• Dünyanın önde gelen&nbsp;savunma ve havacılık şirketlerinin hisseleri, yılın ilk 9 ayında genel anlamda yukarı yönlü bir seyir izledi.&nbsp;<ul fr-original-style="padding-inline-start: 20px;" style="padding-inline-start: 20px; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; list-style-position: inside; box-sizing: border-box;"><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Detaylar: İtalya merkezli Leonardo %69,5, Fransa merkezli şirketler Airbus %14,4, Dassault Aviation %12,8, Thales %11,6, ABD merkezli Boeing %0,6, Birleşik Krallık merkezli BAE Systems %16,6, Almanya merkezli Rheinmetall %AG 29,8, Güney Kore merkezli Hanwha Aerospace ise %42,1 kazandırdı.</li></ul>

Pareto

Film:&nbsp;Teenage Mutant Ninja Turtles: Mutant MayhemYönetmen:&nbsp;Jeff RoweYapım yılı:&nbsp;2023Süre:&nbsp;99 dakikaŞayet çocukluğunu 1990’ların başında yaşadıysan muhtemelen sen de en az beş dinozor türünün ve en az dört Rönesans ressamının adını ezbere sayabilen bir çocuktun. 1993 yılında yetişkinler Steven Spielberg’ün Schindler’s List&nbsp;filmiyle gözyaşlarına boğulurken aynı yıl yönetmenin Jurassic Park&nbsp;filmiyle 7’den 70’e herkes için bir dinozor çılgınlığının kapıları açılmıştı. Dinozorlar her yerdeydi: oyuncaklarda, “Dinozor” dergisinde, telefon bağlantısıyla televizyon canlı yayınında oynanan oyunlarda, kıyafetlerde, çocuk menülerinde… Üstelik o dönem hayatımızdaki tek sürüngenler dinozorlar da değildi: Rönesans ressamları dedim ya; Ninja Kaplumbağalar (Teenage Mutant Ninja Turtles)&nbsp;çizgi filmiyle Leonardo, Donatello, Michelangelo ve Raphael isimleri tüm çocukların hafızasına kazındı. Öte yandan onların favori yiyeceği olması sebebiyle Türkiye’de pizza tüketimi patladı.Anaokulu yıllarımda bir çocuğun sahip olabileceği en havalı şeyler sıralamasında Ninja Kaplumbağa kostümü, gameboy&nbsp;ve McDonald’s’ta düzenlenen doğum günü partisinin hemen ardından geliyordu. Peki ama hangisi? Leonardo liderlik, Donatello zekâ, Michelangelo eğlence, Raphael ise öfke demekti. Seçimini iyi yapmalıydın. Yıllar sonra kendini bir Ravenclaw olarak tanımlayacak olan ben, o zaman da Donatello ile özel bir bağ kurmuştum. Üstelik en sevdiğim rengi soranlara “mor” yanıtını veriyordum. Kartondan bir kaplumbağa kabuğu, göz deliklerine sahip mor bir kumaş parçası, üzerinde D harfi taşıyan bir kemer ve plastik bir sopa (bō)… Bağdat Caddesi’ne çıkan sokaklardan birinde, merdiven altı bir oyuncakçıdan anneannemin aldığı bu ucuz Donatello “kostüm” seti, benim için paha biçilmezdi.Çok sevdiğim o çizgi filmin ardından yıllar içinde gösterime giren birkaç gerçek aksiyon filmi Ninja Kaplumbağalar&nbsp;yorumunun hiçbiriyle duygusal bağ kuramadım ne yazık ki. Ortak yanları Teenage Mutant Ninja Turtles’ın “teenage” kısmını hissettiremiyor oluşlarıydı bana kalırsa. Geçtiğimiz haftalarda gösterime giren Teenage Mutant Ninja Turtles: Mutant Mayhem’in karşısına aynı hayal kırıklığını kim bilir kaçıncı kez yaşayacağımdan emin, kaygılı bir şekilde geçtim. Oysa tam da aynı sebeple bu kez çok sevdim. Jeff Rowe ve ekibinin filmi, Ninja Kaplumbağalar’ın her şeyden önce birer ergen olduğunu asla unutmamış, unutturmamaya da ant içmişti.<img src="https://images.aposto.com/2023/7/4/1691653751667.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="2.40" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Teenage Mutant Ninja Turtles: Mutant Mayhem | Kaynak: UIP TürkiyeJeff Rowe daha önce Netflix animasyonu The Mitchells vs. the Machines’te yönetmen yardımcısı olarak çalışmış bir isim. Film estetik anlamda ve animasyon teknikleri açısından onu oldukça andırıyor zaten. Rowe, senaryoyu ise aynı zamanda filmin yapımcıları olan Seth Rogen ve Evan Goldberg ikilisiyle birlikte yazmış. Rogen ve Goldberg’in, bugüne kadar Superbad’den Knocked Up’a, Pineapple&nbsp;Express’ten This Is the End’e, Neighbors’tan Sausage Party’ye “ergen esprileriyle” dolu onlarca yapımda senarist ve yapımcı olarak yer alan bir ikili olması; filmin mizahını, çağdaşlığını ve “ergenliğini” açıklar nitelikte.Ninja Kaplumbağalar’ın günümüze taşınan hikâyesi alışıldık şekilde, yetişkin bir fare ve dört yavru kaplumbağanın kanalizasyona dökülen bir maddeden etkilenerek mutasyona uğramasıyla başlıyor. Usta Splinter, kendi oğulları bellediği ve himayesi altına aldığı kaplumbağaları ninja öğretileriyle yetiştiriyor ve dışarıdaki dünyanın acımasız insanlarına karşı kendilerini koruyabilmelerini sağlıyor. Filme renk, enerji ve çeşitlilik katan orijinal hikâyesi, yine bir mutasyonun ürünü olan Süper Sinek’le ilgili. Bu hikâyede Splinter ve oğulları yalnız değil; sanki bir X-Men hikâyesi gibi, dünyaya ve insanlara karşı farklı görüşleri ve planları olan “iyi mutantlar” ve “kötü mutantlar” söz konusu. Tek istekleri sıradan birer ergen gibi yaşamak, dışarıdaki dünyanın insanları tarafından kabul görmek olan ergen kaplumbağalar; bir anda kendilerini bir savaşın içinde buluyorlar. Bu savaş sadece onlar için değil, insan dostları April ve tüm mutantlar için bir kabul görme mücadelesine evriliyor. Teenage Mutant Ninja Turtles,&nbsp;“yarı-kabuk giymiş kahramanlar” olarak asayişi sağlamanın ötesinde, o nostaljik çizgi filmin de ilerisine taşınarak farklı olanın kabul görme arzusunun bir metaforuna dönüşüyor benim için.<img src="https://images.aposto.com/2023/7/4/1691699125497.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="2.39" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Teenage Mutant Ninja Turtles: Mutant Mayhem | Kaynak: UIP TürkiyeFilm; The Mitchells vs. the Machines’i hatırlatan görselliğinin yanı sıra müzik kullanımı ve Jackie Chan’den Maya Rudolph’a, Ayo Edebiri’den Paul Rudd’a uzanan ünlü isimlerle dolu seslendirme kadrosuyla da öne çıkıyor. 90’larda izlediğim hikâyenin günümüz New York’una taşınması, Kaplumbağalar’ın elinde iPhone’lar olması ya da April’ı sarı tulumlu yetişkin bir haber spikeri olarak değil, gazeteci olma heveslisi siyah bir lise öğrencisi olarak görmek gibi dönüşümler; bu tür değişikliklere karşı dirençli ve muhafazakâr izleyicinin aksine beni memnun etti. Zaten herhangi bir dönüşüme itirazın varsa belki de mutasyon geçirmiş kaplumbağalarla ilgili bir hikâye sana göre değildir, ne dersin?Nerede izleyebilirsin?&nbsp;Teenage Mutant Ninja Turtles: Mutant Mayhem&nbsp;4 Ağustos’tan beri gösterimde.Benzer işler:<ul fr-original-style="" style="margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; list-style-position: inside; box-sizing: border-box;"><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Spider-Man: Into the Spider-Verse (2018, B. Persichetti, P. Ramsey &amp; R. Rothman)</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">The Mitchells vs. the Machines (2021, Michael Rianda)</li></ul>

