilalarına uğramış ve kültürel kimlikleri zaman zaman baskı altında kalmış olduğu bir gerçek. Ayrıca Hristiyanlık geleneğinde hem kırmızı saçlı kadınların "baştan çıkarıcı" ve "kötücül" olarak görülmesi hem de Yahuda İşkariyot'un kırmızı saçlı olduğuna dair inanışla bağlantılı olarak dini etkileri de hatırlamak gerekiyor. Ah tabii, 16. ve 17. yüzyıllarda yaşanan cadı avı dönemini de unutmasak iyi olur: Kırmızı saçlı kadınlar, özellikle İskoçya ve İrlanda'da, cadı olduklarına dair suçlamalarla karşı karşıya kalıyorlar.Bunları göz önüne alınca 1936, Avusturya doğumlu bir yazarın baş kahraman olarak kırmızı saçlı bir kız çocuğunu seçmesi ilham verici geliyor. Mesela Frida okula gitmek istemiyor, orası zorbalarla dolu. Yetişkin pusulası yetmiyor; öğretmeni, müdüre danışıyor ve "Bunları görmüyormuş, duymuyormuş gibi davranın," önerisine uyup zorbaların Frida'ya yaptıklarını görmüyormuş ve duymuyormuş gibi yapıyor.&nbsp;Zorbalığa karşı yoldaşlar: Zorbalık elbette ki bu yüzden gün geçtikçe tehlikeli hâle gelmeye devam ediyor. Şaşırılmayacak şekilde, zorbalara sorumluluk yüklemeyen öğretmen ve müdür çuvallıyorlar ama Frida'nın evde onu gözeten bir dayanışma ağı var: postacı Bruno, maalesef adını bilmediğimiz postacının eşi, Anna Teyze ve konuştuğunun insanlardan saklanması gereken yaşlı kedi.Yeri geliyor, çocuklar Frida'yı çantaya koyuyor ve neredeyse nehre atıyorlar. Onu bu saldırıdan kurtaransa büyülü olduğu kendisinden saklanan, alev alabilen saçları oluyor: Kızıla-kızıla-çıt-çıt-çıt-alev-alev-yakarık. Büyülü saçların varken ve hiçbir iktidar ağı seni kollamazken kendini savunabilmek ne kıymetli, değil mi?&nbsp;Hele de daha fazla farklılığın ortaya çıktığı için daha fazla zorbalığa maruz kalacağını bilirken.<img src="https://images.aposto.com/2023/3/4/1682015856355.jpeg" width="550" style="width: 100%; max-width: 550px; vertical-align: middle; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="1.65" fr-original-style="width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Postacı Bruno, İllüstrasyon:&nbsp;<a fr-original-style="" href="https://www.instagram.com/nilaydraws/" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; -webkit-user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Nilay Çınar</a><hr style="text-align: center; height: 0px; overflow: visible; border-bottom-style: none; clear: both; -webkit-user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;" fr-original-style="text-align: center;"><h2 fr-original-style="text-align: left;" style="text-align: left; margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">"Diğer"leri istemeyen dünyadan ötekine: Saçların sayesinde uçtuğun Marksist bir gerçeklik</h2>Frida'yla tanıştığımızda içinde yaşadığı dünya, "diğer"leri pek istemiyor. Kedi, konuşabildiği için diğer kedilerden farklı; Anna Teyze, diğer vücutlardan onu farklılaştıran kilolara sahip diye devamlı evde; postacı Bruno, müdürünün ona hazırladığı rotadan biraz saptı diye kovulma tehdidini önemsemiyor bile. Neyse ki bu karakterler birbirini buluyorlar işte.Yani Nöstlinger, kalemi ve karakterleriyle kapitalizm ve ötekileştirici kültürü bir dayanışma ağıyla yeniyor. Hatta Alev Saçlı Çocuk'ta, zorbalık arttıkça akıllara evde duran, farklı bir dilde yazılan kırmızı kapaklı tuhaf kitap geliyor. Sonra o dili bilen tek kişi teyzenin o dili okumaya okumaya unuttuğunu öğreniyoruz. İşte asimilasyon sonucu hep budur, değil mi?&nbsp;Neyse, bu da bir şekilde çözülüyor ve meğer öğreniyoruz ki bu aile zaten buralara, bu patriyarkal kapitalist düzene ait değil.