<a fr-original-style="" href="https://ciacef.org/" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Contemporary Istanbul Vakfı</a> Cocoon sanat alanında, İdil İlkin’in &nbsp;"Cennetsi” sergisi sürüyor. Cennetsi, biyo- ışıma yoluyla, insan ve bitki arasındaki işbirliğini düşünmeye ve bu işbirliğinin sunduğu olanakları keşfetmeye davet ediyor.&nbsp;İdil İlkin, iklim değişikliği sorununu ele aldığı son dönem işlerinde, küresel iklim adaletsizlikleri ve ekolojik yıkımlara dikkati çekİyor. Sergide, biyo-sanat yolu ile alternatif yenilenebilir enerji modellerini ele alıyor. Sanatçı, bilimsel bir buluştan esinlenerek, ateş böceklerinde bulunan biyo-ışıma enzimi&nbsp;lusiferazı&nbsp;nanoparçacıklar yardımıyla bitki yapraklarına uygulayarak parlak bir ışık yaymalarını sağlamış. Cennetsi ile bizleri&nbsp;biyo-ışıma, alternatif bir geleceğin parçası olabilir mi&nbsp;sorusunu düşünmeye teşvik ediyor.Serginin küratörü<a fr-original-style="" href="https://www.instagram.com/eertan/" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">&nbsp;Ekmel Ertan</a> ise “Ağaçlar ışık yaymaya başlasaydı sokaklarımız nasıl olurdu? Kimyasal enerjiyi bitkiler yardımıyla ışığa dönüştürmek çevre sorunlarının çözümüne katkı sağlar mı? Bitki haklarından bahsedebilir miyiz? ” sorularını soruyor.Cennetsi,<a fr-original-style="" href="https://www.fisekhane.com/tr/sayfa/cennetsi.html" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">&nbsp;Fişekhane Cocoon</a> sanat alanında 16 Ekim tarihine kadar ziyaret edilebilir.

Dünyahali

Ağaçlar ışık yaymaya başlasaydı sokaklarımız nasıl olurdu? 

Cennetsi

Sevdiğimiz isimlere “içinde yaşamak istedikleri film ya da diziyi” sormaya devam ediyoruz. 43. konuğumuz <a fr-original-style="" href="https://twitter.com/gizsimsek" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; -webkit-user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Gizem Şimşek Kaya</a>, seçtiği filmse <a fr-original-style="" href="https://tv.apple.com/tr/movie/ask%C4%B1n-gucu/umc.cmc.el9wgpl2deg6njji8g7vi046" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; -webkit-user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Aşkın Gücü / What Dreams May Come</a> (1998).Bana soru yöneltildiği andan itibaren iki gün boyunca düşündüm; en sevdiğim dizi ya da film olmaması gereken ama o atmosferin içinde yaşamak istediğim hangisi olabilir diye… Aklıma ilk gelen Tim Burton’ın yarattığı gotik atmosferler oldu: Corpse Bride, Beetle Juice, The Nightmare Before Christmas… Çizgili, karanlık, canavar dolu bir atmosfer diye düşündüm; kendimi içerisinde düşledim ve dedim ki: “Tam olarak bu değil.” Sonra biraz daha düşünmem gerektiğine karar vererek biraz daha atmosferler içerisinde gezindim. Buffy ya da Angel, belki de Supernatural&nbsp;olabilir dedim kendi kendime; canavarların avlandığı bir dünya… Sonra Tim Burton&nbsp;aklıma geldi tekrar ve canavarlar da yaşamayı hak ediyor; avlanmamalılar, bu böyle olmaz dedim. Çizgi romanını keyifle okuduğum, Netflix’te ise dizisi yeni yayınlanmaya başlayan Sandman’i düşündüm bu kez ama çizgi romandaki kadar karanlık bir havası olmadığı için her ne kadar düş ve gerçek arasında gezse de bu da kafamdan hemen silindi.Richard Matheson’ın romanından uyarlanan, Robin Williams’ın oynadığı What Dreams May Come’ı bilir misiniz? Hani ölüm, cennet, cehennem ve arafta adeta İlahi Komedya’daki gibi gezinerek çok sevdiği karısını arayan adamı. Öldükleri zaman oraya gideceklerine inandıkları bir düş evi çizmişti eşi. Adam öldüğünde kendini orada buldu ama tablo olarak düşündüğü için her şey boyalardan oluşuyordu. Bedeniyle değil de zihniyle var olduğunu kabul ederek, bir şeylerin gerçekliğini düşünmeye başladığı zaman o düş evini boyalardan gerçekliğe dönüştürdü. Hepimizin cenneti ya da cehennemi nasıl hayal ediyorsak, gittiğimizde öyle bir yer bulduğumuz, hayallerimiz ölçüsünde sınırlarımızın olduğu cennet ve cehennem…Benim içinde yaşamak istediğim işte o. Düşüncelerimin şekil verdiği, büyülü, bazen karanlık bazense ışıltılı o cennet ve cehennem.

