<div fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;" title="Page 1">Yazı:&nbsp;<a fr-original-style="" href="https://www.instagram.com/talya.pi/" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; -webkit-user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Talya Aydın</a>Kendimi anlama, keşfetme yolculuğumda en çok dokunan kitaplardan biri, Bernardine Evaristo’nun&nbsp;Girl, Women, Other kitabı oldu. Farklı arka planlardan—göçmen, siyah, Müslüman, taşradan, işçi sınıfından—pek çok genç kadının Londra’da kendilerini var etmeye çalışırken birbirlerinin hayatlarına nasıl kısa, anlık ya da uzun ve köklü etkileri olduğunu anlatan bir hikâyeydi.&nbsp;Öyle bir dünyada yaşıyoruz ki bütün odak farklılıklarımız, birbirimizden nasıl ayrıştığımız üzerine. Aslında burada bir sihirbazlık numarası var. Farklılıklarımız, bizim bu dünyadaki en güzel zenginliğimiz. Dillerimiz, dinlerimiz, geleneklerimiz bize ait; bu dünyaya ait sonsuz renkler. Ama bu kutlayacağımız çeşitliliğimiz, bir nevi tüketim sahasına, bir pazar ayrıştırmasına kasıtlı dönüştürülüyor.&nbsp;Hepimize kimliğimiz üzerinden bir ifade alanı sınırı çiziliyor, bu sınırlardan çıkmamamız isteniyor. Çünkü zaten ortada olan gerçek şu: bu sınırları kırdığımız anda, birbirimizin gözünün içine baktığımız zaman ne kadar aynı olduğumuzu, geçtiğimiz yolların dokusu farklı olsa da özünün nasıl olduğunu hemen anlayacağız ve birbirimize sarılacağız.<img src="https://images.aposto.com/2023/4/4/1683209702827.png" style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="1.16" width="550" fr-original-style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">İllüstrasyon: <a fr-original-style="" href="https://www.instagram.com/nilaydraws/" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; -webkit-user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Nilay Çınar</a><hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom-style: none; clear: both; -webkit-user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">Kitapta geçen sarmal hikâyelerden bir tanesinde, Nijerya göçmeni ve bekar bir anne, kızının “iyi bir eğitim” almasını ve “iyi bir iş”e girmesini istiyor. Kızı bunu başardıkça (toplum nezdinde görülen o “makul kadın” oldukça) giyimini-kuşamını, konuşma tarzını bir Londralıya besbelli benzettikçe çatışıyorlar: “Sen siyah olmaktan, Nijeryalı olmaktan utanıyorsun.”&nbsp;Bir başka hikâyede bir kadın başörtüsünü çıkarmayı sorguluyor; çekiniyor ve içindeki dengeden uzaklaştırılıyor. Bu kadar kişisel bir konunun bu kadar kamusallaştırılmış olması, farklı olanı bu kadar ötekileştirmedeki amaç burada gözle görülüyor: zayıf kılmak.<h2 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Mücadele ve amaç ortaklığı: Eşit yurttaşlık ve adil bir hayat</h2>Hâlbuki hepimizin mücadelesi ortak; hepimizin amacı eşit yurttaşlık ve adil bir hayat. Kendimizi istediğimiz gibi, temel ihtiyaçlarımızı güvence altına aldığımız bir hayat yaşama isteğimizden, bunu dillendirmekten resmen kasıtlı olarak çekindiriliyoruz ve utanıyoruz. Sevdiğimiz kişiyi açıkça söylemekten utanıyoruz. Ten rengimizden, ana dilimizden, inancımızdan, ailemizden utanıyoruz—bu kasıtlı konan ağırlığın altında kalırsak.&nbsp;Peki gerçekten utanan kişi o kız mı, yoksa o utandırılan mı?: Farklı kimliklerimizi kutlamaya, yüceltmeye konulan şerh bu: uzaktan bakılarak sevilen, hediyelik eşya dükkanlarında ürünleştirilen ya da kendimizi ifade ederken önümüze gelen bir sıfat olması iyi—yalnızca bazılarının kabul gördüğü o elit kulüplere girerken kapıda vestiyere bırakılması zorunlu tutulan.Aslında hepimiz için çok tanıdık bir anlatı bu. Her zaman sistemin, düzenin bize verdiği yegane vaat şu: Benim kurallarıma göre oynadığım bu hayatta, çizgilerini taşırmazsan ve raylardan çıkmazsan sana lütuf edeceklerimi alabilirsin. Ama gerçekte olan asla böyle değil.