Albüm:&nbsp;Where’s My Utopia? Süre: 43 dakika Plak şirketi: Republic Records Yayın tarihi: 1 Mart 20242024’ü henüz yarılamadık ama şimdiden pek çok iyi albüm dinledik bile. Geçen hafta yayınlanan Yard Act’in <a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/intl-tr/album/34UIFF2mDOl7JN0QdmMjPg?si=Wxr3zwQsRfG3h5yQzJPQ2Q" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Where’s My Utopia?</a> albümü, tartışmasız bunlar içinde dinlediğim en iyi uzunçalar! Sözlerinde grup üyelerinin ve dünyanın başarısızlıklarını merkeze alan albüm, müzikal anlamda da Yard Act’i kendi jenerasyonunun ve türünün önde gelen temsilcilerinden biri olmasını sağlıyor.&nbsp;Yard Act, İngiltere ve İskoçya arasında bir köprü şehir olan Leeds’de doğdu. 2022’de ilk albümleri <a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/intl-tr/album/4rXBcuJMRSt4izAwXNrTQu?si=qUBpz0OoS0OoE8LCNTSWLw" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">The Overload</a> çıktığında Mercury Ödülü adaylığı aldılar; hemen ardından da ABD’de seslerini duyurdular. SXSW ve Coachella festivallerinin önemli saat dilimlerinde sahne aldılar. Cillian Murphy, en sevdiği gruplardan birinin onlar olduğunu söylediğinde, Yard Act çok başka kitlelerce de tanınmaya başlamıştı. (Dipnot: Murphy, grubun solisti James Smith ile Peaky Blinders’ın setinde tanışıyor. Smith, o dönem para kazanmak için televizyon setlerinde figüran olarak çalışıyor.)&nbsp;İlk albümün getirdiği bu başarının ardından grup kendini uzun bir turnede buluyor. Turne sırasında yeni albümün kelimeleri ve notaları da yavaş yavaş birleşmeye başlıyor. <img src="https://images.aposto.com/2024/2/1/1709570126089.png" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.50" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable"> 11 şarkıdan oluşan Where’s My Utopia? tür olarak sadece post-punk’tan ibaret değil için hip hop, funk, disko, garage rock’ı da içinde barındırıyor. Sözleri itibarıyla kendileriyle dalga geçtikleri şiirsel bir ironiye sahip. Fakat bir önceki albümden hiçbir iz taşımıyor. Melodilerde dans ağırlıklı ritimler ağırlıkta. Prodüktörlüğünü Gorillaz’dan Remi Kabaka Jr.’ın üstlendiği albüm, <a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/intl-tr/track/7GWp6GWdMQje9yxE3VFoAi?si=9ef370df333e4971" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">An Illusion</a> ile açılıyor. Şarkı, blues’u andıran bir gitar riff’i ile başlıyor ve dalgalı bir şekilde ilerliyor. Grup, albümün çarpık tonunu en başından belirliyor. Melodide yaylılar, davullar, piyano, perküsyon ve synth'ler duyuluyor.&nbsp;Albümün hit parçası ise <a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/intl-tr/track/7mYTcajvGEU4LZeHQ8V5w2?si=ccaa731d4d7948d1" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">We Make Hits</a>... Olağanüstü bas hatlarına sahip şarkıda, funk bir hava da var. Şarkı sözlerinde grup üyeleri, otobiyografik hikayelerini olağanüstü dürüst bir şekilde anlatıyorlar. Aynı zamanda müzik endüstrisine dair bir hiciv de sunuyorlar. Nakarat çok akılda kalıcı:&nbsp;“You won’t be missed (watch me now) Now we make hits (but not hits like Nile Rodgers) (Just that we ain’t hook dodgers) We make hits, we make hits”&nbsp;Ve tabii kendileriyle dalga geçtikleri şu sözleri de yazmadan geçemeyeceğim:&nbsp;“Right, so when we were done kissing We finally formed this band And we signed to a subsidiary of Universal, Inc.”<h2 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Her parçada değişen bir albüm</h2><a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/intl-tr/track/4Xtuzz8jEu0N9HysDEr4No?si=4d776b7db40a453a" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Down by the Stream</a>’de Smith, neşeli ve kimi zaman karamsar bir dans melodisi üzerinden bir ergenlik macerasını anlatıyor. Melodi değiştikçe Smith’in hikayesi sertleşiyor, daha da karanlıklaşıyor. Albümün müziği, bu şarkıda baş döndürücü bir hızla tarz değiştiriyor.&nbsp;<a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/intl-tr/track/00NxzwKC0n3jV3TZ09ZLuG?si=d79ab245f31c42dd" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">The Undertow</a>’un bestesi kusursuz. Yaylıların şarkıya eklendiği kısım çok iyi; bu da parçaya ritmik bir hava katıyor. Bir müzikalden çıkmış gibi hissettiren modern bir indie rock şarkısı. Sözleri yine içe dönük.<a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/intl-tr/track/3u7PMsVBQ1viIm8tlhotl6?si=792a78fab47847c4" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Dream Job</a>, Gorillaz üyesi Remi Kabaka Jr. tarafından üretilen kusursuz bir post-punk ve disko şarkı. Perküsyonlar ve zillerle ortaya çıkan melodi, bu sefer iyimser. Kalabalıkların eşlik edeceği şarkılardan biri… Şarkı sözleri, grubun şu anki durumlardan memnun olduğunu ancak yine de gelecekle ilgili endişe ve paranoya taşıdığını anlatıyor. James Smith, şarkı hakkında şunları söylüyor:&nbsp;<blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(224, 101, 53); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px;" style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(224, 101, 53); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px; margin: 0px 0px 1em; border-left-style: solid; box-sizing: border-box;">“Dream Job, albüm için ortaya koyduğumuz temayı anlatıyor. Nankör, küçük bir velet olduğum için kendimle alay ediyordum. Aynı zamanda müzik endüstrisinin nasıl bu kadar kontrol edilemez olduğunu anlatmaya çalışıyordum. Hissettiğim duyguların karmaşıklığını ve ciddiyetini ifade etmek için doğru zamanı bulmaya çalışıyordum. Sis biraz dağıldıktan sonra onu 3 dakikadan az süren bir pop şarkısında yakaladım. İyi veye kötü. Tüm bunlara rağmen başıma gelen her şeye hâlâ seviniyorum.”&nbsp;</blockquote><h2 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Şiir ile şarkı arasında bir yer</h2><a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/intl-tr/track/2gOABCJQ2uKZnBTwcwzmJx?si=dd077db358c9485d" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Fizzy Fish</a>, sosyal medyanın yüzeyselliğine karşı bir hakaret niteliğinde. <a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/intl-tr/track/1kArUMfjJF4ZLGybtTcqbo?si=dec99ffa17a2458a" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Petroleum</a>’u her dinlediğinizde şarkıya dair yeni bir şey fark ediyorsunuz. Bir rock şarkısı gibi ilerlerken bir anda bambaşka, sürpriz bir sonla bitiyor.&nbsp;Smith, <a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/intl-tr/track/5J1MQoGkrFWKjVhzF8dw6A?si=5c19fa22b62a407e" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">When The Laughter Stops</a>’ta Katy J Person Pearson ile düet yapıyor. Sesleri kusursuz bir dengede. Dans garantisi olan şarkılardan biri daha... <a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/intl-tr/track/4UTdreujQsPw6AbEcA6DtV?si=cd6c79245e334447" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Grifter’s Grief</a> ise synth'lerin en çok duyulduğu eser ama sonlara doğru şarkı yine raydan çıkıyor.&nbsp;Yedi buçuk dakika süren <a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/intl-tr/track/4o65tRyrdb3REu4E0aOxKI?si=3a397fea815948b0" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Blackpool Illuminations</a>; dürüstlük, kırılganlık ve büyümek üzerine bir hikaye. Sanki mahallenin barında grupla aynı masada oturuyor gibi hissediyoruz. Anlatıcımız James Smith, dinleyici de bizler. Şarkı, bu albümün dinleyiciyle kurduğu ilişkiyi daha da derinleştirmenin yanı sıra müzik, şiir, söz ve müzik arasındaki sınırları esnetiyor. Kafamızın içinde bir tiyatro sahnesi yaratmamızı sağlıyorlar. Şarkının sonunda bir ses dahil oluyor ve Smith’e “Bunu uyduruyor musun?” diye soruyor.&nbsp;Albüm ihtişamlı bir kapanış şarkısıyla <a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/intl-tr/track/5hBUhTczqTowWOpRLU7mZg?si=716bcec802314c24" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">A Vineyard for the North</a> ile son buluyor. Funk ve disko ile süsledikleri şarkıda müziği oldukça derinden hissediyorsunuz.&nbsp;Bu uzunçalara dans ederek vedalaşıyoruz. Adeta bir partinin kapanış şarkısı gibi... Bu şarkı bitecek, ışıklar açılacak ve güneşin ilk ışıklarının aydınlattığı sokaklara çıkacağız.<h2 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Bir ütopyanın peşinde</h2>Yard Act, bu albümde türleri karıştırarak tartışmalı ağır konuları, neşeli dans şarkılarıyla birlikte sunuyor. Ve bunu zahmetsizce de başarıyor.&nbsp;Grup, “İnsanlar her durumda şaka yapar ve mizah, oldukça karanlık yerlerde bile gerçek hayatın değişmez bir parçasıdır. Uygunsuz veya karanlık şeylere defalarca gülmeniz hayatın doğal bir parçası. Depresyonda olduğumuzda bile gülüyoruz” diyor.&nbsp;Albümün sözleri de zekice ve iğneleyici. Siyaset, modern toplum, yabancılaşma ve imkansız bir ütopya arayışı gibi çeşitli konuları ironi ile alaycılıkla ele alıyorlar. Grup, yüzeysellik ve ikiyüzlülüğe karşı hiçbir eleştiriden kaçınmıyor. Çağdaş dünyanın canlı ve rahatsız edici bir portresini çiziyorlar.&nbsp;Geriye ise tek bir soru kalıyor: “Peki benim, ütopyam nerede?”&nbsp;Yazının en başında da dediğim gibi yıl daha bitmedi ama 2024’ün şimdiden en iyi albümünden birini dinliyoruz.

Duende

2024’ü yarılamadık ama pek çok iyi albümü şimdiden dinledik bile. Geçen hafta yayınlanan Yard Act’in "Where’s My Utopia?" albümü, tartışmasız bu yılın en iyi uzunçalarlarından biri olmaya aday.