<img src="https://images.aposto.com/2023/3/4/1682015875549.jpeg" width="550" style="width: 100%; max-width: 550px; vertical-align: middle; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="1.65" fr-original-style="width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Kırmızı kapaklı tuhaf kitap, İllüstrasyon:&nbsp;<a fr-original-style="" href="https://www.instagram.com/nilaydraws/" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; -webkit-user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Nilay Çınar</a><hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom-style: none; clear: both; -webkit-user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;"><blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(32, 163, 99); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px;" style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(32, 163, 99); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px; margin: 0px 0px 1em; border-left-style: solid; box-sizing: border-box;">Bir ülke var, orada insanlar mutlu. Tüm çocuklar da. Kimseyle alay edilmez orada. Herkes birbirine yardım eder. Orada ayakkabıcı, sevdiği için ayakkabı yapıyor. Ayakkabıya ihtiyacı olanlar da gelip ondan birer çift alıyorlar. Herhangi bir ücret ödemeden hem de. Üstelik, bu ülkede hiç çalışmak istemeyenler çıksa bile, [...] insanların çoğu yine de çalışıyor. Çünkü herkesin sevdiği işi yapmasına izin veriliyor.</blockquote>Zorbalıkla, patron şiddetiyle, şişmanlık fobisiyle dolu bu gerçeklikten çıkış yolu sunuluyor Nöstlinger'in kitabında. Dayanışma ağı, gitmek için birbirlerine destek oluyor; uçma sihrine sahip olmayan postacı dahi geride kalmıyor.Dayanışıyorlar ve patriyarkal kapitalizmin mabedi gibi duran bir kilise meydanından herkesin gözü önünde havalanarak gidiyorlar. Belediye başkanı, bunu gören "sıradan" insanların kafası karışmasın diye onların ardından meydana bir sirk arabası çağırıyor. Böylece kimse, bu zorba gerçeklikten uzaklaşılabileceği gerçeğini yayamıyor ama değişime açık olan "öteki"ler, el ele, uzaklaşıyorlar oradan.Ben de Alev Saçlı Çocuk'u okudukça yalnız hissetmiyorum; "farklı"lıklarıyla öne çıkan çocuklar bilir; postacı, postacının eşi, teyze ve kedi gibi yoldaşlar pek gerekir. Nöstlinger, bana şunu tekrar gösteriyor: Kapitalist düzen zorbalığı beslese de uçup gitmek için dayanışma ağlarımız var. Orası sevgiyle, "öteki"liklerimizi benimsemekle el ele. Yeter ki kırmızı kapaklı tuhaf kitabı açıp dilimizi tekrar hatırlayalım.

Piccolo

Christine Nöstlinger’in yazarlık kariyerini başlatan kitap Marksist bir manifesto olarak okunabilir mi?

Alev Saçlı Çocuk: Zorbalıktan uzak bir evrene doğru uçmak

<img src="https://images.aposto.com/2023/3/0/1681638549977.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.10" alt="Sonya'nın Tavukları | Yayınevi: Sinek Sekiz" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Sonya'nın Tavukları | Yayınevi: Sinek Sekiz<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom-style: none; clear: both; -webkit-user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">Keyifle seçtiğimiz duraklardan oluşan bu yolculukta sana eşlik etsin diye birkaç kitap seçmeyi ihmal etmedik. <ul fr-original-style="padding-inline-start: 20px;" style="padding-inline-start: 20px; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; list-style-position: inside; box-sizing: border-box;"><li data-touched="true" fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Sonya'nın Tavukları, Phoebe