Dizi:&nbsp;SwarmYaratıcılar:&nbsp;Donald Glover ve Janine NabersSüre:&nbsp;7 bölüm, toplam 245 dakikaYapım yılı:&nbsp;2023Komedi dizisi Community ile yıldızı parlayan, Magic Mike XXL, The Martian&nbsp;ve Solo: A Star Wars Story&nbsp;gibi filmlerle beyaz perdede de oyuncu olarak izlediğimiz Donald Glover’ın çok yönlülüğünü bilirsin. Müzik dünyasında Childish Gambino olarak tanınan Glover, sinema ve müzik dünyasındaki varlığının bir harmanı denilebilecek televizyon dizisi Atlanta ile kariyerini daha da ilerilere taşıdı. 2016-2022 yılları arasında dört sezon olarak yayınlanan dizi, ABD’de siyah olmaya ve siyahların müzik endüstrisindeki varlığına dair absürt bir taşlamaydı. Dizinin toplamda 25 Primetime Emmy adaylığının dokuzu Donald Glover’a aitti: Yapımcı, yönetmen senarist ya da oyuncu olarak… Glover, Atlanta’da da birlikte çalıştığı Janine Nabers’le imza attıkları yeni projesi Swarm&nbsp;ile bu kez sadece kamera arkasında.&nbsp;Geçtiğimiz haftalarda Prime Video’da yayınlanan mini-dizi, dünyaca ünlü pop müzik yıldızı Ni’Jah’ya saplantılı bir hayranlık besleyen siyah genç kadın Dre’nin hayranlığının karanlık bir yöne evrilmesini konu alıyor.<img src="https://images.aposto.com/2023/3/4/1680799823059.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.51" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Swarm | Fotoğraf: Warrick Page<h3 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Swarm'un tüm okları "Kraliçe'yi" işaret ediyor</h3>Donald Glover’ın Atlanta’nın ardından bir kez daha müzik dünyasıyla yakından ilişkili bir diziye imza atması şaşırtıcı değil. İşbirliğini sürdürdüğü Janine Nabers’in Houstonlı oluşu da diziyle ilgili bir ipucu veriyor aslında. Houstonlı ünlüler arasında Lizzo, Megan Thee Stallion ve pek tabii ki Beyoncé var: Hani şu dünyanın en ünlü kadınlarından biri olan Beyoncé. Üstelik Beyoncé’nin hayran kitlesinin kendilerini “Bey Hive” (Bey(oncé) kovanı) olarak adlandırdığı düşünülürse Swarm (arı kümesi) adlı bir dizinin tüm okları henüz izlemeye başlamayanlar için bile “Kraliçe”yi işaret ediyor. Dizinin odağındaki Dre; yıllardır takip ettiği, dinlediği ve konserlerine gittiği Ni’Jah’ya saplantılı bir hayranlık, çekim ve adanmışlıkla bağlı. Kirasını ödeyememeyi bir Ni’Jah konserini kaçırmaya tercih etmesiyle henüz mini-dizinin ilk bölümünde izleyici için görünür olmaya başlayan saplantısı, dizi ilerledikçe Ni’Jah’nın agresif Twitter savunuculuğundan Ni’Jah için cinayetler işlemeye kadar evriliyor.Dominique Fishback’in karakter dönüşümünü fiziğine de yansıttığı Dre çok iyi yazılmış bir karakter. Karakter dönüşümüyle, geçmişle hesaplaşmak ve geçmişi reddetmek arasında gidip gelişleriyle, sürekli başkalaşmalarıyla bu kana bulanmış yol hikâyesinin her durağında farklı bir yönünü gösteriyor bize. Birçoğuna henüz ilk karşılaştığın andan itibaren potansiyel bir kurban gözüyle bakacağın yan karakterler -ki aralarında Chlöe, Billie Eilish ve Kiersey Clemons da var- kendilerine ayrılan süreyi çok iyi kullanıyorlar. Sevdiğim yönetmenlerden Trey Edward Shults’un filmlerinden beri radarımda olan görüntü yönetmeni Drew Daniels’ın işçiliği diziyi yükseltenlerden. Keza özellikle saplantı kaynaklı bir cinayete işaret eden arı seslerini gerilimi arttıran bir enstrüman olarak kullanan ses tasarımı da öyle.<img src="https://images.aposto.com/2023/3/4/1680799863685.