Albüm incelemesi: Yard Act- Where’s My Utopia?

MGMT, pandemide TikTok’ta milyonlarca videoya fon müzik olan <a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/intl-tr/track/2Y0iGXY6m6immVb2ktbseM?si=4847afcdde8e45b1" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Little Dark Age</a> şarkısıyla çok başka bir kitlenin radarına girdi. Geçen hafta da <a fr-original-style="" href="https://aposto.com/s/2000lerin-indie-sleazei-z-kusagiyla-geri-geliyor" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">yazdığım</a> gibi Z jenerasyonun ilgisini çektiler. Bu şarkı, grubun ilk popüler çalışması değildi. 2007’de yayınlanan ilk albümleri <a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/intl-tr/album/6mm1Skz3JE6AXneya9Nyiv?si=tIlOOtdtT7KptpAg938biQ" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Oracular Spectacular</a> rekor kıran şarkılara sahipti: <a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/intl-tr/track/1jJci4qxiYcOHhQR247rEU?si=bc7ca12e1267469e" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Kids</a>, <a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/intl-tr/track/3FtYbEfBqAlGO46NUDQSAt?si=003e87e79a6f43dc" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Electric Feel</a>, <a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/intl-tr/track/4iG2gAwKXsOcijVaVXzRPW?si=f9617de2d2cb4fd3" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Time To Pretend</a>... MGMT, ana akıma dahil olmamak için her albümde başka bir türe, başka bir müzikal dile tutundu. Değişmeyen tek şey ise gerek klipleri gerekse şarkı sözleri olsun sanatsal dokunuşlarından ödün vermemeleriydi.&nbsp;Andrew VanWyngarden ve Benjamin Goldwasser’dan oluşan MGMT’nin beşinci stüdyo albümü <a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/intl-tr/album/4dJvBAUQOaaCpRqsECRooa?si=DSvagevmRLCN4fdBmh43Jg" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Loss Of Life</a> tarihlerinin en olgun çalışması olma özelliğine sahip.MGMT’nin bu yeni albümü, vurmalı melodilerle dolu 6. yüzyıldan kalma Galli bir şairin eserini okuyan monoton bir ses ile başlıyor. “Süt neden beyaz?”, “Bira neden acıdır?” gibi sorulara sahip bir intro ile açılıyor uzunçalar ve hemen ardından <a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/intl-tr/track/2oneWrwEcphxoHzOUyod7e?si=80f22c01913244dc" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Mother Nature</a> başlıyor. Bu şarkı, albümün genel nostaljik ruh hâlini yansıtıyor. Hatta grup, parçanın bir kısmının Oasis etkisine sahip olduğunu da açıklıyor. Indie folk bir yanı da olan eser, baskın gitarlarla son buluyor.Christine And The Queens ile düet yaptıkları <a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/intl-tr/track/6c4IBaa5opgDKC5mVQEauZ?si=aebcd2a0a7b94c2a" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Dancing In Babylon</a>, Kiki Dee ile Elton John’un ünlü düeti <a fr-original-style="" href="https://www.youtube.com/watch?v=z0qW9P-uYfM" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Don’t Go Breaking My Heart</a>’ı anımsatıyor. Hatta bu şarkı, 80’lerin romantik komedilerinin bitiş jeneriğine mükemmel bir eşlikçi bile olabilir. Şarkının, kusursuz bir vokal ve müzikal bütünlüğe sahip olduğunu da belirtmem gerek. Grup, Christine ile biraraya gelişini şöyle anlatıyor: “Birkaç yıl önce onunla e-posta yoluyla iletişim kurduk. Bu eser, henüz bir şarkı olmadan önce de pek çok farklı yöne savruldu. En sonunda 80’lerin güçlü bir pop şarkısı hissine sahip olduğunu anladığımızda bir düet yapmamız gerektiğini düşündük. Christine hayranı olduğumuzdan hemen onunla yeniden görüştük. Onunla çalışmak harikaydı. Sesi olağanüstü.”Aynı şekilde <a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/intl-tr/track/2IxhaFpj0pMwL7Z3hatWWi?si=bbcc8b858d2f4804" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">People In The Streets</a>&nbsp;de 80’lerden günümüze gelmiş bir Amerikan romantik pop bir şarkısı edasında. Melankolik yapıdaki şarkı sözlerinde bir anlam arayışını işitiyoruz. MGMT için yetişkinliği temsil eden şarkılardan biri de <a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/intl-tr/track/2HKeYp5ccEPccqN2ZJTEud?si=cbf2704cb5f4439b" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Bubblegum Dog</a>. Glam rock tavrını barındıran şarkıda John Lennon ve Yoko Ono’nun oğlu Sean Lennon klavyelerde gruba eşlik ediyor. Şarkının klibinde ise bir zamanlar MTV’de hit olan 90’lar gruplarına selam çakan komik anlar var. Her ne kadar ikiliden Goldwasser, 90’larda klip çok izlemediğini ve bu benzetmeleri çekimler sırasında öğrendiğini söylese de...Klipte Milo Venüsü’ne&nbsp;yapılan yolculuk&nbsp;Bence albümün en dikkat çekici ve en iyisi <a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/intl-tr/track/0Bk6aJZrxihrnZEotFlfze?si=496d187c07fc402a" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Nothing To Declare</a>... Bu şarkı bir önceki albümlerinden izler taşıyor. VanWyngarden vokali, girişteki akustik gitarla başlarken hüzün ile umudu harmanlıyor. Sözler, büyürken değişmek ve biraz da kaybolmakla ilgili. En sonunda da tüm olanları kabullenmekle alakalı. <a fr-original-style="" href="https://www.youtube.com/watch?v=CHQrIMo0xak" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Şarkının klibi</a> ise son dönemde izlediğim en duygusal ve en iyi kliplerden biri. Joey Frank’in yönettiği bu dokunaklı kısa bir indie filmi andıran klipte <a fr-original-style="" href="https://www.instagram.com/ingadanielle/" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Inga Petry</a> rol alıyor. Petry, klipte ABD’den yola çıkıp Paris sokaklarına varıyor. Yolculuğunu da yıllarca kendiyle yakın bulduğu Louvre’daki ikonik Milo Venüsü heykelinde tamamlıyor. Frank, Petry’i TikTok aracılığıyla keşfettiğini, klipte onun deneyimlerini samimi bir şekilde paylaşmak ve engellere dikkat çekmek istediğini söylüyor. Yönetmen ayrıca insanın hayatta yön bulma deneyimini vurguladığını da belirtiyor. Inga Petry ise şarkının güzellik ve melankoliyi yan yana getirdiğinin altını çiziyor. Milo Venüsü’nün de kendi hayatı için uygun bir metafor hâline geldiğinden bahsediyor. Bu arada Petry’e klip çekimlerinden kısa bir süre önce üçüncü aşama meme kanseri teşhisi konuluyor ve hislerini şöyle anlatıyor:&nbsp;<blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(224, 101, 53); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px;" style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(224, 101, 53); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px; margin: 0px 0px 1em; border-left-style: solid; box-sizing: border-box;">“Bireysel olarak şarkının ve filmin benim için farklı bir yankısı vardı. İlk çekimler sırasında bana 3. evre meme kanseri teşhisi konmuştu. Bu durum filme dair kişisel algımı değiştirdi. Bu çekimi bireysel bir deneyim hâline getirmye karar verdik. O an benim için bu şarkı, artık kişinin durumunu açıklamaması gerektiği anlamına gelmiyordu, daha ziyade yaşam alışkanlıklarına dair gerçek bir ifadeydi.”&nbsp;</blockquote>Klibi mutlaka izleminizi öneririm.Ağlayarak okuduğu&nbsp;kapanış şarkısıAlbümdeki <a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/intl-tr/track/1QyJXTWxF7iIfOfh84fH0G?si=1ed6b334c7004738" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Nothing Changes</a> de giriş bölümü olarak The Cure esintilerini hissettiriyor. Davullar ve korolar bu şarkıda çok baskın. <a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/intl-tr/track/2UuI2okwblkK4pBOJ9JX2F?si=47384eee854d4196" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Phradie’s Song</a> ise aşkla ilgili yürek parçalayıcı sözlere sahip. Albümle aynı adı taşıyan <a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/intl-tr/track/6Cx35YvicjQ7EnRUPQMaxg?si=90446ee5a0df4952" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Loss of Life</a> ise ürkütücü ve yoğun elektronik sesli bir final şarkısı. Uzunçaların umut dolu tonunun ardındaki gizemi çözüyor gibi... VanWyngarden, stüdyoda bu şarkıyı okurken gözyaşlarına boğulduğundan bahsediyor. Trompet sesleri ve synth'lerle bir atari müziği işitmemizi de sağlıyorlar. Bununla da puslu karanlığı aydınlatmaya çalışıyorlar:“When thе world is born and life is endingThen you lеarn to love your loss of lifeWhen the morning comes and life is overAnyone can love, anyone can love”&nbsp;DNA’larına işleyen&nbsp;muzip sözlerLoss Of Life’ın prodüksiyonunu MGMT ile Patrick Wimberly üstleniyor. Ayrıca elektronik altyapısı ise David Fridmann ile çalışıyor olmalarından kaynaklanıyor. Danger Mouse ve Wilco gitaristi Nels Cline ve Oneohtrix Point Never, Mother Nature şarkısında gruba eşlik ediyor. MGMT ise bu albümün ruhunu şöyle anlatıyor:<blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(224, 101, 53); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px;" style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(224, 101, 53); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px; margin: 0px 0px 1em; border-left-style: solid; box-sizing: border-box;">&nbsp;“Kapsamlı bir kayıt. Bunu kayıttan hissettik. Şarkıların başlangıcı genellikle piyano veya akustik gitarla oluyordu. Dolayısıyla bu aynı zamanda duygusal açıdan daha doğrudan ve ham bir şey yapma isteğimizle de uyumluydu.”&nbsp;</blockquote><img src="https://images.aposto.com/2024/1/1/1708972089573.jpeg" style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="1.00" width="550" fr-original-style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable"> Albümün kapak resmi, John Baldessari’nin 2006'da yaptığı bir sanat eserine ait. Ayrıca grup, bu albüm için konser vermeyeceklerini de açıkladılar. Bir süre hayranların bu albümü sadece evlerinde dinleyeceğini ve canlı duyamayacaklarını da belirttiler.&nbsp;10 şarkıdan oluşan Loss Of Life’ta karanlığın ortasında anlam arayışındalar. Ama tüm bu varoluşsal krizin yanında her albümlerinde yer alan ve DNA’larına işleyen muzip şarkı sözlerini de eksik etmiyorlar. MGMT, popülerden uzak kalmaya çalıştıkça çok daha sanatsal işler yapmaya devam ediyor, tıpkı bu albüm gibi…

Andrew VanWyngarden ve Benjamin Goldwasser’dan oluşan MGMT’nin beşinci stüdyo albümü "Loss of Life" tarihlerinin en olgun çalışması.