Wahl</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Kayıp Şey, Shaun Tan</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Kalemler, Yaşar Kemal</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Kopenhag'ın Kedileri, James Joyce</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Momo, Michael Ende</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Şeker Portakalı, José Mauro de Vasconcelos</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Uzun Yeleli Kediçocuk, Etgar Keret</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Mırıldanan Çocuk, Gabriele Clima</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Kapiland'ın Kıyameti, Miyase Sertbarut</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Haritada Kaybolmak, Vladimir Tumanov</li></ul>Bu listeyi bir de Günışığı Kitaplığı'nın kurucusu Mine Soysal'la yaptığımız röportajda kendisinden aldığımız <a fr-original-style="" href="https://aposto.com/s/zihinsel-ozgurlesmenin-ve-okuma-kulturunun-anahtari" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; -webkit-user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">önerilerle</a> taçlandıralım:<blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(52, 125, 121); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px;" style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(52, 125, 121); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px; margin: 0px 0px 1em; border-left-style: solid; box-sizing: border-box;">Behiç Ak’ın "Berberdeki Papağan" adlı son çocuk romanını, Selen Aydın’ın Sadi Güran resimleriyle bezeli "Sıkıntıdan Patlayan Kasaba" adlı öyküsünü, Christine Nöstlinger’in "Hadi Ama Baba!" ya da David Almond’un "Dünya Büyülü Bir Yer" adlı gençlik romanlarını nasıl zevkle okuyacaklarına, üstelik hepsinde öncelikle kendilerini bulacaklarına eminim.</blockquote>

Aposto İstanbul

Günışığı Kitaplığı 27 yıldır çocuk ve gençlik edebiyatını okurlarla buluşturan bir yayınevi. Kuruluşundan bu yana Türkiye ve dünya edebiyatından eserler, seminer ve projelerle çocuk ve gençlerin okuma kültürüne katkıda bulunuyor.Günışığı Kitaplığı’nın kurucusu Mine Soysal’la çocuk ve gençlik edebiyatı yayıncılığını, çocuk ve gençlerin okuma deneyimlerini ve edebiyatta sansürle mücadeleyi konuştuk.Günışığı Kitaplığı’nı kurduğunuz 1996 yılından bugüne baktığınızda çocuk ve gençlik edebiyatında ne gibi değişimler gözünüze çarpıyor? Hem yayıncılıkta hem de gençlerin okuma eğilimlerinde neler değişti?En büyük değişim, çok sayıda yayınevinin bu alana yönelmesi ve kitap çeşitliliğinin artması oldu. Daha çok yaratıcı yazarın çocuklar ve gençler için de yazmaya odaklanması, bu alanda uzmanlaşmayı seçen daha çok editör adayının yetişmesi önemli kazanımlardı. Yayıncılıktaki bu değişime koşut en önemli gelişme okur cephesinde yaşandı. Birincil önemine inandığım ve “Eyvah Kitap!”ı yazmama neden olan çocukların, gençlerin kitap seçme, okuma hak ve özgürlüklerinin konuşulmaya başlanması, tartışılması gelecek için umut verici bir adımdı. Edebiyat okurluğunun zorla, baskıyla, not korkusuyla edinilemeyeceğini, ancak kişisel deneyimlerle zamanla içselleşecek bir seçimler yolculuğu olduğunu yetişkinlere anlatmada ciddi bir yol aldık. Didaktik, bilgi içeren kitapların dışında kalan edebiyatın, şiirin, felsefenin eğitimde yaratıcı uygulamalarla kullanımı nihayet anlaşılmaya başlandı. Ne ki çocuk ve genç okurları özgürleştirici bütün bu çabalar, son beş altı yıldır yeniden şahlanan sansürün ve onun toplumsal izdüşümü olan otosansürün ağır baskısıyla