Bu Hafta Ne İzlesem?

Haftanın konuğu Gizem Şimşek Kaya.

Aşkın Gücü

<a fr-original-style="" href="https://www.linkedin.com/in/mine-durusu-tanriover-53015336/" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s; text-decoration-skip: objects; touch-action: manipulation; -webkit-user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Prof. Dr. Mine Durusu Tanrıöver</a>Bugünümüzü ve geleceğimizi tehdit eden sadece iklim krizi değil. Hızla genişleyen bir insan topluluğunun faaliyetleri sonucu doğal kaynakların tükenmesi ve ekosistemlerin tahrip edilmesi de Yuvamız Dünyamız üzerindeki hayatın sürdürülebilirliğini tehdit ediyor. &nbsp;Yaz mevsiminin ilk günlerini iple çekerim. Cennet ağaçlarının çiçeklerinin patladığı ve gözümü kapatıp derin bir nefes aldığımda kendimi gerçekten cennette hissettiğim günlerdir. Gün batımına yakın çiçeklerin rayihası tüm havayı sarar. Yıllardır belirlediğim bir cennet ağacı rotası vardır; bu dönemde her fırsatta bu rotada yürür ve ulu ağaçların altında gözümü kapatıp nefes molası veririm. Son yıllarda bu hoş kokulara yeşil papağanların neşe veren renkleri ve duyar duymaz heyecanla papağanları görmeye çalışmamı sağlayan sesleri eklendi.&nbsp;Bana verdikleri mutluluk dışında cennet ağaçları ve yeşil papağanların ortak bir yönü daha var. İkisi de insan tarafından ‘istilacı’ olarak adlandırılan türler. <a fr-original-style="" href="https://7agac.cekulvakfi.org.tr/agaclar/kokaragac-cennet-agaci-ailanthus-altissima-mill-swingle" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s; text-decoration-skip: objects; touch-action: manipulation; -webkit-user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">‘İstilacı cennet ağacı’</a>… <a fr-original-style="" href="https://www.birgun.net/haber/istanbul-da-istilaci-yesil-papagan-uyarisi-sayilari-5-6-bini-gecti-kent-faunasi-bozulabilir-318525" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s; text-decoration-skip: objects; touch-action: manipulation; -webkit-user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">‘İstilacı yeşil papağan’</a>… Bu nitelemeleri yapan canlı ise dere yataklarını binaları, ormanları devasa tarım arazileri, okyanusları çöpleri, diğer canlıların yaşam alanlarını şehirleri ile istila eden insan! İnsanın başka canlıları değişik şekillerde etiketleme çabası ne kadar da trajikomik! Oysa ki insanın istilasının nelere yol açtığını büyük bir küresel yıkım olarak canlı yayında izliyoruz.&nbsp;Bir Alman hekim arkadaşım gönderdiği e-postada, Haziran ayının ortasında sıcaklıkların 38 dereceye ulaştığını ve acil servislerin o bölge için aşırı kabul edilebilecek sıcaklığın etkilerine maruz kalan yaşlı insanlarla dolup taştığını&nbsp;belirtmiş. İnsanların alışık olmadığı <a fr-original-style="" href="https://bmjopen.bmj.com/content/11/6/e046333" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s; text-decoration-skip: objects; touch-action: manipulation; -webkit-user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">sıcak ve nemli hava dalgalarına maruz kalmaları</a> sadece sıcak çarpması ve yaralanmalar gibi akut olayları tetiklemekle kalmayıp kalp yetmezliği, solunum yolu hastalıkları ve böbrek hastalıklarının