Albüm incelemesi: MGMT - Loss of Life

Geçen hafta e-posta adresime Arcade Fire’ın ilk albümü<a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/intl-tr/album/6ZB8qaR9JNuS0Q0bG1nbcH?si=s2vf0m_XQfuIcdaJlbOhJQ" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">&nbsp;Funeral</a>’ın 20. yıl özel konserinin duyurusu düştü. Grup, dünyaya sesini ilk kez duyurduğu bu albümü, Dublin ve Milano’da iki ayrı şovla kutlayacağını söylüyor; hayranlarına isterlerse smokinle gelebileceklerini söylüyordu. Tek bir sorun vardı. Arcade Fire’ın solisti Win Butler, 2 yıl önce cinsel istismarla suçlanmıştı ve bu hiç yaşanmamış gibi konserlerine devam ediyordu. Bu kutlama mesajı sonrası “Sanatçının ürettiği eserler, bu iddialardan bağımsız düşünülebilir mi?” sorusunu düşünür oldum.Kaseti başa saracağım... İki yıl öncesine kadar büyük bir Arcade Fire hayranıydım. Mutsuz, mutlu, başarılı, kayıp hissettiğim birçok anımda şarkıları fon müziğim oldu. Grubu birçok kez canlı izledim. Hepsi de büyüleyiciydi. Çünkü sahnede devleşip müziği derinlerinde hissederek çalıyorlar. Grup üyeleri sahnede asla tek enstrüman çalmaz, hepsinin başındadırlar. Davuldaki kişiyi başka bir şarkıda gitarda görebilirsiniz. Ruhani bir şekilde hepsi bir bütün olmayı başarır ve size dünyada örneğine az rastlanır bir konser deneyimi yaşatırlar.&nbsp;Amerikalı Win Butler ve Haiti kökenli Régine Chassagne liderliğindeki grup, 2001 yılında Montreal’de kuruldu. Önce küçük kulüplerde sonrasında da dünyanın en önemli festival ve konser mekanlarında&nbsp;sold out&nbsp;performanslara imza attılar. 2004’te yayınlanan&nbsp;Funeral&nbsp;albümleri de Chassagne’nin büyükannesi ve Butler’ın önemli bir müzisyen olan dedesi Alviona Rey’in hayatını kaybetmesi sonrası çıktı. Albüm, iki genç âşığın ailelerinin geçmişinden kaçışını ve onların trajedilerine maruz kalma hikayelerini içinde barındırıyordu.<a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/intl-tr/track/0WZZJ0mDKIkLfL0710ssZt?si=9e74b18c24b34242" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">&nbsp;Neighborhood #1 (Tunnels)</a>’ta birbirlerini görmek için evlerinden tüneller kazdıklarını anlatıyorlardı. Devamı niteliğindeki şarkılarda ise yaşanmış acılar, hayatın zorlukları, iç içe geçmiş hüzünlerle, aşklarını derin bir duygusallıkla ele alıyorlardı. Arcade Fire’ın müziğinde epik melodilerle birleşen derin sözlere rastlarsınız. Funeral albümünde ise bu çok daha belirgindir. Mesela<a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/intl-tr/track/3kusLGvgYkZldKfoDoJklR?si=d4f8386fdfbb468e" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">&nbsp;Crown of Love</a>, albümün en özelidir. Şarkıda, aşkın bir tür taç gibi hem güzel hem de ağrılı bir deneyim olduğu anlatılır.&nbsp;Arcade Fire’ın kitlelerce tanınmasını sağlayan ise David Bowie sayesinde oldu.&nbsp;Funeral&nbsp;albümünde yer alan ve neredeyse grubun bütün konserinin kapanışını yaptığı<a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/intl-tr/track/6Hmj7SrLRbreLVfVS7mV1S?si=76bcb62af1154383" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">&nbsp;Wake Up</a>’ı Bowie ile 2005 yılında<a fr-original-style="" href="https://www.youtube.com/watch?v=z6c9Ejfu-iU" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">&nbsp;Fashion Rocks</a>&nbsp;adlı etkinlikte New York’taki Radio City Music Hall’de seslendirdiler. Performans o kadar güçlüydü ki ertesi gün grup, artık müzik basının manşetlerindeydi. Bowie’nin de kanatları altına girmişlerdi. Şarkıda grubun en iyi şarkı sözü de yer alıyordu:&nbsp;“If the children don’t grow up Our bodies get bigger but our hearts get torn up”Grup, verdiği röportajlar ve şarkı sözleri ile sadece aşka odaklanmıyor sosyal ve politik temalara da dokunuyordu.<a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/intl-tr/album/4GT6uZod4p5RiDMOVHOMme?si=LNvU5nUNTIuZV7CwRL5rSg" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">&nbsp;Neon Bible</a> albümü; din, medya ve toplumla ilgili eleştiriler içeriyordu. Aynı zamanda da verdikleri röportajlarda gösteri toplumunun bir parçası olmadıklarını söylüyorlardı. “Sistemin yarattığı hayal kırıklıklarını onarmak istedik” dedikleri bilgelik albümü<a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/intl-tr/album/2sAePf08xIp4tnDlMUCV8B?si=Tz3U6FCXTEq85AAnnF5iWw" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">&nbsp;WE</a>’de de anksiyete çağına girdiğimizi söylüyorlardı. Ayrıca sosyal sorumluluk projelerine de imza attılar. 2010 yılında Haiti’de meydana gelen büyük depremin ardından bölgedeki eğitim, sağlık ve kalkınma projelerini desteklediler. Etkinlikleri, Haitili müzisyenlerle birlikte çalışarak organize ettiler. Kanada’da Haiti yemekleri satan bir restoran açtılar. ABD’de Trump karşıtı eylemlerde yer alıp kadın haklarını da savundular.&nbsp;<h2 dir="ltr" fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">‘Arcade Fire&nbsp;artık&nbsp;hayranlığıma layık değil’</h2>2022’nin Ağustos ayında Arcade Fire, WE albümünün dünya turuna çıkmadan hemen önce<a fr-original-style="" href="https://pitchfork.com/news/arcade-fires-win-butler-accused-of-sexual-misconduct-by-multiple-women-frontman-responds/" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">&nbsp;Pitchfork’un şoke edici makalesi</a> yayımlandı. Üç kadın, solist Win Butler’ın cinsel saldırı ve tacizine uğradıklarını iddia ediyorlardı. Ardından iki kişi daha sanatçıyla istismar içeren bir ilişki yaşadıklarını öne sürdü. Ben de tüm bu iddiaları okurken grubun Paris’teki konserine gitmeye hazırlanıyordum. Etik çerçevesinde grubu nereye oturtmam lazımdı artık?Grup, ABD’nin kötü imajlı çoğu ünlüsünü temsil eden, güçlü PR uzmanı Risa Heller ile bir açıklama yayımladı. Butler, dört kişiyle ilişkisinin rızayla gerçekleştiğini ve kendisi tarafından başlatılmadığını söyledi. Eşi Régina ile de o dönem açık bir ilişkide olduğunu belirtti. Butler ayrıca geçmişte kendisiyle rızaya dayalı cinsel deneyim yaşayan kadınlara, yeniden temasa geçmeyi teklif etti. Bu açıklamalarda en kötüsü ise şuydu: “Seks yapıyorduk ve sonunda birkaç kez birlikte uyuduk. İlk seferinde grubumun dövmesini yaptırdığını fark ettim ki bu açıkçası biraz tuhaf geldi.” Anlayacağınız Win Butler, fandom olarak adlandırılan hayranlarıyla manipülatif bir ilişkinin içindeydi…Kadın haklarına dair her türlü söylemin yanında olan bir grubun bu tavrı, müziğe olan kişisel bağlılığımı sorgulatıyordu. Bir hayranın “Arcade Fire’ın artık hayranlığıma layık olmadığına karar verdim” söylemi aslında çok doğruydu. Grup, 3 milyon takipçiye sahip Reddit’in “indieheads” kanalında engellendi. Buraya Arcade Fire’a dair bir şey yazdığınızda anında siliniyor. ABD, İngiltere ve Kanada’da birçok radyoda müzikleri yasaklandı.&nbsp;<h2 dir="ltr" fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Geri planda tutulan bir Win Butler</h2>Peki, sanatçının eserleri ahlak-etik çerçevesinde nasıl değerlendirmeli? Bu olaylardan hemen sonra gittiğim Paris konserinde bunu çok derinden hissettim. Grup, sahnede kaybolmuş gibiydi. Ön isim olan Feist de sahnesini iptal etti. Instagram’da konserden paylaştığım bir videoya “Tacizci birini paylaşmaktan utanmıyor musun?” yorumunu aldım. Ama grup, kariyerini kaybetmekten korkmadan konser salonlarını doldurmaya devam ediyordu.&nbsp;<img src="https://images.aposto.com/2024/1/1/1707753593613.png" style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="1.57" width="550" fr-original-style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Win ButlerPeki iddiaları dile getiren mağdurlar kendi hayatlarında nasıl ilerliyordu? Toplumu ikna etme peşindeler miydi? Taciz suçlamasına maruz kalmış birçok sanatçı, patriyarkal sisteme karşı kadınların sessiz kalmaması gerektiğini savunmak yerine hâlâ kendilerine ayrılan konser salonlarını doldurup ödül törenlerinde yer alıyor.&nbsp;Arcade Fire’a dair değişen ise şu oldu: Win Butler, bu iddialardan sonra yayınlanan grup fotoğraflarında hep geri planda gösterildi ya da önüne konulan bir cisimle kapatılmaya çalışıldı. Grup, hiç röportaj vermedi ve konser duyurularından başka bir söylemde bulunmadı. Win Butler’ın eşi Régina ise ön plana çıktı, hatta sahnede de grubun lideri olarak lanse edilmeye başlandı. Butler’ı görünmez hâle getirdiklerine mi inanıyorlardı acaba?Bir sanat eseri, topluma sunulduğu andan itibaren sadece sanatçının olmaktan çıkıyor. Şarkıyı dinleyen kişi kendi bakış açısıyla bir çerçeve çiziyor. Sanatçının yarattığı eseri suçları üzerinden sorgulamak ya da hâlâ kitlelerin karşısına çıkıyor olmasını yargılamak bizi ahlakçı mı yapıyordu acaba? Fakat günümüzde bir sanat eserini yaratıcısından ayrı düşünmek pek mümkün değil. Çünkü kariyerlerine hiçbir şey olmamış gibi devam etmeleri, müzik sektöründeki bir diğer taciz iddiasının üstünün kapanmasına neden olabilir. Tacize uğrayan hayranlar ise “groupie” olarak algılanmaya devam edebilir.&nbsp;Kendi adıma bundan 2 yıl önce olsa hemen Milano’ya uçak biletimi almış, en önden Funeral albümünün 20. yılını kutlayıp şarkılara eşlik ediyordum. Fakat artık Arcade Fire dinlemiyorum. Hayranların böyle manipule edilmesini kişisel olarak boykot ediyorum. Eski bir dostu kaybetmiş gibiyim, en önemlisi ise ihanete uğramış gibi hissediyorum. Şarkı sözlerinde ve verdiği röportajlarda topluma kendini yansıttığından farklı bir Win Butler ile karşılaştığım için… Funeral’ın ise bir zamanlar en sevdiğim albüm olarak hafızamın bir yerlerinde duracağı kesin! Peki, sen Arcade Fire’ın konserine gider miydin?