karşılaştı. Artık çok sayıda yetişkin okumadan, anlamadan, eserin bütünlüğünü dikkate almadan, herhangi bir ayrıntısını beğenmediği için pek çok kitabı resmi makamlara şikâyet ediyor. Düşünce, ifade ve yayınlama özgürlüğünü hiçe sayan resmi makamlarınsa yayıncıdan, yazardan yana olmak yerine ahlakçı yaklaşımlardan yana tutum alması elbette üzücü.On binlerce öğrenciyle sohbetleriniz ışığında yazdığınız Eyvah Kitap! hem gençlerin sesi hem de yetişkinlerin kıymetli bir kaynağı oldu. Çocuk ve gençlik edebiyatını bir yazar olarak nasıl değerlendiriyorsunuz?Ben gençlik edebiyatına odaklanmış bir yazarım. İlk gençlik, çoğu insanın kesif bir yalnızlık duygusuyla ilk karşılaştığı çok kırılgan bir dönem. Her şeyin sadece kendi başına geldiğini, tüm dünyanın kendisine karşı olduğunu sandığı, kendini çıplak ve çaresiz hissedebildiği en donanımsız yılları belki de. Özdeşim kurabildikleri, iç seslerini duymalarına, kendilerini keşfetmelerine olanak tanıyan edebiyat eserleri önemli bir kaldıraç olabiliyor. Hayallerinin peşinden koşmak için onlara hem cesaret hem de ilham verebiliyor. Ne ki çocuk edebiyatı, gençlik edebiyatına göre daha şanslı bence. Çocukluk, hayatın altın çağı. İlkokul yılları, okuma yazmayı öğrenme mucizesi sonrası büyük bir heyecanla geçiyor. Hayatın her hâline gösterdikleri çoşku, heves kitaplara da yansıyor. Ellerine verileni, ulaşabildiklerini okumaya çalışıyorlar. Ancak ortaokulda işler karışmaya başlıyor. Ergenlikle birlikte yaşadıkları biyolojik değişim zihinsel gelişimlerini de hızlandırıyor, düşünme ve sorgulama becerileri yükseliyor. İşte bu doğal değişim, kitaplar ve okurluk açısından da önemli bir kırılma noktası yaratıyor. Ne aptal yerine konmak istiyor ne de sevmediği, sıkıldığı bir kitabı zorla okumak. Eğer baskı görürse tüm kitaplara ve okuma edimine karşı çıkıp isyan edebiliyor. Çoğu gencin ortaokul ve lise yıllarında kitap okumaktan vazgeçmesinin asıl nedeni bu.Çocuklarının entelektüel gelişiminden daha çok onların toplumsal kabullere ve aile kültürüne göre yetişmesini önemseyen, aynı kendisi gibi düşünmesini, davranmasını bekleyen yetişkinler –ister ebeveyn ister eğitimci olsun– pek çok konuda olduğu gibi kitaplar konusunda da çocuklar adına karar vermeyi yeğliyor. Kitap ve okuma kavramlarını “öğretme-öğrenme” sorumluluğuna indirgedikleri için endişe duyuyorlar. Geniş kesimlerin bu kısıtlı yaklaşımı, edebiyat, şiir, felsefe kitaplarının bile “tehlike” olarak görülmesi, her kitapta “suç” unsuru aranması sonucunu doğuruyor. Yetişkinlerin iyi niyetle giriştikleri zihinsel gelişimi de kontrol altında tutma çabası, çocukluk ve gençlikte okuma keyfi kazanmayı engelleyen çok ciddi bir soruna dönüşüyor. “Eyvah Kitap!”ı bu yanlışın anlaşılabilmesi, kitap okuma konusunda kuşaklar arasında yapıcı, hoşgörüşlü bir iletişimin, empatinin kurulabilmesi için yazdım. Bunca yıl sonra kitabımın işe yaradığını görmek beni sevindiriyor.Çocuk edebiyatının birtakım janrlara, hayal gücünü sınırlayan bir didaktizm ve faydacılığa sıkıştırıldığını söylemek mümkün mü?Eskiden tam da böyle görülüyordu. Çocuk kitabı demek ona bir şeyler öğreten, öğüt veren, açık ya da örtülü mesajlarla nasıl bir insan olması, nasıl düşünmesi gerektiğini dikte etmeye çalışan metinler anlamına geliyordu. Dilimize kazandırılmış dünya klasiklerinin bile aynı amaçla kısaltılmış, değiştirilmiş, örselenmiş çevirilerini okuduğumuzu çok sonraları öğrenecektik. Hâl böyleyken özellikle son 20 yılda Türkçe’ye kazandırılan çağdaş edebiyat eserleri önemli bir lokomotif işlevi gördü. Çeviri