alevlenmesine, kalp krizine ve de ruh sağlığı sorunlarının ortaya çıkmasına yol açar. Yaşlılar, bebekler, gebeler, fazla kilolu ve obez kişiler, halihazırda kalp-damar ve böbrek hastalıkları olanlar, psikiyatrik rahatsızlığı olan kişiler, dış ortamda çalışan işçiler ve çiftçiler, düşük gelirliler ve evsizler <a fr-original-style="" href="https://www.cdc.gov/disasters/extremeheat/specificgroups.html" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s; text-decoration-skip: objects; touch-action: manipulation; -webkit-user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">aşırı sıcaklıklardan daha da belirgin şekilde etkilenirler</a>.&nbsp;Ormanları, gölleri, nehirleri ve dağları ile Kuzey Deniz’i ve Baltık Denizi’ne uzanan Almanya sıcaklık ilişkili afeti yaşarken, aynı esnada Ankara’da bir anda bastıran yağmurla beraber can pazarına dönen şehirde sele kapılıp hayatını kaybeden insanların haberlerini alıyorduk. Komşumuz Irak ise, nefes almayı neredeyse imkansız kılan bir <a fr-original-style="" href="https://www.thelancet.com/journals/lancet/article/PIIS0140-6736(22)00972-2/fulltext" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s; text-decoration-skip: objects; touch-action: manipulation; -webkit-user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">kum fırtınasının</a> etkisi altında. Hastanelerdeki hasta bakım alanlarında bile kum uçuştuğu, binlerce insanın solunum sorunları ile acil servislere, hastanelere hücum ettiği ve sağlık sisteminin bu yükü kaldırmakta yetersiz kaldığı bildiriliyor. Aslında Irak’ın çöllerle kaplı batı sınırında bu kum fırtınaları yeni değil, ancak bu sıklıkta ve şiddette görülmesinin alarm verici olduğu belirtiliyor. Irak, Birleşmiş Milletler Çevre Programı’na göre <a fr-original-style="" href="https://iraq.un.org/en/161240-iraq-joins-paris-agreement-un-calls-further-support-help-country-adapt" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s; text-decoration-skip: objects; touch-action: manipulation; -webkit-user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">iklim krizi açısından dünyadaki en kırılgan ülkeler arasında</a> yer alıyor. Yıllardır çatışmalar yaşanıyor, alt yapı ve halk sağlığı hizmetleri oldukça az gelişmiş durumda. Kamplarda yaşayan, yerinden olmuş bir çok insanın olduğu Irak, sağlık sistemlerinin hazırlıksız olduklarında, değişen çevre şartlarıyla beraber ne kadar kolay çökebileceğinin en yakın örneklerinden biri.&nbsp;İklim krizinin etkilerini günlük hayatımızda giderek artan afetler olarak gördüğümüz bir dünyada yaşıyoruz artık.Bazı bilim insanları bu çağı <a fr-original-style="" href="https://tr.wikipedia.org/wiki/Antroposen" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s; text-decoration-skip: objects; touch-action: manipulation; -webkit-user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">‘Antroposen’</a>, yani <a fr-original-style="" href="https://tr.wikipedia.org/wiki/Sanayi_Devrimi" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s; text-decoration-skip: objects; touch-action: manipulation; -webkit-user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Sanayi Devrimi’nden</a> bu yana insanlığın dünya üzerindeki yıkıcı etkisinin en üst düzeye çıktığı yeni bir çağ olarak adlandırıyor. Bugünümüzü ve geleceğimiz tehdit eden sadece iklim krizi de değil, hızla genişleyen bir insan topluluğunun faaliyetleri sonucu doğal kaynakların tükenmesi ve ekosistemlerin tahrip edilmesi de yuvamız dünya üzerindeki hayatın sürdürülebilirliğini tehdit ediyor. &nbsp;<img src="https://images.aposto.com/2022/6/5/1656664770465.