Albüm: Arctic Monkey, <a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/album/2GROf0WKoP5Er2M9RXVNNs?si=hzATsgjGRWm7HdqUGhn5wQ" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">The Car</a>Süre: 37 dakikaPlak şirketi: Domino RecordsYayın tarihi: 21 EkimKartonet: Son iki on yılın rock ‘n’ roll sesinin referans noktalarından Arctic Monkeys, diskografisindeki kültleşmiş şarkılarla dolu AM&nbsp;(2013) albümünden sonra yayımladıkları Tranquility Base Hotel + Casino’yla beklenmedik bir kompozisyonel yola direksiyon kırdıı. Grupla özdeşleşen “arena rock” sesinin yerine Turner’ın söz yazarlığı ve vokallerinin öne çıktığı, lounge&nbsp;ve psikedelik pop türlerinin dingin ve loş bir atmosfer yarattığı albüm, The Monkeys için yaratımlarında ikinci bir dönemin başladığının işaretlerini verdi.&nbsp;Grubun yaratıcı sürecinin tamamıyla Alex Turner’a endekslendiği son birkaç yılla birlikte, The Car da tüm şarkıların Turner tarafından yazıldığı bir albüm oldu. Arctic Monkeys’in diğer üyeleri Jamie Cook (gitar), Matt Helders (davul) ve Nick O’Malley’in (bas) Turner’ın “icracıları” olarak yer aldığı The Car, genel hatlarıyla tekil bir zihnin tasarımı olarak nitelendirilebilir. Diğer taraftan, Alex Turner’ın uzun zamandır Arctic Monkeys’in albümlerinde işbirliğinde bulunduğu ve The Last Shadow Puppets’dan da grup arkadaşı olan James Ford, Bridget Samules’le birlikte The Car’ın barok ses manzaralarını çizdi. Arctic Monkeys’i, The Last Shadow Puppets’ın iki albümüyle sunduğu orkestral estetiğe yaylı aranjmanlarıyla yaklaştıran Ford, Turner’ın rock’tan uzaklaştığı yaratıcı seyahatinde es geçilemeyecek bir isim olarak ortaya çıktı.&nbsp;Birden fazla ses mühendisinin olduğu; miksini James Ford’un, mastering’ini Matt Colton’ın yaptığı albüm, 7 şarkıdan oluşan 37 dakikalık kısa süresiyle The Monkeys’in yelken açtığı yeni sularda bazen iddiasız, bazense görkemli bir yolculuk.&nbsp;<img src="https://images.aposto.com/2022/9/4/1666907389812.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.00" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Arctic Monkeys, The CarNeden dinleyelim?&nbsp;Arctic Monkeys’in köşeleri belli ve bir süre sonra kendisinin tekrar gibi hissettiren ilk 5 albümüyle sadık bir dinleyici kitlesi kazandığını söylemek mümkün. Öte taraftan, Suck It and See’yle yüzeye çıkan ve iyice bayatlayan The Monkeys sesi, AM&nbsp;albümüyle diriliş yaşayarak grup için beklenmedik bir çıkış yolu yarattı. Bu anlamda 2018 yılında gelen ve Arctic Monkeys için radikal bir dönüşümün somut çıktılarını sergileyen Tranquility Base Hotel + Casino, grubun o zamana kadarki en riskli yaratımı oldu.&nbsp;Arctic Monkeys’i gitgide kolektif bir üretimin grubundan Alex Turner and the Arctic Monkeys oluşumuna dönüştüren yakın geçmiş, Turner’ın bir şarkı ve söz yazarı olarak dönüşümünün paralelinde yeni ancak dinleyiciyi ansızın yakalamayan bir maceraya eklendi. Bu dönüşüm ve belki de “olgunlaşma”, 10 yılı aşkın bir süredir evrensel bir üne sahip olan, günümüz rock müziğinin yüzlerinden birine dönüşen The Monkeys için kimliklerine ve “rock star” hayatlarına dönük bir yüzleşmeyi de beraberinde getirdi.<blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(224, 101, 53); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px;" style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(224, 101, 53); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px; margin: 0px 0px 1em; border-left-style: solid; box-sizing: border-box;">“I had big ideas, the band was so excited The kind you'd rather not share over the phone But now the orchestra's got us all surrounded And I cannot for the life of me remember how they go”</blockquote>Arctic Monkeys, Big Ideas&nbsp;The Car, aynı zamanda grubun çift taraflı metamorfozunu da devamı. İçinde Turner’ın enerjik ve şipşak vokallerinden karizmatik “falsetto” icralara evrilişi; şöhret, aidiyet ve ilişkiler gibi başlıklar arasında dolaşan gözlemleyici şarkı sözleriyle genişlettiği söz yazarlığı da var. Nihayetinde bu dönüşüm, grubun kompozisyonel denemeleriyle bütünleşmiş durumda.&nbsp;Albümün başından sonuna değin rock enstrümentasyonuna eşlik eden yaylıların orkestrası, kimi şarkılarda (Sculptures Of Anything Goes) bangırdayan drum machine ve moog synthesizer birliktelikleri bu denemelerin öne çıkan elementleri oldu. Bir zamanlar dinleyicilerin ayaklarını yerden kesen rock marşlarının sahibi olan grup, buğulu bir atmosferin ortasında içe dönük tefekkür baladlarıyla dönüştü. The Car, artık Arctic Monkeys’in “başka” yaratımlarına alışmamız gerektiğinin de ispatı.&nbsp;Benzer işler:&nbsp;<ul fr-original-style="padding-inline-start: 20px;" style="padding-inline-start: 20px; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; list-style-position: inside; box-sizing: border-box;"><li dir="ltr" fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Caleb Landry Jones, <a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/album/2Ad2fHtxWM1yJTz3D7XVf2?si=MeTiHALUSWCqi1QBpLIysw" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Mother Stone</a></li><li dir="ltr" fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">John Cale,&nbsp;<a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/album/2o7YjekcSP7yiLXfuSy0ly?si=9S9XenxdROikPSCucYZ7hA" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Vintage Violence</a></li></ul>

Duende

Arctic Monkeys, 7. albümleriyle arena rock ‘n’ roll grubundan uzaklaştıkları ses yolculuklarında yeni bir durakta.

The Monkeys yeni sularda

Telefon ekranımın ışığı yanıyor. “Arctic Monkeys bir gönderi paylaştı.” Bekliyormuş gibi, neredeyse panikle bildirime tıklıyorum. Maviye çalan bir turkuaz arka plan, dört maddelik bir gönderi, en üstteki harfler öylesine sıralanmış gibi gelip ne dediklerini çok iyi bilen iki basit kelimeye dönüşmüş, “TURKEY, Istanbul”.Derin ve sesli, nefesimi tutup elimle ağzımı kapıyorum.&nbsp;“N’oldu?!”&nbsp;diyor, iş arkadaşım. İşini bölmemek için,&nbsp;önemli bir şey değil, deyip geçiyorum. Halbuki kalbim çarpıyor.Bu ne ki?.. 8 sene önce, Bilgi Üniversitesinin efsanevi Tophane yurdunun mutfak masasında, köşedeki sandalyede otururken Rock’n Coke’a geleceklerini öğrenmiş, çığlık attığım için insanların benden nefret etmesine neden olmuştum. Kuzenime, “NEDEN BANA SÖYLEMEDİN?!” diye mesajlar atmış ama göğsümdeki kahkaha istediğinden, haber vermemesini çok da umursamamıştım. Grubun kendisinin deyişiyle,&nbsp;“Who the Fuck Are Arctic Monkeys?”