&nbsp;Kadın olduğumuz için işe alınırken özel hayatı ihlal eden, küçümseyen sorulara, tutumlara maruz kalıyoruz. Eşit işte, eşit ücret alamıyoruz. Uğradığımız tacizin, mobbing’in faillerini sistem kolluyor ve aklıyor. Hatta emeğimizin asıl gaspı, yani buzdağının görünmeyen kısmı bundan da ciddi: kadınlar, her zaman toplumdaki görünmez emeğe sıkıştırılmış rollerde görülmek isteniyor bu kapitalist patriyarka nezdinde. Bizim için kadın olma mücadelemiz sokakta da, eril şiddete karşı da, emeğimizin gaspında da aynı özden besleniyor.<img src="https://images.aposto.com/2023/4/4/1683209492256.png" style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="1.75" width="550" fr-original-style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Fotoğraf:&nbsp;<a fr-original-style="" href="https://www.instagram.com/elizakarapinar/" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; -webkit-user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Eliza Karapınar</a><hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom-style: none; clear: both; -webkit-user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;"><h2 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Biz, kadınız: Girl, Women, Other</h2>Biz, kadınız. Ama asla yalnızca kadın değiliz. Kadınız ve hasta oluyoruz, içi boşaltılan bir sağlık sistemi yüzünden tedavi olacağımız ilaçlara ulaşamıyoruz; randevu bulamıyoruz; özele yönelip yüklü faturalarla çıkmak zorunda kalıyoruz. Kadınız ve anneyiz, çocuk bakmanın görünmez emeği üzerimize yüklendiği gibi, sistemin ağırlıklı kayırdığı erkekler tarafından hakkımız olan nafaka adaletinden mahrum bırakılıyoruz.&nbsp;Kadınız ve çiftçiyiz, yıllardır ektiğimiz alanlara akan suları küresel şirketler yandaşlarıyla aldıkları ihaleler üstüne kar etmek için zehirliyor, mahsülümüzden oluyoruz. Kadınız ve kimimiz regl oluyoruz, üzerine tüketim vergileri yüklenen regl hijyen malzemeleriyle finansal olarak zorlanıyoruz. Kadınız ve Kürdüz, uğradığımız hane içi şiddeti Kürtçe anlattığımız için muhatap alınmadığımız polisten çıkıp eve dönüyoruz, ölüyoruz. Kadınız ve genciz, hayatımızı istediğimiz gibi yaşamaya çalışırken rızamıza saygı duymayan, olmayan adaletten arka bulanlar tarafından canice öldürülüyoruz.&nbsp;Kadınız ve inançlıyız, kimi mahallede başörtümüz kimi mahallede de onu çıkardığımız için ayrımcılığa uğruyoruz. Bütün bu mücadelerimizi, kasıtlı yapılmış dev bir ekonomik buhranın tüm yükünü sırtlanırken veriyoruz. Emekten aldığımız pay her yıl sermayedarın cebine girene kıyasla eriyor, şehirlerde uçuk kiralar oldukça hayatımızı kuramıyoruz.</div><div fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;" title="Page 2">Girl, Women, Other, bir ortaklık hikâyesiydi benim için. Kendi kadınlığımı ilk kez toplumun, dostlarımın, ailemin önünde yaşayabildiğim bir yılda, sayfa aralarında duygulanarak molalar aldığım bir zamanda okudum. İyi ki hikâyelerimiz var diyorum; iyi ki birbirimize açtığımız alanlar var. Biz birbirimizin gözünün içine baktığımızda ortak mücadelemizin de ötesinde bir şey görüyoruz. Binlerce yıldır bizden önce gelen tüm kadınların mücadelesini de hissediyoruz. Bu dünyayı kadın emeğiyle ördük. Eşitlikten biraz aşağısını dahi kabul edemeyiz. Dayanışmayla yaşayacağız, birbirimizi yaşatacağız.</div>