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.50" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">‘İstilacı’ cennet ağacı ve ‘istilacı’ yeşil papağana geri dönecek olursak..<a fr-original-style="" href="https://www.hurriyet.com.tr/kelebek/hurriyet-pazar/yesil-papaganin-sucu-ne-42077447" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s; text-decoration-skip: objects; touch-action: manipulation; -webkit-user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Bu canlıların ‘istilacı’ olarak nitelendirilmelerinin nedeni</a> başka canlıların yaşam alanlarına baskın şekilde giriyor olmaları ise bile, dengeyi kurması gereken gene doğa olmalı. Acaba yeşil papağanlar tarafından yuvalarından edilen sincap sayısını, yanan, yakılan ve katledilen ormanlarda, kesilen ağaçlarda yuvasız kalan sincaplarla karşılaştırsak nasıl bir oran elde ederiz?&nbsp;Siz bir ormanı yerle bir eden ya da dere yatağında bittiği için sele yol açan bir cennet ağacı topluluğu gördünüz mü? Ya da doğal su kaynaklarını tüketen ve balıkların mikroplastik ile dolu canlılar olmasına yol açacak şekilde denizleri kirleten bir yeşil papağan topluluğu? Ben denk gelmedim, sizin de geleceğinizi sanmam. O zaman soruyorum size; İstilacı olan cennet ağacı mı, yeşil papağan mı, yoksa insan mı?

İklim krizinin etkilerini günlük hayatımızda giderek artan afetler olarak gördüğümüz bir dünyada yaşıyoruz artık.

Cennet Ağaçları, Yeşil Papağanlar ve İklim Krizi Üzerine

Geçenlerde Youtube kanalımda bir video paylaştım, aslında videonun başlığı benim için kafamda "Huzur ne uzak şey..." türünden bir şeydi. Gerçekten de bazen bazı videoların benim kafamın içerisinde bir ismi oluyor. Ama sonrasında yayınlarken onun yerine başka bir şey yazıyorum oraya. Bu defa Sonlu Zaman Üzerine yazmıştım.<a data-type="embed" fr-original-style="" href="https://www.youtube.com/watch?v=DyiSOEK5iFE&t=866s" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; -webkit-user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank"><img src="https://embed.apos.to/assets/2022/4/2022-05-27T13:57:11.302Z.png" width="550" style="width: 100%; max-width: 550px; vertical-align: middle; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="1.77" fr-original-style="width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable"></a>Videoyu çektiğim gün bir yelkencilik turuna davetliydim, Muğla'daki koyları geziyorduk ve temel denizcilik dersleri alıyorduk. Güzel insanlar, güzel yerler, güzel etkinlikler vardı. Şu gündem düşünülürse insanın şikayet etmeye hakkı dahi olmaması gerekiyor.Ama gelin görün ki, fiziksel olarak orada olmama rağmen aynı zaman ve aynı mekanda ben herkesten başka bir yerdeydim; özetle mevcut şartların ne olduğunun önemli olmadığı anlardan biriydi. Stresten kalbim