.&nbsp;Arctic Monkeys benim için kim?Yeni albümlerinin 2022’de geleceğini biliyordum, baterist Matt Helders bazı yayınlara söylemişti. Şarkıların tamamına yakınının yazarı ve solist Alex’in (Turner) uzun süre yazmadan duramayacağını biliyordum. 2018 tarihli, 6. ve henüz son yayımladıkları albüm&nbsp;Tranquility Base Hotel &amp; Casino’dan sonra, (2013 tarihli 5. albüm) AM’deki gibi araya bir&nbsp;The Last Shadow Puppets&nbsp;veya&nbsp;Alexandra Savior&nbsp;yan proje albümleri girmemişti. Yeni bir sevgilisi vardı, Fransız, albümleri çıktıktan sonra sevgililerinden ayrılma döngüsünü devam ettirecek mi merak ediyordum. Yoksa (Alex sayesinde tanıdığım eski sevgilisi, moda tanrıçası) Alexa Chung’ın deyimiyle, erkek şarkı yazarı-şarkıcıların kutsanmış canavarlara dönüşmesini atlatacak kadar büyümüş müydü?TBH&amp;C’ye önceki albümleri kadar alışamadım. Spotify’ın yeni şarkı sözü özelliğiyle anlayabilmeyi istiyorum. AM’i ise, ne 3. albüm&nbsp;Humbug&nbsp;ne de 4&nbsp;Suck It and See&nbsp;kadar sevebildim. Herkes, kelime anlamıyla herkes, AM’le sevmeye başladığı hâlde.Ağustos 2022 konser biletleri birkaç dakika içinde bitti. Bu alanların hepsi AM’i,&nbsp;Do I Wanna Know?’u mu duymayı bekliyor? Ne zamandan beri seviyorlar onları?&nbsp;Cornerstone’dan,&nbsp;Crying Lightning’den,&nbsp;Only One Who Knows’dan haberleri var mı?&nbsp;505&nbsp;onlar için de absürd binlerce anının sebebi oldu mu? Şarkıları duyunca ne hissediyorlar?2006 Haziran ayı Rolling Stone Türkiye’nin ilk sayısını, eski bir dosta kavuşmuş gibi satır satır okuyan Mersin’de küçük bir kızken; sayfaların birinin yarısında, dört ergen çocuğun fotoğrafını ve Britanya’yı ‘kasıp kavurmalarını’ anlatan yazıyı görmüş, müziği nereden dinlediğimi bile hatırlamadığım teknolojinin yetersizliğiyle şarkıları o an duyamayacağımı bilerek yaprağı çevirmiştim. Birkaç ay sonra, bir okul dönüşü klasiği, kanalı Dream TV’ye çevirme devresinde zaman duracak, ben ekran karşısında ağzım açık, duyduğum müziğin açtığı yeni dünyayı algılamaya çalışacaktım. Sayfanın yarısında bahsedilen dört ergen çocuğun müziği, <a fr-original-style="" href="https://www.youtube.com/watch?v=PeQAZsyucbQ" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">The View From The Afternoon</a>; ilk albüm, promo single. İlk albümün en iyi bilinen şarkısı dahi değil. Arctic Monkeys dışında sadece birkaç müzisyenin yaşattığı, evrensel yeni boyuta kayma hissi...Devam eden yıllarda Alexa Chung School of Fashion’dan mezun olacağım ve kuytu köşelerden grubun ve Alexa’nın fotoğraflarını bulup röportajlarını çevireceğim 10B takipçili Tumblr kızına dönüşmüştüm. İnternet gençliğine Alexa’nın sokak stili ve Alex’in sahnede zıplayan fotoğraflarını kazandırdığım için gururlanıyordum. Julian Casablancas’ın (The Strokes) birkaç hafta önce bu cümleye <a fr-original-style="" href="https://www.instagram.com/p/CU1WGIqMihL/" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">geri mesaj gönderdiği</a>, Alex’in, belki de gelmiş geçmiş en iyi albüm açılış mısrası, “I just wanted to be one of The Strokes // Now look at the mess you made me make,” diyerek Nâzım boyutunda özetlediği şey; dünyanın her yerinden o küçücük birkaç 10 bin