<ul fr-original-style="padding-inline-start: 20px;" style="padding-inline-start: 20px; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; list-style-position: inside; box-sizing: border-box;"><li dir="ltr" fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Londra’da yaşıyorum ama kalbimde Milano’luyum. İtalyan mimarisini, dolce vita'yı özlüyorum. Arnavutluklu bir ailenin çocuğu olarak Milano, İstanbul ve şimdi Londra’yı evim yaptıktan sonra hâlâ yuvamın arayışındayım. Şimdilik Barselona ve NYC seçenekler arasında.</li><li dir="ltr" fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Yakın zamanda The Castel Cinema’dan&nbsp;ilham aldım. Homerton’daki bu küçük sinema 1913 yılında açılmış, gideni 1920’lerin Londra’sına ışınlıyor âdeta. Retro havası, 16mm formatında da gösterilen çok çeşitli film seçkisiyle yeni favorim.</li><li dir="ltr" fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Londra’da 6 yıl yaşadıktan sonra kahve sevdiğimi farkettim. İtalya’da sadece espresso içildiğinden tadı bana her zaman biraz sert geliyordu. Oysa burada envai çeşit sütle yapılan flat white’lar, chai latté’ler var.</li><li dir="ltr" fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Partnerim Angela ve köpeğimiz Cliff ile Victoria Park’ta gezinmeyi severim. Yemyeşil, köprülerle bezeli bu parkta gizli saklı küçük bahçeler içinden yürümek beni hep mutlu eder.</li><li dir="ltr" fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Alışverişi genelde vintage butiklerinden yaparım. Sürdürülebilir modaya önem veren bu dükkânlardan biri: Paper Dress Vintage. Hepsini söylemeyeceğim.</li><li dir="ltr" fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Mutlaka tanımanız gereken bir Londralı: Hackney Bread Kitchen’ın yaratıcısı Lawrence. Aslen profesör olan Lawrence, evinin arkasında tutkusu olduğu için ekmek yoğuruyor, mayalıyor, pişiriyor. Bir İtalyan olarak garanti verebilirim ki foccacia’ları Londra’da hatta Birleşik Krallık’ta yediklerimin en iyisi. Sinemayla ilgilenen, bana David Lynch’i anımsatan, arkadaş canlısı ve yaptığı için çok takdir edilesi bir insan.</li><li dir="ltr" fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Sadece gerçek bir Londralı yağmur yağarken sığınacağı kahveyi bilir. Benim böyle günlerde etrafı izlemeyi sevdiğim mekânlardan biri: Dark Arts Coffee Shop.</li><li dir="ltr" fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Bu keşmekeş şehirde en çok pasif agresif olanlardan şikayet ederim. Bunun haricinde pek sıkıntım, söylenme nedenim yok. Sanılanın aksine hava da güzel.&nbsp;</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Şehirden kaçmak istediğimde, Londra’ya trenle bir buçuk saat batıdaki Margate’e giderim. Biraz Doğu Londra’nın kopyası sayılabilecek ama çok daha huzurlu ve ferah bir sahil kasabası. Vintage dükkânları, antikacılar, lezzetli yemekler ve kahveciler uçurum ve deniz manzarasına karşı yanyana burada.</li></ul>

Soli

Nivi ile birlikte. 