sıkışıyordu. Kafamın içinde gecikenlerle birlikte hayli kabarmış yapılacaklar listesi, 6 farklı kolda sürdürdüğüm işler yetişecek mi, yakında ödeme alacak mıyım, akademideki araştırma önerimin tamamlanmasına sadece 74 gün kaldı acaba halledebilecek miyim, Londra’ya geçeceğim beş güne peki yapabilecek miyim, ev bulamazsam ne olur, düşünsene şu an ayağım kayıp düşsem sakatlansam mahvolurum, tedx’te konuşmayı neden kabul ettim ki, aa yüzüm sivilcelenmiş neden acaba? (neden acaba?!)&nbsp;türünden düşünceler vardı.Sürekli bu ve benzeri türlü gündelik düşüncelerin içerisinde sürüklenip duruyordum. Etrafımda x koyu varmış, güneş ise şu açıdan vuruyormuş ama ben orada olmadığımdan göremiyordum. Arada insanlar “Alooo Dilara, hey Dilara!” modunda bir şey söylediğinde geri an’a geliyor, "Aa evet, çok maviymiş" dediğim anlar yaşanıyordu.&nbsp;<img src="https://images.aposto.com/2022/4/5/1653660142125.jpeg" width="550" style="width: 100%; max-width: 550px; vertical-align: middle; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="0.75" fr-original-style="width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Stoacı Marcus Aurelius’un bir sözü var, zihin kendine cennetten cehennem; cehennemden ise cennet yaratabiliyor. Bu durum elbette bana özgü değil, bazen mevcut koşullar tam talep ettiğiniz kıvamında olduğu halde kötü; bazen ise koşullar kötü de olsa iyi hissedersiniz. Hayatımın ilk yarısı pratik koşullarım kötü olduğu halde onlarla eğlenerek; ikinci yarısı ise pratik koşullarım iyi olduğu halde onlara yabancılaşmakla geçti. Bu elbette koşulların sıfır etkisi var demek değil; idealar dünyasında yaşamadığımızın farkındayım. Ama yine koşulların nasıl hissettiğimde sandığımızdan daha az ilgisi var. &nbsp;Victor Frankl, “İnsanın Anlam Arayışı” adlı kitabında benzer bir yerden yaklaşır konuya ve şöyle der; aynı koşullar herkeste aynı etkiyi yaratmıyor. Öyle.<img src="https://images.aposto.com/2022/4/5/1653660270334.jpeg" width="550" style="width: 100%; max-width: 550px; vertical-align: middle; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="0.70" fr-original-style="width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Bu yüzden tonla bülten ve videoda, "Koşulların üzerimizdeki etkisi azaltılmalı —olabildiğince!" diye konuşmuştuk aslında. Fakat bende koşulların etkisi öyle azalmış ki, koşulların olası pozitif etkisi de azalınca mevcut stres buzdağı daha da görünür olmuş."Ölümüm stresten olacak..."&nbsp;derim sık sık. Örneğin 2017’de yine sırtıma çantalarımı yüklemiş, bu defa Berlin’e taşınmıştım. Orada başarısızlık korkusu ve stresten kalbim ağrımaya başlamıştı. 25 yaşındayım, stresli olmanın bir sorun olduğunun dahi farkında değildim. Varoluşsal, dolayısıyla pek normal bir durum sanıyordum. Herhalde herkes streslidir gibi bir algıda kendi sorunlarımı meşru kılıyordum. Bir hafta kalbim o kadar sıkışıyordu ki kalp krizi geçireceğimi düşünmeye başladım. Ve kaldığım yurt odasında aslında biraz da kaçak kalıyorum. Kapıda Japonca isimli bir etiket vardı, aslında o yurt odasında kalan çocuğun odasını başkasına devretmesi uygun değildi, o çaresizlikten kiraya vermişti, ben de çaresizlikten tutmuşum. Diyorum ki, "Ölsem kalp krizi geçirip burada beni kimse bulamaz, kapıda bile adım yazmıyor! Acaba cesedim ne zaman kokmaya başlar?"