kişilik Tumblr ahalisinin hikâyesiydi. The Strokes, Alex kadar bizim için de bireysel vizyonumuzun ilk yapı taşlarını kuran grubumuzdu. Julian (Jules...), 2015’te yeni grubuyla İstanbul’a geleceği zaman sırf onunla tanışmak için Erasmus’tan 1-2 günlüğüne dönmeyi düşünmüştüm, sonra tacizci grup arkadaşını savunduğunda hepimiz kırılmıştık. Alexa’nın Alex’in ismini vermeden anlattığı kalp kırıklığını biz de neredeyse onunla yaşamıştık. Bir Glastonbury gecesi, sabağa karşı kızı bırakıverdiğini tesadüfen öğrenecektim, yıllar sonra. Üzerine utanmadan <a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/track/3PhbzvTllkq1rkULafc6ns?si=e2036ae11570471a" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">The Ultracheese</a>’i yazacaktı.Alex ve Miles Kane’in çağdaş bromance’inin ismi “Milex”i biz bulup yaymıştık. Şu an Instagram’da dönen şakaları 10 sene önce yapmıştık. The Last Shadow Puppets’ın ikinci albümünü biz yıllarca beklemiştik. Büyümüştük de. Artık Tumblr’ı geride bırakmamız gerekiyordu. Caanım, dâhi Lorde’un&nbsp;<a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/track/4ybZVtJKFoF9w7R1O5WooS?si=af3b3f4e968f43f8" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Stoned at the Nail Salon</a>’una inat, 15 yaşında aşık olup hâlâ sevdiğim grup için ergen fan takibini geride bırakmam gerekiyordu. Müzik bir yerlerde kalacaksa da...2013 konseri öncesi, AM sonrası, şimdi hâlâ giydiğim Arctic Monkeys tişörtünü Atlas Pasajında bulduğum için neredeyse üzüldüm. AM olmasaydı kimsenin merch talebi olmayacaktı. Orijinal tasarımın aksine çoğu tişörtte grup ismi altındaki AM amblemi sinirlerimi bozuyordu.Rock’n Coke öncesindeki hafta, staj yaptığım yerde, festivalin sadece tek bir günü için davetiye geleceğini öğrendim.&nbsp;Lütfen Cumartesi olsun, lütfen lütfen lütfen... Pazar için de kapıdan sıyrılmayı, hatta akşamında sahte basın kartı ayarlayıp kulislere sızmayı başaracaktım; ama masama bırakılmış bilet Cumartesi içindi. Zaman gelmişti.Hava karardı. Sahne karardı. Önlerde yerimi aldım. Neden bu kadar kalabalık olduğunu anlamıyordum. Matt’in sandalyesine yerleştiğini hatırlıyorum. Nick, tatlı uzun saçlarıyla basta yerini aldı. Jamie neredeydi? Alex geldi. O sevmediğim ukala karakterine büründüğü hâli, havalı 50’ler saçları, siyah takımı... The sacred monster, kutsanmış canavar. Muhtemelen sadece bir kez&nbsp;İstanbool&nbsp;diye seslenişi... Yanımdaki çocuğun, şarkıları benden iyi bilmesinden nefret etmiştim. O da Do I Wanna Know’un gelişini, Humbug’dan duyabilmiş miydi?.. Kendime sürekli,&nbsp;karşındalar işte, oradalar,&nbsp;diye seslendim.&nbsp;Bak tam karşındalar. Neden bu kadar boş hissediyorsun?Tanışsam ne diyebilirdim bilmiyorum, sadece teşekkür ederdim herhalde, kimseyi kulisin yakınına dahi almamışlardı. Birkaç gün sonra, rehberliklerini yaptığını öğrendiğim bir kız; Alex araçta sürekli Arille’le yazışıyordu ve keyfi yoktu, ayrılacaklar bence, demişti. Ayrıldılar da. Ardından Alexa’nın Arctic Monkeys tişörtleriyle gezişi, yeni kız arkadaş, yeni albüm, yeni ayrılık. Alex, BRITS 2015’te rock’n roll will never die deyip mikrofonu yere düşürürken benim popla barışacağım dönem başlayacaktı.

The Last Shadow Puppets ile ilgili hikayeler