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.50" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Swarm | Fotoğraf: Amazon Prime Video<h3 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">"Sanrılı taşlama"</h3> Ortalama 35 dakikadan oluşan yedi bölümlük Swarm’un benim için öne çıkan bölümleri; Donald Glover’ın yazıp yönettiği pilot bölüm Stung, tuhaf bir tarikat hikâyesine dönüşen dördüncü bölüm Running Scared ve gerçek-suç-belgeseli biçiminde kurgulanmış altıncı bölüm Fallin’ Through the Cracks. Özellikle ters köşeye yatıran, tek başına ayakta durabilen bir sahte-belgesel denilebilecek Falling Through the Cracks&nbsp;dizinin tümü ve finali arasında köprü oluşturuyor, gözünden kaçmış olabilecek ipuçlarını ve yeni bilgileri önüne seriyor ve bütünlüğü sağlamaya yeterli fakat finalin ucunu açık bırakacak kadar yetersiz (yani tam kararında) bir malzeme sunuyor.Donald Glover’ın Atlanta’da ya da Bill Hader’ın Barry’de yaptığı şeyin ne olduğunu adlandırmak zor. Her ikisi de olay örgüsünün fanteziye kaçan bölümlerle sekteye uğradığı, karakterlerin en derin ve karanlık duygularının tüm çıplaklığıyla ekrana yansıdığı, biçimsel dönüşümlerle şaşırtmayı seven diziler(di). Geçtiğimiz hafta Swarm’u neredeyse bir solukta izleyip aynı tadı alınca bu alt-türe kendimce bir isim buldum: sanrılı taşlama.<img src="https://images.aposto.com/2023/3/4/1680800046460.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.50" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Swarm | Kaynak: IMDb<h3 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Saplantılı hayran topluluklarının sorumluluğu yıldızlarda mı?</h3> Swarm müzik endüstrisinin kendisini değil; hayranlık müessesesini absürt bir şekilde ele alıyor, eleştiriyor. Beyoncé’yi hedef tahtasına yerleştirse de onun nezdinde başka isimleri de suçluyor, sorguluyor belki de. (Twitter’da Lady Gaga’ya ya da Taylor Swift’e dair olumsuz bir görüş bildirmeyi hiç denedin mi?) Saplantılı hayran topluluklarının, “liderleri” ya da “kraliçe arıları” için her şeyi göze alan kitlelerin var olmasında ve ileri gitmesinde sorumluluğu onlara yüklüyor. Öte yandan ABD’de siyah olmakla ilgili derdi de sürüyor ister istemez Glover’ın (ve Nabers’in): Swarm, Beyoncé’nin (ya da diğer siyah ikonların) beyazların da kendisini erişilebilir ve hayran olunabilir bulmalarını sağlamak için beyazlaştığını, bunun absürtlüğünü ve yanlışlığını ima ediyor.Film ve televizyon veri tabanlarına göre bir komedi bu. Oysa dizide kan ve vahşet, psikolojik ve fiziksel şiddet kol geziyor. Yaratıcıların Ni’Jah’nın fiziksel ve sanatsal yanlarıyla kimi temsil ettiğini saklamaya çalışmadıkları dizide Dre gibi gözü dönmüş, her şeyi yapmaya hazır bir hayran portresi çizmeleri aklıma tek bir soru getiriyor: Donald Glover’ın Beyoncé ile ne derdi var?Nerede izleyebilirsin?&nbsp;Swarm,&nbsp;tüm bölümleriyle Prime Video'da yayında.Benzer işler:<ul fr-original-style="padding-inline-start: 20px;" style="padding-inline-start: 20px; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; list-style-position: inside; box-sizing: border-box;"><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Atlanta&nbsp;(2016-2022, Donald Glover)</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Barry&nbsp;(2018-2023, Alec Berg ve Bill Hader)</li></ul>