Dünyaca ünlü indie grubu Arcade Fire’ın vokali Win Butler, iki yıl önceki dünya turnesi öncesi cinsel istismarla suçlandı. Grup ise iddiaları reddederken konserlerine ara vermedi. Şimdiyse ilk albümü “Funeral”ın 20. yıl özel performansını vermeye hazırlanıyorlar. Peki, sanatçının ürettiği eserler, sanatçıyla ilgili iddialardan bağımsız düşünülebilir mi?

Taciz iddialarından sonra Arcade Fire konserine gider miydiniz?

Albüm: Slowdive, <a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/album/2jSmcj39eQiU76EbMGuxS0?si=61b420f0f8be47a1" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Everything Is Alive</a>Süre: 41 dakikaPlak şirketi: Dead OceansYayın tarihi: 1 Eylül 2023Birkaç hafta önce <a fr-original-style="" href="https://aposto.com/s/sonbahari-karsilayan-albumler" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">sonbaharı karşılayacak albümleri</a> yazarken Slowdive için şöyle bir giriş yapmıştım: “90’ların başında ortaya çıkan İngiliz müzik akımı shoegaze, az sayıda fakat ikonlaşmış müzisyenlerin tanınmasını sağladı. Britpop patlamadan hemen önceydi ve ayaklarına bakarak sadece yaptıkları müziğin içine dalan shoegaze gruplarından şüphesiz en önemlisi Slowdive’dı —ki hâlâ öyle.”Rachel Goswell, Neil Halstead, Christian Savill, Nick Chaplin, Simon Scott’tan oluşan grup; geçtiğimiz cuma günü sekiz şarkıdan oluşan beşinci stüdyo albümü <a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/album/2jSmcj39eQiU76EbMGuxS0?si=8dbjLzonTXmuY-Jd0vUFOA" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Everything Is Alive</a>’ı yayımladı. Neil Halstead, uzunçaların prodüktörlüğünü yapmanın yanı sıra tüm parçaların söz ve müziklerine de imza attı. Slowdive’ın en güzel yanlarından biri, herhangi bir yeni kaydında müzikal olarak dinleyicisini hayal kırıklığına uğratmaması. Bu yüzden şarkılarında yaptıkları en ufak değişiklik bile shoegaze türü için devrim niteliğinde diyebiliriz. Müzikal olarak çok az değişikliğe gitmeleri, onlara zamanla güvenli bir liman yarattı. Albüm için yola çıktıkları 2020’nin sonbaharında Neil Halstead, “daha minimal bir elektronik kayıt” yapmak istedi. Fakat belirttiğim sebeplerden grup yeniden dream pop ve shoegaze yoluna girdi. Bu yüzden de albümde yer alan bazı modüle edilmiş synth’ler sadece mikroskobik düzeyde kaldı.<img src="https://images.aposto.com/2023/8/1/1693813928720.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.00" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Slowdive, Everything Is Alive Albümdeki Mogwai ve The Cure izleriAlbümün açılış şarkısı <a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/track/54WY673q0m0Keh3VH92Fz6?si=798710487f48439e" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Shanty</a>, Slowdive’dan beklediğimiz tüm malzemelere sahip. İçe dönük şarkı sözlerine, akılda kalıcı melodiler ve çok katmanlı duyulan gitarlar eşlik etti. Ses âdeta okyanustaki dalgalanmaları taklit ettiği bir kurguya sahip. Vokaller ise bilerek oldukça dipte konumlandırılmış. Grupta açıkça söyleyeceklerini bağırmak yerine hikâyelerine ortak etme arzusu var.<a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/track/2yQTegXWm9gHgQ4oUs6dQG?si=9770b7b423f64b9e" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Prayer Remember</a>’da atmosferik bir alan hâkim. Müzikle birlikte bir akışın, grubun bizi sürüklediği bir anın içindeyiz. Post-punk etkilerine sahip olduğu için şarkı, Mogwai’ın ses dünyasını anımsatıyor diyebilirim. Hemen ardından başlayan <a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/track/2ceUzieIOIwYKA9zOiWkto?si=392e07f80dfa4e4b" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Alife</a>, albümdeki en hareketli şarkılardan biri. Simon Scott’ın davulu, Christian Savill’in imza niteliğindeki gitarları; ortaya akılda kalıcı bir konser parçası çıkarttı. Bu şarkıda albümün genelinde de hissedilen Rachel Goswell ile Neil Halstead’in vokalleri o kadar kusursuz bir şekilde birleşiyor ki çoğu zaman onları tek kişiymiş gibi duyabilirsin.Slowdive’ın detaylara olan amansız ilgisi <a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/track/3eWXdGnVe8vDFpdqh7VE9t?si=b5b7deea65b24c8e" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Andalucia Plays</a>’te açıkça mevcut. Geçici bir aşkın anlatıldığı puslu bir şarkı bu. Halstead, anılarının ya da rüyasının güzelliğini bir kelebeğe benzetmiş. Sözlerinin alt metin okumaları çok fazla aslında. Rachel Goswell, bir röportajında Neil Halstead’in sözlerini kimi zaman anlayamadığını itiraf ediyor zaten. Ayrıca grup stüdyoda çok fazla The Cure dinlediklerini ve Andalucia Plays’in sanatçının <a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/track/01Vrp6Y0VGOQALAshPxeGY?si=46264550ee854c29" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Faith</a> şarkısına dair bazı benzerlikler taşıdığını da inkâr etmiyor.<img src="https://images.aposto.com/2023/8/1/1693814783842.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.00" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">SlowdiveReferansı sevdiği filmdenAlbümün ilk teklisi olarak yayınlanan <a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/track/7LuPjGUfJqxuW14W4gMrU2?si=3130ab8192974758" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Kisses</a>, hareketlenmemizi sağlayan şarkı. Sözlerindeki detaylarda dinleyicisine yeni başlangıçlar için cesaret veriyor. Christian Savill’in gitarları bu parçada başrolde. Bas ve davul da bir ton alt derinlikte saklı. Aslında birçok versiyonu kaydettikleri şarkının pop’a daha yakın olanını albüme koydukları bilgisine sahibiz. Noel Paul’ün yönettiği şarkının <a fr-original-style="" href="https://www.youtube.com/watch?v=G9RpHfPyEx8" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">klibi</a>; Halstead’in favori filmi olan, Wong Kar-wai imzalı&nbsp;<a fr-original-style="" href="https://www.youtube.com/watch?v=uxaT19BlH0M" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Fallen Angels’tan</a> referanslara sahip.&nbsp;<blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(224, 101, 53); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px;" style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(224, 101, 53); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px; margin: 0px 0px 1em; border-left-style: solid; box-sizing: border-box;">Tell me, “You’re the best thing” I tell you, “That’s what you need” Maybe there’s a car there Driving away from here Taking all the ghosts, the hurt Well, everything starts anew Tell mе what you need, what’s right Whatever is just enough Is living with thе truth, a start Maybe it’s just enough</blockquote>Slowdive, kissesTürünün son örneği&nbsp;<a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/track/2EpduTUFSZfeb0GI4CaCQD?si=93e112faa36b4ec7" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Skin in the Game</a>’de melodik bir tekrarın içindeyiz. Grubun bu şarkıda da net olarak hissettirdiği kolektif uyum, müziklerini benzersiz kılan özelliklerden biri. Albümün kapanışı <a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/track/2qvOC1CRBtwOcl2dlcOCM1?si=29fb3d756c1f42e3" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">The Slab</a>’a ait. Grup, kayıttaki en ağır şarkının bu olduğunu belirtmiş. Göğüs kafesinizin ortasına bir el bastırıyormuş hissi veriyor bu parça. Tam anlamıyla görkemli bir kapanış…&nbsp;Slowdive, Everything Is Alive albümünü 2020’de hayatlarını kaybeden Rachel Goswell’in annesi ile Simon Scott’ın babasına ithaf etti. Albüm; Oxfordshire, Lincolnshire ve Neil Halstead’in Cornwall’deki kendi stüdyosunda canlı olarak kaydedildi. Neil Halstead, “Albüm, duygusal olarak oldukça eklektik ve umut verici” dedi. Albümün kapak tasarımları ve sanat yönetmenliğini ise Nick Scott üstlendi.&nbsp;Slowdive, ayaklarına bakmak yerine bu şarkılarla tam da seyircisinin gözlerinin içine bakıyor. Sekiz parçanın tamamı seni yerinden kaldıracak etkiye sahip. Everything Is Alive yenilikçi mi? Hayır. Ama eşsiz bir güzelliği ve sonsuza kadar çalınabilecek zamansızlığı var. Altın çağını, hatta olgunluk sonrası dönemini yaşayan Slowdive; 21. yüzyılda hâlâ dinleyicisine shoegaze etiketli şarkılar sunarak kimsenin taklit edemeyeceği bir müziğe sahip çıkıyor. Onları koruyup kollamak da bize kalıyor.