Nivi Jasa

Haziran başı, gün batımına doğru Franco’s Bar, Via Cristoforo Colombo 30, 84017 Positano, İtalyaÇık, çık, çık, çık; in, in, in, in. Dolan, dolan, dolan; dur, dur, dur. Buralara karayoluyla gelmek çok iyi bir fikir değilmiş; haklıymışsın. Dört yıl, bazı anıların silinmesi için yeterli oluyor; tabii sırf yenilerini üzerine yazabilmek için. Geçen sefer bu kadar başımın döndüğünü ve merdivenleri çıkarken yorulduğumu hatırlamıyorum. Yıllar, çok adil davranmıyor bazen. Yine de son seferimden bu yana; puslu havasından eser kalmamış buraların, ama neşe baki. Gri bakışlarına güneş vurmuş; daha mavi mavi bakıyor artık. Çılgın kalabalıktan geriye kalan bir meydan, turuncu-yeşil şemsiyelerin altında ıslak saçları yüzüne damlarken güneşin son damlasını yakalamaya çalışanlar, son bir kulaç atma derdinde çocuklar, heyecanlı deniz, daha tezgâhta değil, dalında limonlar; güneşin veda busesi; sarı, yeşil, somon rengi evlerin üzerinde turuncu gölgeler… Positano’da akşamüzeri; bir Akdeniz kıyısına varmak için en mutlu saatler.Le Sirenuse’ye; sarı-mavi; Postino’nun rengi <a fr-original-style="" href="https://francosbar.com/en" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Franco’s Bar</a>’a varıyorum. Biraz soluklanıyorum; kulağıma çalınan her bir kelime sanki o an için yazılmış bir şarkının sözleri. Biraz rüzgâr biraz “vorrei”, martılar ve “un altro bicchiere”, biraz dalga, biraz “Spritz”, batan güneş ve sarp kayalıkların denize vuran gölgeleri. Sanki bunca yıl, yol boyunca bu orkestraya ve tabloya kavuşmak istemiş gibi hissediyorum. Franco’s’un pek sevgili Francesco’su, bir Akdeniz dolce vita’sı yazmış burada. Çın, çın, çın çın; kahkahalar. Aperitivo saatlerindeyiz. Neşeli olmak için bir sebep hep var. İçim yaşam enerjisiyle doluyor. İlk karşılaşmalar, eski dostla özlem gidermeler, aile buluşmaları; müşterek&nbsp;aperitivo’lar. Akdeniz’de iş çıkışı değil, deniz sonrası. Bu&nbsp;aperitivo, benim için uzun bir yolculuk ve ara sonrası.&nbsp;Dört yıl, bazı anıları silmek için yeterli olmasa gerek. Franco’s’un Neo Barok tarzı çeşmesinin önünde Lorenzo’yu görüyorum; burnuma masadaki zeytinin, Bellini’nin ekşi şeftalisinin, biraz uzaktaki limonun kokusu geliyor. İşte şimdi İtalya’dayım; aradan hiç zaman geçmemiş gibi. Denizin üzerinde asılı bir hâlimiz var burada. Amalfi kıyılarının tüm renkleri etrafımızı boyamış. Lorenzo menüden Dipinto di Blu söylüyor; ben La Dolce Vita’yla devam etmek istiyorum. Bologna’daki aperitivo’larımızda istisnasız Aperol içerdik. Sanki bir daha içemeyecekmişiz gibi. Hatırlarsın; anlatmıştım. Oradan sonra birimiz İstanbul’a, diğerimiz Londra’ya… Şimdi Franco’s’un antika, Venedik cam işi lambalarının arasında bir başka aperitivo’dayız. Milanolu bir tasarımcının elinden çıkan mavi, geniş, mütevazı metal sandalyelerde oturuyoruz; uzun bir yolculuk sonrası dinlenmek üzere. Yan masada dört kardeşin kurduğu Le Sirenuse’nin hikâyesi anlatılıyor. Kalabalık, bir orkestra gibi uyumlu, müşterek hareket ediyor. Zaman geniş, göz alabildiğine deniz… Önümüzde patatine, olive, noccioline, pistacchi&nbsp;ve bol bol salatini. Sohbet arasında ne kadar yediğimi sayamadığım, “un altro giro”ların havada uçuştuğu bir turuncu-mavi akşamüzeri. Ah, saymayı bıraktığım, saatleri değil renkleri bildiğim günleri özlemişim.&nbsp;Dilerim Akdeniz’in zahter kokan güzelinde sen de turuncuların mavilere karışmasını en kısa zamanda seyre durursun.<a fr-original-style="" href="https://www.instagram.com/elifbay/?hl=en" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Elif</a>

Elif’in Via Cristoforo Colombo’dan haziran başında yazmaya başladığı ilk mektup Beyrut’ta Mar Mikael limanlarında nefes aldıktan sonra; Barcelona’ya Plaça del Angles’e, MACBA’nın olduğu meydana ulaşıyor. Ve oradan, Bodrum’a, Hazal’a. İki uzak noktayı birbirine bağlıyor, yaşadığımız zamanın delili oluyor mektupları. 

dolce vita ile ilgili hikayeler