edebiyat eserlerinin yazınsal niteliği, resimlemeden tasarıma kitaplaşma seçimleri, temalardan kurguya, karakterlerden bakış açılarına kadar yenilikçi yetkin örnekleri, Türkçe yazanları da farklı düşünmeye, yerel ve evrenselin daha zengin sentezlerini aramaya yöneltti. Bugün çocuk ve gençlik edebiyatımızda zevkle okuduğumuz, kitapları dünya dillerine çevrilen yazarlarımız var. Kurgu ve kurgu dışı çağdaş eserlerin yazılması, yayımı, okunması, tartışılması arasındaki farklar da sundukları olanaklar da özellikle eğitimciler tarafından daha iyi anlaşılmaya başlanıyor artık. 30 yıla yakındır okuma kültürüne emek veren biri olarak en azından buna inanmak istiyorum.Temel eğitimde okuma kültürünü aşılamak öncelikle öğretmen ve velilere düşse de gençlerin kendi okuma deneyimlerini oluşturma özgürlüğü, okurluk yolculuklarının en kritik parçası. Bu özgürlüğü sağlayan bir öncülük sizce nasıl sağlanabilir?Çocukluk ve ilk gençlikte kazanılacak en önemli güçlerden biri, kitaplar ve okuma ediminin insanda yarattığı zihinsel özgürleşmenin farkına varmak. Kitaplar sayesinde sığınacağı muhteşem bir arka bahçeye, kendini inşa edebileceği sessiz bir adaya sahip olabileceğini, tüm dünyayı kucaklama gücü olan daha iyi, daha cesur, daha mutlu bir insan olabileceğini hissetmekten, güven duymaktan söz ediyorum. Bu mucizevi keşfi başkalarının öğütleriyle değil, ancak bireysel denemeleriyle başarabilir insan. Ancak o zaman kıymetini anlar ve bu edimi içselleştirebilir. Yoksa kitap okuma konusu bir ömür boyu ne işe yaradığı belirsiz bir yama gibi üstünde iğreti kalır insanın. Hangi yaşta olursak olalım edebiyatı, şiiri, felsefeyi, Dünya “evimiz”deki varlığımızı, iyi ya da kötü başımıza gelenleri, yaşadıklarımızı anlamak ve anlamlandırmak için okuruz. Tıpkı bizim gibi çocuklar da aynı ihtiyacı karşılayabildiği sürece okur kalabilir.Bu noktada okuma kültürümüzün tüm paydaşlarına önemli bir iş bölümü düşüyor: Yayınevleri nitelikli, özgün ve çağdaş daha çok kitap yayımlamalı; toplum bu kitaplara kolayca erişebilmeli. Eğitim sistemi, kütüphaneler ve medya, kitapların kültürel çeşitliliğe hizmet eden çoksesliliğini bir tehdit olarak değil, tersine halka hizmet olarak görmeli, yasaklamaların yerini eleştiri alabilmeli. Ailelerse çocuklarının okuma eğilimlerine, ilgi ve heveslerine saygı göstermeli, ortak okumalar ve sohbetlerle birbirini dinlemeyi, anlamayı başarabilmeliler. Aile içi demokrasinin kurulmasının ve çocukların erken yaşlarda bu ortama katılarak duygusal ve düşünsel nimetlerinden yararlanmasının önemini bugün bütün uzmanlar söylüyor.Yetişkinler, çocuk ve genç kitaplarını teşvik eden güçler oldukları gibi kimi zaman bu kitapların okurları arasında da olabiliyorlar. Onların çocuk ve genç kitaplarıyla ilişkisi hakkında neler söylenebilir?Biz çocuk edebiyatını, çocukların “da” okuyabildiği eserler olarak tanımlıyor, her yaş için olduğunu her fırsatta vurguluyoruz. Nitelikli bir çocuk edebiyatı eserinden, hele gençlik edebiyatı kitabından yetişkin okurlar da zevk alabilir. Edebiyat yayıncılığının tüm kıstasları bu alan için de geçerlidir. Aradaki tek fark, eserin özgün yapısını oluşturan dil, anlatım, kurgu, üslup açısından okur yaşının küçülmesine olanak sağlayan sadeleştirici inceliklere, merak duygusunu diri tutan bir ritme sahip olmasıdır. Henüz bunu denemeyenlere şahane başlangıçlar önermek isterim izin verirseniz: Behiç Ak’ın Berberdeki Papağan adlı son çocuk romanını, Selen Aydın’ın Sadi Güran resimleriyle bezeli Sıkıntıdan Patlayan Kasaba adlı öyküsünü, Christine