Slowdive, 21. yüzyılda hâlâ dinleyicisine shoegaze etiketli şarkılar sunarak kimsenin taklit edemeyeceği bir müziğe sahip çıkıyor.

Albüm incelemesi: Slowdive, Everything Is Alive

Müzik sektöründe güz ayları hep yeni albümlerin evi oldu. Sonbaharın kapısı aralanmışken merakla beklediğimiz bazı albümlere ön bakış attık.

Sonbaharı karşılayacak albümler

Albüm: Queens of the Stone Age,&nbsp;<a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/album/2ZTDmH94OLjeNaOvT7Ngwk?si=7ed61wJ9QjmyQfJANmigaQ" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">In Times of New Roman...</a>Süre:&nbsp;47 dakikaPlak şirketi: Matador RecordsYayın tarihi:&nbsp;16 Haziran 2023<h3 dir="ltr" fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">25 yılıyla Queens of the Stone Age </h3>20. yüzyılın sonunda başladıkları müzikal yolculuklarına 21. yüzyılın başıyla Rated R (2000) ve Dave Grohl ortaklığında yaratılan Songs for the Deaf&nbsp;(2002) albümleriyle hız veren Queens of the Stone Age (QOTSA), o zamandan beri nevişahıslarına münhasır bir gitar müziği üretti. Stoner rock olarak etiketlenen; bangırtılı ve kirli gitar manzaralarının çapraşık bir rock kompozisyonuna el verdiği riff zengini QOTSA müziği, kendini çağdaş alternatif rock'tan keskince ayrıştırdı. Bunda; grubun sıra dışı bir melodiklik, arena rock'a yaklaşan bir görkemlilik ve bunların ötesinde konumlanan ve sert bir müzikal dokuya yerleşen "rock 'n roll virtüözlüğü" gibi faktörlerin etkili olduğu söylenebilir.&nbsp;Tek sabit üyesi Josh Homme (vokal, gitar) liderliğinde 2017'ye kadar 4 uzunçalar daha yayımlayan QOTSA, kendileriyle özdeş bir ses mirası kemikleştirmiş ve araya ...Like Clockwork (2013) gibi diskografilerinin en parlak işlerinden birini yerleştirmişti. Öte yandan Homme'un bir üçleme olduğunu açıkladığı albüm serisinin ikincisi Villians (2017), grubun vasat bir garaj rock standartına tutulduğu yaratıcı bir geri adım olmuştu. Tümüyle Queen'lerin prodüktörlüğünde üç farklı stüdyoda kaydedilen 8. QOTSA uzunçaları In Times New Roman... ise bu üçlemenin sonu, Homme'un tabiriyle yaşanmışlıklarından edindiği tecrübelerin bir özeti ve grubun diskografisinin en törpülenmemiş ve en direkt gitar primitifliği.<img src="https://images.aposto.com/2023/5/5/1687513489490.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.00" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Queens of the Stone Age, In Times of New Roman...<h3 dir="ltr" fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">In Times of New Roman... </h3>Josh Homme, yakın geçmişinde çeşitli çalkantılı süreçlerin fırtınalı duraklarından geçti. Eski eşi Brody Dalle'yle 2019'da başlattığı ayrılık süreci çocukları için giriştiği bir velayet mücadelesine dönüştü. Dahası, tüm bu karmaşasın ortasında, 2022 yılında kansere yakalandı ve tedavisi için bıçak altına yattı. Homme'un "hayatımın en karanlık 4 yılıydı" <a fr-original-style="" href="https://www.revolvermag.com/music/josh-homme-queens-stone-age-return" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">sözleriyle</a> ifade ettiği bu zaman dilimi Dalle odağında sevgiye, güvene, samimiyete ve sözlerin gücüne olan inancını yitiren müzisyenin kişisel bir kıyamet hâlini kolektif konu başlıklarına genişlettiği hayli mahrem bir albüme kapı araladı.&nbsp;In Times of New Roman'ı, Brody Dalle ve Homme'un için çürük, yozlaşmış ve dekadans içerisinde apokaliptik bir geleceğe doğru koşturan modern toplumların güncel konjonktürü etrafında kurulan bir diskur üzerinden yorumlamak mümkün. Bir taraftan şahsi yaşamındaki "ötekine" olan inancını yitiren ve "Don't say you love me no more&nbsp;/ Thought we were equals / Broken peoples keep score, yeah / Don't say you really care, as if you really do / Who would believe in you now?"&nbsp;<a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/track/2w3zYJLRPmBkub2tAyevyT?si=c993167691424b13" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">diyen</a> Homme, diğer yandan ise günümüzün başarı uğruna içselleştirilen kariyerist itaatçılığını hedef aldı:<blockquote fr-original-style="" style="margin: 0px 0px 1em; border-left: 2px solid rgb(94, 53, 177); padding-left: 5px; color: rgb(94, 53, 177); box-sizing: border-box;">Climb that ladder? You gotta hold your tongue You better turn a blind eye 'fore they take your other one Kneel and bow Take your licks You gotta swallow your pride Hope success comes quick Back that up</blockquote>Made to Parade, Queens of the Stone AgeBoneface'in Iron Maiden'ın görsel kataloğuna yakışabilecek sürreal ve grotesk kapak tasarımına bakın örneğin. Bir adamın dehşetengiz ve feminen kollarla sıkıştırıldığını; Straight Jacket Fitting şarkısında "kurtulmak için yüzleşilmesi gerektiği" <a fr-original-style="" href="https://genius.com/Queens-of-the-stone-age-straight-jacket-fitting-lyrics" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">salık verilen</a> şeytanların bir sembolü diyebileceğimiz korkunç bir kurdun "yeni zamanları üstüne giyinen" Homme'un içinden baş çıkardığını görebilirsiniz. İşte bu tasarımda cisimleşen hâletiruhiyeyle In Times of New Roman...; temelinde geriye dönüp bakan, yaşanmışlıkları muhasebe eden ve hayatın dip noktalarını tüm açıklığıyla deneyimleyen bir derleme. Öyle ki albümde müzikal kimlikten, ses motiflerinden ve belki de QOTSA'in en organik prodüksiyonundan daha ziyade öne çıkan şeyin kurguladığı anlatı olması da onun Homme'un yaşanmışlıklarını ve psikolojisini şeffaflaştıran akışı denebilir.&nbsp;Öte taraftan, Josh Homme'un "Çiğ ve vahşi olan; ilk notasından itibaren tonuyla şiddet yayan bir albüm yapmak istedim." sözünde kristalize olan In Times of New Roman...'ın&nbsp;müzikal kalitesi, anlatısının yüzleşmeci hiddetini ve amansız eleştirelliğini yansıttı. Belki QOTSA'in alametifarikası müziği radikal bir dönüşümden geçmedi. Ancak The Stooges'ın&nbsp;<a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/album/5qhXaVIC5BdE4a5Kq1FMZG?si=HLF-G0pDTIu6tD3c7d8DNw" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Fun House</a>'ının garage rock'ının &nbsp;"kayıt kirliliği" (Bkz: Paper Machete) ve Black Sabbath'ın <a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/album/132qAo1cDiEJdA3fv4xyNK?si=zzS1sokZRx-GEAhtAuSIoA" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Paranoid</a>'ini andıran (Bkz: Negative Space) eksantrik gitar&nbsp;riff'leriyle reverb dolu basların heybetli etkileşimi, Queens'leri hiç olmadığı kadar canlı bir müzikaletiyle,&nbsp;lo-fi&nbsp;bir yapımcılıkla tanıştırdı. Grubun kısıtlı olsa da dahil ettiği yaylı aranjmanlar ve synthesizer'lar, albümün geneline hakim olan ehilleştirilmemiş ve keskin rock 'n roll estetiğine eklemlenerek onu katmanlaştıran ses parçaları oldu.In Times of New Roman…, Josh Homme’un inişli çıkışlı ve olaylı son yıllarının gölgesinde ilerleyen; onun zihninin ve psikolojisinin sınandığı anları ayyuka çıkaran ve bu hâliyle münzevi olanı kamusal alana taşıyan bir uzunçalar. Öte yandan aldatılmış, ihanete uğratılmış, bir ötekisine dair inancı ve umudu baltalanmış Homme’un kasvetli bireyselliğini toplumsal bir satire döktüğü; günümüz dünyasının ve çağdaşlarının trajik durumlarını hedef tahtasına da koyan bir çalışma. Müzikal olarak ise, sabrı tükenmiş sinirli bir insanın şeytanlı âhvalini filtrelemeden yansıtan, Queens of the Stone Age’in en yontulmamış gitar gürültülerini özdeşleştikleri girift ve debdebeli bir kompozisyonda buluşturan yeni, ancak konforlu bir yaratım.

Duende Haftanın Albümleri

In Times New Roman..., grubun diskografisinin en törpülenmemiş ve en direkt gitar primitifliği.

Queens of the Stone Age, In Times of New Roman...