&nbsp;Google’a girip ceset ne zaman kokmaya başlar yazıyordum. Bir yandan da şimdi söylediğimde belki size komik gelecek ama cesedimi bulduklarında o Japon çocuğun başı belaya girer, ne yapsak diye de düşünüyorum. (ACABA ÖLMESEM Mİ?) Sonra Google’a baktım, kalp krizi belirtileri nedir diye ve sol kol uyuşukluğu yazdığını görünce birden kolum uyuşmaya başladı. Ben de kalp krizi geçireceğime emin bir halde, bir kağıda acil durumda aranacak kişi ve numarasını yazarak pasaportumu cebime koydum ve yurt binasının kapısında oturmaya başladım. Böylelikle ben kalp krizi geçirdiğimde biri beni görecek ve acile götürecekti.&nbsp;Velhasıl kelam, stres en büyük düşmanım olmuştur kendimi bildim bileli. Aradan geçen 5 senelik sürede öncekine göre belki 0,0001 oranında bilgeleşmişimdir ama hala performans kaygısının yarattığı stresle mücadele etmeye çalışırken buluyorum kendimi. En azından bunun varoluşun özü, doğası, yani olması gereken normal bir şey olduğu fikrinden vazgeçtim. Kendimi yaşamın güzellikleri, akışı içerisine bırakmakta zorlandığım oluyor. Herkesin tatil modunda keyif yaptığı anlarda cevap vermediğim mail vardır diye aklımdan geçiyor ya da ne kadar süredir okumadığımı yüzüme vurmak suretiyle hayatı kendime zehir ediyordum. Daha çok yeni belki 1 senedir sürekli bu anlarda ben de tıpkı arkadaşlarımın bana bağırdığı gibi “Aloo dilara, hey Dilara Hic et nunc! Şimdi ve burada ol!" diyorum. Çünkü yarın yok aslında. Hiç olmadı. Şu andan oluşan bir silsile var ve bırak yarının dertlerini yarının dilarası düşünsün diyorum. Bunu yapmazsam kendime muhteşem koşullar yaratmamın da hiçbir anlamı kalmıyor.&nbsp;Tüm bu karmaşanın arkasındaki temel mesele oldukça felsefi bir konsept, ölüm. Aslında ölüm değil de, ölüme doğru yaşamakta olduğumun bilinci. Ölüm anındaki acıdan, ölümden sonraki yaşamdan (inanmadığımdan) korkmuyorum. Mesele sonlu zamana sahip olduğunun farkındalığıyla yetişememe korkusu. Neye yetişmeyi deniyorsam… Bir açıdan fazlasıyla narsistik geliyor. Sahip olduğum zamanı en iyi nasıl araçsallaştırırım ve en iyi nasıl bir şey yaratırım gibi meselelerin arkasında muhteşem bir ego var. Oysa zaman sahip olduğumuz bile değil; o olduğumuz bir şey ise zamanı araçsallaştırmak aslında bir araç olarak yaşamak anlamına geliyor. Bazıları araç olmaktan memnun olabilir ama böyle söylendiğinde &nbsp;benim hoşuma gitmiyor.Bunları düşünürken aklıma sadece roman olarak sevdiğim bir kitaptaki bir pasaj geldi. Pasajı aktarmadan önce neden sadece roman olarak sevdiğim kısmını açmak gerekiyor. Çünkü varlık görüşü bağlamında yazar ile aynı yerlerde değiliz. Fakat ilk okuduğum günde de, şimdi de çok değerli bir pasaj olduğunu düşünüyorum. Pasaj Simyacı’dan…"Bir tüccar Mutluluğun Gizi'ni öğrenmesi için oğlunu insanların en bilgesinin yanına yollamış. Delikanlı bir çölde kırk gün yürüdükten sonra, sonunda bir tepenin üzerinde bulunan güzel bir şatoya varmış. Söz konusu bilge burada yaşıyormuş.