Duende

Donald Glover ve Janine Nabers'ın yaratıcıları olduğu mini-dizi Swarm, popüler kültür ve hayranlık kültürünün etkilerini inceliyor.

Arı kovanına çomak sokmak: Swarm

Paket servis.&nbsp;bölümünde, her sayıda, sizden gelen bir temada üç film önerisinde bulunuyorum. Önerdiğiniz temanın ne olduğunda&nbsp;hiçbir sınır yok: Somut ya da soyut herhangi bir sözcük, bir kavram ya da bir his, bir ülke ya da bir mekan, bir yönetmen ya da oyuncu...&nbsp;Bu e-postaya cevap vererek, siz de tema önerinizi paylaşabilirsiniz.&nbsp;Paket servis.'e bir süredir ara verdiğimden, neredeyse beş-altı aydır bekleyen siparişler var farkındayım, yıldızım baya düşmüştür herhalde. En yakın arkadaşlarımdan Işıl Demir'den yaratıcı ama zorlayıcı bir sipariş gelmiş: "Uzaydayız ama depresyonda değiliz." Gerçekten, uzayda geçen filmler neden bu kadar dramatik ve depresif olmak zorunda? Uzayda olup depresif olmayan film var mı; mümkün mü böyle bir şey? Bu temanın Işıl'dan gelmesi, özellikle zorlayıcı çünkü birini tanımak işleri zorlaştırıyor. Uzayda geçen hemen her filmi izlemiş olduğunu, dahası benim izlediklerimin çoğunu da beraber izlemiş olduğumuzu tahmin edebiliyorum çünkü. O yüzden bu öneriler ona değil, siz okuyanlara olacak, bilinsin.Bölümün takipçileri hatırlar, kolaya kaçmamak için aklıma ilk gelen filmleri elemekle başlıyorum. Bu sayıda bunlar, birçoğunuzun izlediğini tahmin ettiğim, Matt Damon'lı Ridley Scott filmi The Martian (2015) ve&nbsp;MARVEL Sinema Evreni'nden Guardians of the Galaxy (2014) ile&nbsp;Thor: Ragnarok (2017) oluyor.<img src="https://images.aposto.com/2021/10/6/1636792964828.png" style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="3.97" width="550" fr-original-style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Dedeler, Naziler, gezegenler...&nbsp;Ergenliğimde birden çok kez izlediğim, fakat bir yetişkin olarak hiç geri dönmediğim Space Cowboys (2000)&nbsp;ile başlayayım. Clint Eastwood, Tommy Lee Jones, Donald Sutherland&nbsp;ve&nbsp;James Garner'ı buluşturan film, bozulan bir uyduyu tamir edebilecek tek ekibin onu tasarlayanlar olduğu anlaşılınca "dedeler uzayda" temalı bir kendini-iyi-hisset filmine dönüşüyor. Sonra, zamanında !f programında bulduğum bir komedi geliyor aklıma: Iron Sky (2012) Bu Finlandiya yapımınının varsayımı oldukça uçuk kaçık: Hitler aslında ölmemiş, Naziler aslında dağılmamış, Ay'ın karanlık yüzünde yaşamaya ve şeytanî planlar yapmaya devam ediyorlar! Son olarak, yine ana akım bir iş olsa da başta elediğim MARVEL filmleri kadar popüler olmayan, hoş vakit geçirmek ve biraz aksiyon, biraz görsel efekt görmek için izleyebileceğiniz bir öneri: Luc Besson'dan Dane DeHaan'lı Valerian and the City of a Thousand Planets (2017).

The Martian ile ilgili hikayeler