Günümüzün eklektik gitar müziğinin ses manzaraları etiketlerden, kategorizasyonlardan ve köşeli tanımlamalardan azade. Bu, iletişim ve internet çağının müziğin klanlarını ortadan kaldırdığı, janrların hükümranlığına son verdiği ve yerine çok yönlü bir esin havuzunu getirdiği hâlihazırdaki konjonktürümüzün bir yansıması. Bundan mütevellit herhangi bir müzik-kültür devriminin ihtimali iyice azalırken, bir zamanların dönüştürücü müzikal yenilikçilerinden ilhamla özgün karışımlar üreten müzisyen ve müzik gruplarının bereketliliğine de şahit oluyoruz.Nina Cristante, Jezmi Tarik Fehmi ve Sam Fenton'dan oluşan ve 2020 yılından beri verimli bir tempoyla 3 stüdyo albümü paylaşan Londra'dan Bar Italia, bu müzik gruplarından biri. Geçtiğimiz 10 yılın bağımsız pop'unun deneysel dahilerinden Dean Blunt'ın müzikal işbirlikçilerinden Inga Copeland'le (Bkz: <a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/album/2wnEvZsuSCTq95HAX2kj6f?si=yjjW9eqaQoCRVNNfOXStmg" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">The Narcissist II</a> ve <a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/artist/3SMaI6j8ObewCWPQFwfvui?si=1E7qcDW5SL64Josb3z0UAw" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Hype Williams</a>) kurduğu <a fr-original-style="" href="https://ra.co/labels/14843" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">World Music</a> şemsiyesi altında gölgeli bir başlangıç yapan Bar Italia, üyelerinin yan projelerinde izlerini sürebileceğimiz çeşitli müzikal motiflerin buluştuğu müşterek bir deney. Cristante'nin World Music'in kataloğuna son albümüyle giren solo projesi NINA'nın hipnotik ve rüyalar âleminde gezinen pop müziği; Tarık Fehmi ve Fenton'ın (<a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/album/3dEfiLTB06J18QUqHPeXxc?si=CiGeHMdLSfSexXNAQt6JiQ" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Double Virgo</a>) DIY estetiğiyle büyüttüğü minimal bir rock 'n' roll'un lo-fi ses manzaralarına Bar Italia'da kavuştu zira.&nbsp;<img src="https://images.aposto.com/2023/4/2/1685461560109.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.00" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Bar Italia, Tracey Denim2020 yılında Quarrel albümüyle başlayan ve ardından Bedhead'le (2021) devam eden bu ortaklık, grubun iki hafta önce yayımlanan ilk Matador Records etiketli albümü Tracey Denim'le yeraltının karanlığından çıktı; nevişahsına münhasır nice örnekle dolu güncel gitar müziğinin kalabalığında parıldayan bir görünürlüğe uzandı. Öte yandan Bar Italia'nın müzik endüstrisinin profesyonel pratikleriyle mesafelenmeleri (Tracey Denim'in yazar, yapımcı ve mühendis kadrosu grup üyelerinden oluşuyor.), keşfetmesi çetrefilli medya varlıkları ve müziklerinin bağımsızlığını kişisel bir mesele hâline getiren yaklaşımları, onları gizemli bir kimliğe büründürdüğü kadar müzikal dünyalarını da şekillendirdi.&nbsp;Öyle ki Tracey Denim'in shoegaze'le özdeş kimi grupların (Bkz: My Bloody Valentine)&nbsp;flu <a fr-original-style="" href="https://m.media-amazon.com/images/I/71R1whVxcfL._UF1000,1000_QL80_.jpg" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">görselliklerini</a> negatif bir fotoğrafa transfer eden kapağı bir tarafa; yumuşak gürültülerin eşlikçiliğinde ve kırılganca tınlayan çoklu vokallerinin alışverişinde kurulan soyut ses dokuları diğer tarafa, grubun muamma olanın büyüsüyle inşa ettikleri Bar Italia mefhumu nitelikli prodüksiyondan verilen kasti ödünlerin getirdiği estetize kusurların bir kahramanı âdeta.&nbsp;Nina, Jezmi ve Sam'in esinlerinin izini sürmek zor değil. Sonic Youth'un alametifarikası gitar gürültüleri, shoegaze'in uçucu psychedelia'sı, Blonde Redhead'in kederli indie rock&nbsp;atmosferikliği ve dahası, Bar Italia'nın hibrit kompozisyonlarının ipuçlarıyla dolu. Ancak bu esinler, grubun özgün filtresinden geçen; nihayetinde de nostaljik bir tekdüzeliğe sıkışmayan öğeler sadece. Ve bu hakikat, müziklerini kendi öznelliklerinin bir uzantısı yapan üç arkadaşın bireyselliklerinden devşirdikleri bağımsız kolektifliğin de temel sebebi.<p contenteditable="false" fr-original-class="custom-button-wrapper fr-deletable" fr-original-style="text-align:center" style="text-align: center; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; box-sizing: border-box;"><a bgcolor="#e06535" color="#000000" contenteditable="false" fr-original-class="custom-button-link" fr-original-style="background-color:#e06535 !important;color:#090909 !important" href="https://open.spotify.com/album/0Ihb9szHztEdXpHU7C40Qn?si=NnZavly1RE2J8DoQ8sjCwQ" rel="noreferrer" style="background-color: rgb(224, 101, 53) !important; color: rgb(9, 9, 9) !important; text-decoration: none; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Dinle</a><a data-type="embed" fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/album/0Ihb9szHztEdXpHU7C40Qn?si=NnZavly1RE2J8DoQ8sjCwQ" rel="noopener noreferrer" style="text-decoration: none; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank"><img src="https://embed.apos.to/assets/2023/5/2023-06-01T16:04:33.984Z.png" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.59" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable"></a>

Bar Italia, müziklerini kendi öznelliklerinin bir uzantısı yapan 3 arkadaşın bireyselliklerinden devşirdikleri bağımsız bir kolektiflik örneği.

🚀 Çıkışta: Bar Italia

Albüm: Queens of the Stone Age, fSüre:&nbsp;47 dakikaPlak şirketi: Matador RecordsYayın tarihi: 16 Haziran 202325 yılıyla Queens of the Stone Age20. yüzyılın sonunda başladıkları müzikal yolculuklarına 21. yüzyılın başıyla Rated R (2000) ve Dave Grohl ortaklığında yaratılan Songs for the Deaf&nbsp;(2002) albümleriyle hız veren Queens of the Stone Age (QOTSA), o zamandan beri nevişahıslarına münhasır bir gitar müziği üretti. Stoner rock olarak etiketlenen; bangırtılı ve kirli gitar manzaralarının çapraşık bir rock kompozisyonuna el verdiği riff zengini QOTSA müziği, kendini çağdaş alternatif rock'tan keskince ayrıştırdı. Bunda; grubun sıra dışı bir melodiklik, arena rock'a yaklaşan bir görkemlilik ve bunların ötesinde konumlanan ve sert bir müzikal dokuya yerleşen "rock 'n roll virtüözlüğü" gibi faktörlerin etkili olduğu söylenebilir.&nbsp;Tek sabit üyesi Josh Homme (vokal, gitar) liderliğinde 2017'ye kadar 4 uzunçalar daha yayımlayan QOTSA, kendileriyle özdeş bir ses mirası kemikleştirmiş ve araya ...Like Clockwork (2013) gibi diskografilerinin en parlak işlerinden birini yerleştirmişti. Öte yandan Homme'un bir üçleme olduğunu açıkladığı albüm serisinin ikincisi Villians (2017), grubun vasat bir garaj rock standartına tutulduğu yaratıcı bir geri adım olmuştu. Tümüyle Queen'lerin prodüktörlüğünde üç farklı stüdyoda kaydedilen 8. QOTSA uzunçaları In Times New Roman... ise bu üçlemenin sonu, Homme'un tabiriyle yaşanmışlıklarından edindiği tecrübelerin bir özeti ve grubun diskografisinin en törpülenmemiş ve en direkt gitar primitifliği.<img src="https://images.aposto.com/2023/5/4/1687425762343.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.00" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Queens of the Stone Age,&nbsp;In Times New Roman...In Times New Roman...Josh Homme, yakın geçmişinde çeşitli çalkantılı süreçlerin fırtınalı duraklarından geçti. Eski eşi Brody Dalle'yle 2019'da başlattığı ayrılık süreci çocukları için giriştiği bir velayet mücadelesine dönüştü. Dahası, tüm bu karmaşasın ortasında, 2022 yılında kansere yakalandı ve tedavisi için bıçak altına yattı. Homme'un "hayatımın en karanlık 4 yılıydı" <a fr-original-style="" href="https://www.revolvermag.com/music/josh-homme-queens-stone-age-return" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">sözleriyle</a> ifade ettiği bu zaman dilimi Dalle odağında sevgiye, güvene, samimiyete ve sözlerin gücüne olan inancını yitiren müzisyenin kişisel bir kıyamet hâlini kolektif konu başlıklarına genişlettiği hayli mahrem bir albüme kapı araladı.&nbsp;In Times New Roman...'ı, Brody Dalle ve Homme'un için çürük, yozlaşmış ve dekadans içerisinde apokaliptik bir geleceğe doğru koşturan modern toplumların güncel konjonktürü etrafında kurulan bir diskur üzerinden yorumlamak mümkün. Bir taraftan şahsi yaşamındaki "ötekine" olan inancını yitiren ve "Don't say you love me no more&nbsp;/ Thought we were equals / Broken peoples keep score, yeah / Don't say you really care, as if you really do / Who would believe in you now?"&nbsp;<a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/track/2w3zYJLRPmBkub2tAyevyT?si=c993167691424b13" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">diyen</a> Homme, diğer yandan ise günümüzün başarı uğruna içselleştirilen kariyerist itaatçılığını hedef aldı:<blockquote fr-original-style="" style="margin: 0px 0px 1em; border-left: 2px solid rgb(94, 53, 177); padding-left: 5px; color: rgb(94, 53, 177); box-sizing: border-box;">Climb that ladder? You gotta hold your tongue You better turn a blind eye 'fore they take your other one Kneel and bow Take your licks You gotta swallow your pride Hope success comes quick Back that up</blockquote>Made to Parade, Queens of the Stone AgeBoneface'in Iron Maiden'ın görsel kataloğuna yakışabilecek sürreal ve grotesk kapak tasarımına bakın örneğin. Bir adamın dehşetengiz ve feminen kollarla sıkıştırıldığını; Straight Jacket Fitting şarkısında "kurtulmak için yüzleşilmesi gerektiği" <a fr-original-style="" href="https://genius.com/Queens-of-the-stone-age-straight-jacket-fitting-lyrics" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">salık verilen</a> şeytanların bir sembolü diyebileceğimiz korkunç bir kurdun "yeni zamanları üstüne giyinen" Homme'un içinden baş çıkardığını görebilirsiniz. İşte bu tasarımda cisimleşen hâletiruhiyeyle In Times New Roman...; temelinde geriye dönüp bakan, yaşanmışlıkları muhasebe eden ve hayatın dip noktalarını tüm açıklığıyla deneyimleyen bir derleme. Öyle ki albümde müzikal kimlikten, ses motiflerinden ve belki de QOTSA'in en organik prodüksiyonundan daha ziyade öne çıkan şeyin kurguladığı anlatı olması da onun Homme'un yaşanmışlıklarını ve psikolojisini şeffaflaştıran akışı denebilir.&nbsp;Öte taraftan, Josh Homme'un "Çiğ ve vahşi olan; ilk notasından itibaren tonuyla şiddet yayan bir albüm yapmak istedim." sözünde kristalize olan In Times New Roman...'ın&nbsp;müzikal kalitesi, anlatısının yüzleşmeci hiddetini ve amansız eleştirelliğini yansıttı. Belki QOTSA'in alametifarikası müziği radikal bir dönüşümden geçmedi. Ancak The Stooges'ın&nbsp;<a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/album/5qhXaVIC5BdE4a5Kq1FMZG?si=HLF-G0pDTIu6tD3c7d8DNw" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Fun House</a>'ının garage rock'ının &nbsp;"kayıt kirliliği" (Bkz: Paper Machete) ve Black Sabbath'ın <a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/album/132qAo1cDiEJdA3fv4xyNK?si=zzS1sokZRx-GEAhtAuSIoA" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Paranoid</a>'ini andıran (Bkz: Negative Space) eksantrik gitar&nbsp;riff'leriyle reverb dolu basların heybetli etkileşimi, Queens'leri hiç olmadığı kadar canlı bir müzikaletiyle,&nbsp;lo-fi&nbsp;bir yapımcılıkla tanıştırdı. Grubun kısıtlı olsa da dahil ettiği yaylı aranjmanlar ve synthesizer'lar, albümün geneline hakim olan ehilleştirilmemiş ve keskin rock 'n roll estetiğine eklemlenerek onu katmanlaştıran ses parçaları oldu.In Times New Roman…, Josh Homme’un inişli çıkışlı ve olaylı son yıllarının gölgesinde ilerleyen; onun zihninin ve psikolojisinin sınandığı anları ayyuka çıkaran ve bu hâliyle münzevi olanı kamusal alana taşıyan bir uzunçalar. Öte yandan aldatılmış, ihanete uğratılmış, bir ötekisine dair inancı ve umudu baltalanmış Homme’un kasvetli bireyselliğini toplumsal bir satire döktüğü; günümüz dünyasının ve çağdaşlarının trajik durumlarını hedef tahtasına da koyan bir çalışma. Müzikal olarak ise, sabrı tükenmiş sinirli bir insanın şeytanlı âhvalini filtrelemeden yansıtan, Queens of the Stone Age’in en yontulmamış gitar gürültülerini özdeşleştikleri girift ve debdebeli bir kompozisyonda buluşturan yeni, ancak konforlu bir yaratım.