Piccolo

Bernardine Evaristo’nun kaleminden yola çıkarak patriyarkal kapitalist düzende varolmak üzerine.

Kadınlık deneyiminin ortaklığı üzerine: Girl, Women, Other

Haziran, yolumuzun buluştuğu yerde...Şu cümle takıldı beynimin nöronları arasına: “Kusura bakma kısa yazacak vaktim yok”. Bir rivayete göre aslan Blaise Pascal mektuplarında yazmış. Ama T.S. Eliot, Cicero, Marcel Proust, Henry David Thoreau, Voltaire, Mark Twain, Albert Einstein, Oscar Wilde, Thomas Jefferson imzalı olarak da hemen herkesin kaleminden akmış. Altı cümlelik nefis bir hikâye.&nbsp;Aklımdakileri anlatacak kelimeler icat edilmemiş gibi hissediyorum bazen. Başka zamanlarda da cuk diye yerine oturuyor sözcükler. Onlar beni yazıyor sanki, bana ait zannederken. Sana buradan bahsetmemiştim. Anlatırsam tek başına gitmenden endişe ettim belki de. Benim seni tanıştıracağım bir arkadaş olmasını, yıllar sonra bu hikâyeyi "Hatırlıyor musun, sahilcilerin ıslak mayolarını kurutmak için eve gittiği, akşamcıların saatinin henüz gelmediği, kumsalın sessizleştiği birkaç dakika vardı?"&nbsp;diye anlatmamızı istemiştim. Başka vakitte gelsen, herhangi bir Bodrum sahilinden, parmaklarını bir kopça gibi ayakkabılarına takıp yürüdüğün deniz kenarından farkı olmazdı çünkü. O yüzden bu mektubu yazmak için tam da o anı bekledim.&nbsp;Kadıkalesi'ndeyim.&nbsp;<a fr-original-style="" href="mailto:google.com/maps/place/Yalı+Balık+Restoran/@37.0315781,27.2473208,17z/data=!3m1!4b1!4m5!3m4!1s0x14be74b7371702ff:0xeac2eb225cc72367!8m2!3d37.0315832!4d27.2495341" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s; text-decoration-skip: objects; -webkit-user-select: auto; box-sizing: border-box;">Yalı</a>, kumların üzerine masaları atmaya başladı. En uçtakini ayırttım. Güneş en son burayı terk ediyor çünkü. İçeride kısık sesle Ayten Alpman - Pencere çalıyor. Barbunya, deniz börülcesi, şakşuka, ezme vitrinde yerini alıyor; ekmekler kesiliyor; rakılar soğutuluyor; şef garson son ancılara "Hâllederiz," diyor telefonda, içeriden birkaç sandalye daha deniz kenarına atılıyor. Leblebi (bu saatlerde yoldaşım olan kedi) masanın yanında miyavlayarak eşlik ediyor bu merasime.&nbsp;Defterimi, kalemimi ve bu aralar okuduğum Bernardine Evaristo’nun Kız, Kadın, Öteki&nbsp;kitabını evde unuttuğum için peçeteye yazıyorum bu mektubu. İyice Akdenizli oldum son bir haftada. Saati güneşin gökyüzündeki yerinden, günü kumsaldaki kalabalıklardan tahmin etmeye çalışıyorum. Hep aynı şeyleri yapıyorum. Her gün. Sabahın sessizliğinde biraz okuma ve yazma; öğlen sıcağı söylenmeleri başlamadan önce <a fr-original-style="" href="https://www.instagram.com/pabbodrum/" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s; text-decoration-skip: objects; -webkit-user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Pab</a>’da bir masa kapma; serinlik var, rüzgâr azsa SUP üzerinde denizde gezinme; önüme çıkan plastik şişeleri, boruları, tenekeleri toplama; insanların attıkları çöplere lanet etme, belki de tekneden uçtu, yakalayamadılar diye umma; tepesinde gölge yapan board’culara sinir olan kaplumbağanın yaşam alanına girmemeye çalışma; neredesin, ne yapıyorsun diye sormadan masama oturan, sessizlikte kavuştuğumuz arkadaşlarla durma; ve işte bu saatlerde geldiğim Yalı.&nbsp;Başımı kaldırdım şimdi, Deniz gelmiş oturmuş karşıma, kitabımı da getirmiş yanında. Peçetemde son satır bu. Puntomu iyice küçülttüm. Yakında görüşüyoruz. Pazar günü. Birde oralarda olurum demiştin. Yerim belli.&nbsp;Hazal

Bernardine Evaristo ile ilgili hikayeler