&nbsp;Bir ermişle karşılaşmayı bekleyen bizim kahraman, girdiği salonda hummalı bir manzarayla karşılaşmış. Tüccarlar girip çıkıyor, insanlar bir köşede sohbet ediyor, bir orkestra tatlı ezgiler çalıyormuş; dünyanın dört bir yanından gelmiş lezzetli yiyeceklerle dolu bir masa da varmış. Bilge sırayla bu insanlarla konuşuyormuş. Bizim delikanlı kendi sırasının gelmesi için iki saat beklemek zorunda kalmış.&nbsp;Delikanlının ziyaret nedenini açıklamasını dikkatle dinlemiş bilge, ama Mutluluğun Gizi'ni açıklayacak zamanı olmadığını söylemiş ona. Gidip sarayda dolaşmasını, kendisini iki saat sonra görmeye gelmesini salık vermiş.&nbsp;'Ama, sizden bir ricada bulunacağım,' diye eklemiş bilge, delikanlının eline bir kaşık verip sonra bu kaşığa iki damla sıvıyağ koymuş. 'Sarayı dolaşırken bu kaşığı elinizde tutacak ve yağı dökmeyeceksiniz.'&nbsp;Delikanlı sarayın merdivenlerini inip-çıkmaya başlamış, gözünü kaşıktan ayırmıyormuş. İki saat sonra bilgenin huzuruna çıkmış.&nbsp;'Güzel, demiş bilge, peki yemek salonumdaki Acem halılarını gördünüz mü? Bahçıvanbaşının yaratmak için on yıl çalıştığı bahçeyi gördünüz mü? Kütüphanemdeki güzel parşömenleri fark ettiniz mi?'&nbsp;Utanan delikanlı hiçbir şey göremediğini itiraf etmek zorunda kalmış. Çünkü bilgenin kendisine verdiği iki damla yağı dökmemeye çabaladığından, başka bir şeye dikkat edememiş.&nbsp;'Öyleyse git, evrenimin harikalarını tanı,' demiş ona bilge. Oturduğu evi tanımadan bir insana güvenemezsin.'&nbsp;İçi rahatlayan delikanlı kaşığı alıp sarayı gezmeye çıkmış. Bu kez, duvarlara asılmış, tavanları süsleyen sanat yapıtlarına dikkat ediyormuş. Bahçeleri, çevredeki dağları, çiçeklerin güzelliğini, bulundukları yerlere yakışan sanat yapıtlarının zarafetini görmüş. Bilgenin yanına dönünce, gördüklerini bütün ayrıntılarıyla anlatmış.&nbsp;'Peki sana emanet ettiğim iki damla yağ nerede?' diye sormuş bilge.&nbsp;Kaşığa bakan delikanlı, iki damla yağın dökülmüş olduğunu görmüş.&nbsp;'Peki,' demiş bunun üzerine bilgeler bilgesi, 'sana verebileceğim tek bir öğüt var: Mutluluğun Gizi dünyanın bütün harikalarını görmektir, ama kaşıktaki iki damla yağı unutmadan.'"&nbsp;Mutluluğun gerek felsefe gerek psikolojide türlü tanımı yapıldı, ben de bunlardan bazılarını burada paylaştım. Ama Coelho’nun aktardığı öyküdeki tanımda kendimle ilişki kurduğum için sevdiğim bir şey var, ben ya yağı dökmemeye çalışıyorum ya da duvardaki halıları görmeye çalışıyorum. Bu dengeyi tutturmak ise en başta zamanda ustalaşmayı gerektiriyor.&nbsp;Ben de bu sıralar zamanım üzerine çok düşünüyorum. Zamanı kendime zehir edecek hale getirmeyi başardım, her şeyi aynı anda yapabileceğime dair sahip olduğum egonun yersiz olduğunu sonunda anladım. Önümüzdeki iki ay zamanımı bir süreliğine, 60 gün kadar, ayırmak istediğim önemli akademik bir proje var. Bu süre zarfında odaklanabilmek adına bazı üretimlere ara vereceğim. Bu bir son değil fakat 27 Temmuz'a kadar yazacağım son bülten bu. Yine de bu süre zarfında Aposto’da şahane gelişmeler olacak, farklı olanaklar yaratılıyor. Çok yakında duyuracaklar. İlginizi çekeceğini düşünüyorum. Bu yüzden ben döndüğümde bültenlere ek başka içeriklerde gelebilir.&nbsp;&nbsp;O yüzden eldeki yağı unutmadan güzellikleri görebildiğiniz 2 ay diliyorum.&nbsp;Sevgilerimle, meraklı kalın!Dilara

cennet ile ilgili hikayeler