Albüm incelemesi: Queens of the Stone Age, In Times New Roman...

Albüm:&nbsp;King Krule - <a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/album/36tUlc8fGxaUTv4cLmC9UJ?si=B2ikUgRbRySN1fwpPoO6sQ" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Space Heavy</a>Süre: 44 dakikaPlak şirketi: XL RecordsYayın tarihi: 9 Haziran 2023Krule'un çok boyutlu uzay-zamanıDoğum adıyla Archy Marshall, sahne adlarıyla King Krule ve Edgar the Beatmaker, 2010'lu yılların başıyla atıldığı müzik kariyeriyle eşsiz üretimlerden müteşekkil bir kataloğun sahibi oldu. 2013'te yayımlanan 6 Feet Beneath the Moon'la başlayarak benzersiz bariton vokallerini janrlararası bir oyunculuğa teslim eden müzisyen; günümüzün hibrit müzikal pratiklerinin istisnai örneklerinden bazılarını vermeye de devam etti. Onun The Lounge Lizards'tan J Dilla'ya, Foals'tan Josef K'ye ve birbirinden ayrılan nice isimle genişleyen ilham havuzu; Marshall'ın "kıyma makinesi" diye tabir ettiği zihninin filtresinden geçti. Aşağı yukarı 10 yıllık müzisyen geçmişinde ona atfedilen orijinalliğin altını dolduran çalışmaları; onu çok katmanlı bir sanatçı olarak etiketlenemez bir yaratıcı hâline getirdi.Bir taraftan doğum adıyla yayımladığı A New Place 2 Drown'dan (2015) Edgar the Beatmaker olarak çıkardığı Darkest Shades of Blue'ya (2013) abstract hip-hop'la dirsek temasına giren; öte yandan Mount Kimbie düetleriyle indietronica'nın minimalist atmosferikliğine uzanan Archy, King Krule olarak tüm bu yan projelerinin ipuçlarını ve ötesini buluşturan bir yaratıcı izleği sürdürdü.&nbsp;Post-punk'ın, jazz-rock'ın, sisli ve uçucu bir prodüksiyon çatısı altında boğuk boğuk yankılanan gitar baladlarının, hiptonik elektroniklerin ve dahasının bir araya geldiği King Krule müziği The Ooz'da (2017) kristalize oldu. 3 yıl sonra gelen Man Alive!&nbsp;ise; The Ooz'un esnek, uyuşuk ve ağır aksak ilerleyen akışının psikedelik ses kalitesini yüksek atımlı bir "Krule rock 'n roll'una" değişti. Marshall'ın bir film müziği olarak kurguladığı; izbe yerlerin, karanlık köşelerin, engin alanların yalnızlığında&nbsp;Man Alive!'dan şarkıları tek gitarıyla yorumladığı Hey World! ise 2023'ün başında bir kısaçalar olarak dünyayla buluştu.&nbsp;Archy Marshall'ın tüm bu yaratımları, geniş ve sıra dışı bir müzikal kaynaktan çeşitli yaratıcı ve yapımcı araçları kullanıma sokarak kendine özgü bir müzik kütüphanesi oluşturduğunun işaretleri. The Ooz&nbsp;Man Alive'a, 6 Feet Beneath the Moon'dan Hey World!'e; King Krule'un müzik evreninde tomurcuklanan her iş birbirinden aşikârca farklı belki. Ancak bu üretimlerin her birinin odağına yerleşen ses motifleri de tartışmasız bir şekilde Marshall damgalı. &nbsp;<img src="https://images.aposto.com/2023/5/3/1686756838492.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.00" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">King Krule, Space HeavyAğır zamanlar, ağır mekânlar: Space HeavySpace Heavy'in kapağı, teşrif etmek üzere olduğumuz terkedilmiş bir diyarın nişanesi. Öte taraftan, Archy'nin kardeşi J.G. Marshall'ın elinden çıkma bu tasarım; yalnızca uzunçaların müzikal kasvetliliğini, tüketilemeycek alanlarda avare avare dolaşan seslerini ve apokaliptik sinemasallığını temsil eden bir görsel değil. Aynı zamanda zihninin ve iç dünyasının metrukluğundan seslenen, ruhunun karanlık diplerinde mekik dokuyan bir araç. Öyle ki depresif bir ses örtüsünü müzikal kalitesinin alametifarikası yapmış Archy'nin kırılgan ve işkenceli psikolojisini açık edecek kadar.Albüm, King Krule külliyatını sarıp sarmalayan; izole, yalnız ve tekinsiz mekânlar tahayyül ettiren buharlı, flu ve perdeli bir prodüksiyonun tüm ağırlığını şarkılarının üzerine çökerten bir derleme. Archy Marshall ve Dilip Harris yapımcılığında kurulan bu prodüksiyon dokusu; fani gözlerin algılayamacağı, içinde bulunduğumuz gerçekliğin ötesinde konumlanan ve introspektif bir paralel evrenin ayyuka çıktığı bir King Krule fenomeni. Space Heavy'in "ağırı" fiziksel bir mefhum değil. Aksine, Marshall'ın çalkantalı kişiselliğinin soyut bir kütlesi; belki şekilsiz ve ölçülemez, ancak yine de yoğunluğuyla hayli nüfuz edici:&nbsp;<blockquote fr-original-style="" style="margin: 0px 0px 1em; border-left: 2px solid rgb(94, 53, 177); padding-left: 5px; color: rgb(94, 53, 177); box-sizing: border-box;">Nakarat "...My eyes were popping out of sockets Onto empty chests Köprü It's been holding the weight of the world..."</blockquote>Filmsier, King KruleSpace Heavy, taze bir eş ve baba olan; bir zamanlar Zoo Kid olarak anılan parıltılı bir çocuğun yetişkinlik ahvalinin yansımaları olarak görünebilir ilk bakışta. Ancak albümün bir sevgiliye ya da sevgililere; Archy'nin küçük kızına dair notlar olarak yorumlanan metinlerini bir şemsiye başlıkta toparlamak da çok güç. Zira Marshall'ın şarkı sözleri, onun yaşanmışlıklarına ışık tutan güncelerden çok; iç dünyasının kaotik ve türbülanslı doğasında ilişkilere, aidiyetlere ve "ötekilerle" kurulan yakınlıklara dair varoluş sancılı gözlemler olarak yorumlanmaya daha çok açık:<blockquote fr-original-style="" style="margin: 0px 0px 1em; border-left: 2px solid rgb(94, 53, 177); padding-left: 5px; color: rgb(94, 53, 177); box-sizing: border-box;">Dize 1 And if I dieA-don't search for meThe gates are, the gates areAre yet to openAnd you were by my side through thick and thinAnd if I die, and if I die, and if I dieJust throw me in the trash...</blockquote>Empty Stomach Space Cadet, King KruleCızırtılı, çiziktirilmiş, yavaş ve bulutluArchy Marshall'ın lo-fi ses manzaralarıyla olan yakınlığı; kusurlu olana yakınlığı kariyerinin yalnızca yakın geçmişini tanımlayan bir hakikat değil. Marshall'ın tüm müzik kütüphanesi, zom bir kafanın tehditkâr olmayan agresiflikleri ve onun kederli çığlıkları arasında yolunu bulmaya çalışan yarım, kesikli ve kısa ömürlü bir sesler dizgesi. Krule'un müziğini sık sık ayakları yerden kesen bir deneyime dönüştüren de kaygan bir zeminde sağlam sakarlık hissini teneffüs ettiren de bu seslere epey içkin. Ve Space Heavy de bu atmosferden azade değil.&nbsp;Diğer yandan Space Heavy,&nbsp;artık Archy'nin alametifarikası hâline gelmiş müzikal kimliğinin yukarıda bahsettiğim ses parçalarını dingin bir görkemlilik ve yeni kombinasyonlarla buluşturan bir çalışma. Filmsier'dan&nbsp;If Only It Was Warmth&nbsp;şarkısına, 4/4'lük hi-hat ritimleri eşliğinde albüme hâkimiyet kuran I Could Live in Hope'dan fırlama slowcore narinliği; King Krule'un müziğinin temposunu sıfır noktasına yaklaştırdığı Hey World'ün bir uzantısı gibi. Öte taraftan, albümden Marshall'ın gırtlaktan kazına kazına sarsıcı yüksekliklere çıkan çığlıkları, bir ev garajında demode kasetlere kaydedilmiş hissi veren "çiziktirilmiş" gitarları ve Ignacio Salvadores'in delişmen saksafon salvolarının kreşendoları; King Krule'nun nevişahsına münhasır <a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/track/1wBdftLVCrADNftDTJwmKH?si=298b17c871574f9e" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">rock 'n roll</a>'uyla spiritüel bir <a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/track/4Nr7KnuPcMA91IrevTYWwC?si=a06153d6116e4822" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">free jazz</a>&nbsp;arasında salınan müziğinin (6 Feet Beneath the Moon'dan Man Alive!'a) tanıdık metodları.Tüm bunlar; Space Heavy'i Marshall'ın yakın, orta ve uzak geçmişindeki müzikal duraklarının buluştuğu ve onun küçük ama derin kataloğunun farklı köşelerini ziyaret eden bir kaleydoskop deneyimine dönüştürdü. Onun doldurulamayacak boşluklarla enginleşen varoluşsal buhranlarının taze notları, niceliklendirilemeyen bir ağırlığın altında ezilen bir zihnin çileli anlatısını kurdu. &nbsp;&nbsp;

King Krule'un son albümü Space Heavy, tanıdık bir kaleydoskop deneyimi. Neden mi?