Nöstlinger’in Hadi Ama Baba! ya da David Almond’un Dünya Büyülü Bir Yer adlı gençlik romanlarını nasıl zevkle okuyacaklarına, üstelik hepsinde öncelikle kendilerini bulacaklarına eminim.Fransa’da Légion d'honneur ile ödüllendirilen Çıtır Çıtır Felsefe kitap dizisinin ülkemizde manevi linç ve karalama kampanyalarına maruz kalması, poşetle satılmasına karar verilmesi çocuk ve gençlik yayıncılığının bugünü hakkında neler anlatıyor?Brigitte Labbé’nin çocuklara felsefi kavramları küçük öykülerle örnekleyip sorular sorarak düşündürdüğü küçük kitaplardan oluşan Çıtır Çıtır Felsefe dizisini 2006’dan beri yayımlıyoruz. 10 yaş üstü çocuklara önerdiğimiz dizinin Türkçe’deki 33. kitabı “Sanatçılar ve Dünya” raflara yeni çıktı. Aileler de eğitimciler de özellikle çocuklara anlatmakta, açıklamakta zorlandıkları birçok kavram, durum ya da konuyu bu kitapları birlikte okuyup tartışarak kolayca paylaştıklarını, kendilerinin de çok yararlandığını dile getiriyorlar. Bunca yıldır her yaştan okurun baş tacı ettiği, severek okuduğu dizinin 2 kitabı hakkında belli bir çevre tarafından asılsız suçlamalar, sistematik bir karalama kampanyası sürdürüldü. Sonuçta diziyi “incelediğini” belirten Aile ve Sosyal Hizmetler Bakanlığı’na bağlı Küçükleri Muzır Neşriyattan Koruma Kurulu, 7 kitabı birden “küçüklere zararlı, müstehcen” buldu ve poşette satılmasına karar verdi. Aklımız dondu! Gözbebeğimiz kitaplarımızı asla poşete sokmama ilkemiz gereğince satıştan çekmek zorunda kaldık ve kitaplarımızı özgürleştirmek için hızla hukuki süreci başlattık. 7 kitap için 7 ayrı dava süreci devam ediyor. Tüm dünya çocuklarının okuduğu kitapların ülkemiz çocuklarına yasaklanması ayrı, 27 yıllık uzman yayıncılık emeğimizin karartılmak istenmesi ayrı üzücü. Okuma kültürümüzün gelişmesinin önündeki en büyük engel olan sansürün ve neden olabileceği otosansürün geldiği noktayı gösteren bu acı tablo son yıllarda ne yazık ki ağırlaştı. Devletin tüm kurumları ve olanakları kullanılarak kitaplar, yazarlar, yayıncılar töhmet altında bırakılıyor, yargılanıyor, poşete sokma, toplatma kararları havada uçuşuyor. Akla mantığa uymayan her şey yapılıyor. Sansür mekanizması, okuma keyfi edinmemiş, gerçek anlamda okur olamamış çoğunluğun manevi duygularıyla oynayarak kitapları “suçlu” göstermeye çalışıyor. Kitaplar değersizleştirilmek isteniyor. Yaratılan bu kasıtlı ortam, yayınevine, yazara güvensizliği körüklüyor. Beni en üzen noktalardan biri de, çocukları, gençleri “güdülebilir” birer “aptal” yerine koyma eğilimi. Sanılıyor ki çocuklar, gençler sadece “izin verileni” ya da “uygun bulunanı” okuyacaklar. Sansür günümüzde sadece bizim ülkemizin konusu değil; ABD başta olmak üzere bazı Avrupa ve Asya ülkelerinde de çok ciddi bir sorun. Tarih boyunca siyasi erkin topluma tahakküm kurmak için ilk anda başvurduğu sansürle mücadele şimdilik bitmeyecek görünüyor. Ama bizler de her yaştan insanın okuma hak ve özgürlüklerini her koşulda savunmayı sürdüreceğiz.<h2 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Makul görülen değil, özgür bırakılan edebiyat</h2>Yetişkinler, teşvik güçlerini -ve sorumluluklarını- bilinçli bir şekilde değerlendirip hoşgörülü bir alan sağladıklarında çocuklar ve gençler de hayatlarını sonsuz açıdan zenginleştirecek okurluk yolculuklarına bu desteğin verdiği güven ve hevesle çıkabiliyor. Elbette bunun için öncelikle karar vericilerin edebiyatı dar bir vizyona sıkıştırmaya çalışmaktan, ifade özgürlüğüyle mücadele etmekten vazgeçmesi gerekiyor.

Günışığı Kitaplığı ile ilgili hikayeler