King Krule, Space Heavy

Albüm:&nbsp;King Krule - <a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/album/36tUlc8fGxaUTv4cLmC9UJ?si=B2ikUgRbRySN1fwpPoO6sQ" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Space Heavy</a>Süre: 44 dakikaPlak şirketi: XL RecordsYayın tarihi: 9 Haziran 2023Krule'un çok boyutlu uzay-zamanıDoğum adıyla Archy Marshall, sahne adlarıyla King Krule ve Edgar the Beatmaker, 2010'lu yılların başıyla atıldığı müzik kariyeriyle eşsiz üretimlerden müteşekkil bir kataloğun sahibi oldu. 2013'te yayımlanan 6 Feet Beneath the Moon'la başlayarak benzersiz bariton vokallerini janrlararası bir oyunculuğa teslim eden müzisyen; günümüzün hibrit müzikal pratiklerinin istisnai örneklerinden bazılarını vermeye de devam etti. Onun The Lounge Lizards'tan J Dilla'ya, Foals'tan Josef K'ye ve birbirinden ayrılan nice isimle genişleyen ilham havuzu; Marshall'ın "kıyma makinesi" diye tabir ettiği zihninin filtresinden geçti. Aşağı yukarı 10 yıllık müzisyen geçmişinde ona atfedilen orijinalliğin altını dolduran çalışmaları; onu çok katmanlı bir sanatçı olarak etiketlenemez bir yaratıcı hâline getirdi.Bir taraftan doğum adıyla yayımladığı A New Place 2 Drown'dan (2015) Edgar the Beatmaker olarak çıkardığı Darkest Shades of Blue'ya (2013) abstract hip-hop'la dirsek temasına giren; öte yandan Mount Kimbie düetleriyle indietronica'nın minimalist atmosferikliğine uzanan Archy, King Krule olarak tüm bu yan projelerinin ipuçlarını ve ötesini buluşturan bir yaratıcı izleği sürdürdü.&nbsp;Post-punk'ın, jazz-rock'ın, sisli ve uçucu bir prodüksiyon çatısı altında boğuk boğuk yankılanan gitar baladlarının, hiptonik elektroniklerin ve dahasının bir araya geldiği King Krule müziği The Ooz'da (2017) kristalize oldu. 3 yıl sonra gelen Man Alive!&nbsp;ise; The Ooz'un esnek, uyuşuk ve ağır aksak ilerleyen akışının psikedelik ses kalitesini yüksek atımlı bir "Krule rock 'n roll'una" değişti. Marshall'ın bir film müziği olarak kurguladığı; izbe yerlerin, karanlık köşelerin, engin alanların yalnızlığında&nbsp;Man Alive!'dan şarkıları tek gitarıyla yorumladığı Hey World! ise 2023'ün başında bir kısaçalar olarak dünyayla buluştu.&nbsp;Archy Marshall'ın tüm bu yaratımları, geniş ve sıra dışı bir müzikal kaynaktan çeşitli yaratıcı ve yapımcı araçları kullanıma sokarak kendine özgü bir müzik kütüphanesi oluşturduğunun işaretleri. The Ooz&nbsp;Man Alive'a, 6 Feet Beneath the Moon'dan Hey World!'e; King Krule'un müzik evreninde tomurcuklanan her iş birbirinden aşikârca farklı belki. Ancak bu üretimlerin her birinin odağına yerleşen ses motifleri de tartışmasız bir şekilde Marshall damgalı. &nbsp;<img src="https://images.aposto.com/2023/5/1/1686574729019.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.00" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">King Krule, Space HeavyAğır zamanlar, ağır mekânlar: Space HeavySpace Heavy'in kapağı, teşrif etmek üzere olduğumuz terkedilmiş bir diyarın nişanesi. Öte taraftan, Archy'nin kardeşi J.G. Marshall'ın elinden çıkma bu tasarım; yalnızca uzunçaların müzikal kasvetliliğini, tüketilemeycek alanlarda avare avare dolaşan seslerini ve apokaliptik sinemasallığını temsil eden bir görsel değil. Aynı zamanda zihninin ve iç dünyasının metrukluğundan seslenen, ruhunun karanlık diplerinde mekik dokuyan bir araç. Öyle ki depresif bir ses örtüsünü müzikal kalitesinin alametifarikası yapmış Archy'nin kırılgan ve işkenceli psikolojisini açık edecek kadar.Albüm, King Krule külliyatını sarıp sarmalayan; izole, yalnız ve tekinsiz mekânlar tahayyül ettiren buharlı, flu ve perdeli bir prodüksiyonun tüm ağırlığını şarkılarının üzerine çökerten bir derleme. Archy Marshall ve Dilip Harris yapımcılığında kurulan bu prodüksiyon dokusu; fani gözlerin algılayamacağı, içinde bulunduğumuz gerçekliğin ötesinde konumlanan ve introspektif bir paralel evrenin ayyuka çıktığı bir King Krule fenomeni. Space Heavy'in "ağırı" fiziksel bir mefhum değil. Aksine, Marshall'ın çalkantalı kişiselliğinin soyut bir kütlesi; belki şekilsiz ve ölçülemez, ancak yine de yoğunluğuyla hayli nüfuz edici:&nbsp;<blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9);" style="color: rgb(9, 9, 9); margin: 0px 0px 1em; border-left: 2px solid rgb(94, 53, 177); padding-left: 5px; box-sizing: border-box;">Nakarat "...My eyes were popping out of sockets Onto empty chests Köprü It's been holding the weight of the world..."</blockquote>Filmsier, King KruleSpace Heavy, taze bir eş ve baba olan; bir zamanlar Zoo Kid olarak anılan parıltılı bir çocuğun yetişkinlik ahvalinin yansımaları olarak görünebilir ilk bakışta. Ancak albümün bir sevgiliye ya da sevgililere; Archy'nin küçük kızına dair notlar olarak yorumlanan metinlerini bir şemsiye başlıkta toparlamak da çok güç. Zira Marshall'ın şarkı sözleri, onun yaşanmışlıklarına ışık tutan güncelerden çok; iç dünyasının kaotik ve türbülanslı doğasında ilişkilere, aidiyetlere ve "ötekilerle" kurulan yakınlıklara dair varoluş sancılı gözlemler olarak yorumlanmaya daha çok açık:<blockquote fr-original-style="" style="margin: 0px 0px 1em; border-left: 2px solid rgb(94, 53, 177); padding-left: 5px; box-sizing: border-box;">Dize 1 And if I dieA-don't search for meThe gates are, the gates areAre yet to openAnd you were by my side through thick and thinAnd if I die, and if I die, and if I dieJust throw me in the trash...</blockquote>Empty Stomach Space Cadet, King KruleCızırtılı, çiziktirilmiş, yavaş ve bulutluArchy Marshall'ın lo-fi ses manzaralarıyla olan yakınlığı; kusurlu olana yakınlığı kariyerinin yalnızca yakın geçmişini tanımlayan bir hakikat değil. Marshall'ın tüm müzik kütüphanesi, zom bir kafanın tehditkâr olmayan agresiflikleri ve onun kederli çığlıkları arasında yolunu bulmaya çalışan yarım, kesikli ve kısa ömürlü bir sesler dizgesi. Krule'un müziğini sık sık ayakları yerden kesen bir deneyime dönüştüren de kaygan bir zeminde sağlam sakarlık hissini teneffüs ettiren de bu seslere epey içkin. Ve Space Heavy de bu atmosferden azade değil.&nbsp;Diğer yandan Space Heavy,&nbsp;artık Archy'nin alametifarikası hâline gelmiş müzikal kimliğinin yukarıda bahsettiğim ses parçalarını dingin bir görkemlilik ve yeni kombinasyonlarla buluşturan bir çalışma. Filmsier'dan&nbsp;If Only It Was Warmth&nbsp;şarkısına, 4/4'lük hi-hat ritimleri eşliğinde albüme hâkimiyet kuran I Could Live in Hope'dan fırlama slowcore narinliği; King Krule'un müziğinin temposunu sıfır noktasına yaklaştırdığı Hey World'ün bir uzantısı gibi. Öte taraftan, albümden Marshall'ın gırtlaktan kazına kazına sarsıcı yüksekliklere çıkan çığlıkları, bir ev garajında demode kasetlere kaydedilmiş hissi veren "çiziktirilmiş" gitarları ve Ignacio Salvadores'in delişmen saksafon salvolarının kreşendoları; King Krule'nun nevişahsına münhasır <a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/track/1wBdftLVCrADNftDTJwmKH?si=298b17c871574f9e" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">rock 'n roll</a>'uyla spiritüel bir <a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/track/4Nr7KnuPcMA91IrevTYWwC?si=a06153d6116e4822" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">free jazz</a>&nbsp;arasında salınan müziğinin (6 Feet Beneath the Moon'dan Man Alive!'a) tanıdık metodları.Tüm bunlar; Space Heavy'i Marshall'ın yakın, orta ve uzak geçmişindeki müzikal duraklarının buluştuğu ve onun küçük ama derin kataloğunun farklı köşelerini ziyaret eden bir kaleydoskop deneyimine dönüştürdü. Onun doldurulamayacak boşluklarla enginleşen varoluşsal buhranlarının taze notları, niceliklendirilemeyen bir ağırlığın altında ezilen bir zihnin çileli anlatısını kurdu. &nbsp;&nbsp;

gitar ile ilgili hikayeler