Duende

Teenage Mutant Ninja Turtles: Mutant Mayhem, nostaljik animasyonu günümüze taşıyor.

Ninja Kaplumbağalar: Kabul görme arzusu üzerine

Bilindiği üzere, Rönesans Dönemi İncil’de geçen hikâyelerin birer tasvirleridir ve hayranlıkla baktığımız çoğu tablo sipariş üzerine çizilen resimlerdir.Leonardo'nun en ünlü iki tablosu Mona Lisa ve Son Akşam Yemeği sipariş üzerine yapılmıştı.<img src="https://images.aposto.com/2023/0/6/1674312961463.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="0.72" width="550" alt="Son Akşam Yemeği" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Biri Milano'daki Santa Maria delle Grazie Manastırı'nın yemekhanesi içindi, diğeri ise.. biliyoruz. Bu arada yukarıdaki görselde dikkatinizi çeken bir şey var mı?İsa'nın ayaklarının olması gereken yer yok. Düzenleme ve restorasyon çalışmalarında o kısım kapı açılacak diye uçurulmuş.. Hayır asıl olay, kapıdan da vazgeçmişler..Konumuza dönecek olursak, bu tabloların açık bir amacı vardı.Hemen 5 yüzyıl ileri sarıyoruz ve Jackson Pollock, stüdyosunda tek başına ona önemli ve değerli görünen şeyleri sanatına katıyordu.<img src="https://images.aposto.com/2023/0/6/1674313149904.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="1.99" width="550" alt="One Number 31-Jackson Pollock" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Bu, Michelangelo veya Raphael'de olduğu gibi açık bir amacı olan sanat değil, sanatçıya göre sanattı.Sanatçının rolü temelden değişmişti.Sanat, her türlü katı sosyal işlev duygusundan kurtularak, giderek daha entelektüel bir yola girdi ve sonuç, Michael Craig Martin'in 1973 tarihli "Bir Meşe Ağacı" gibi kavramsal sanat oldu.<img src="https://images.aposto.com/2023/0/6/1674313256705.jpeg" style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="0.76" width="550" alt="An Oak Tree-Craig Martin" fr-original-style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">

Yıldızlı Bir Hikâye

Michelangelo, bunaltıcı düşlerinden uyanıp Adem'in Yaratılışı'nı resmetmeye karar vermedi. Aksine bunun için görevlendirildi. Hem de dönemin papası II.Julius tarafından..

Sanat Algımız

● Kavramsal sanatın Türkiye’deki öncü isimleri arasında yer alan Füsun Onur, kalıcılığın karşısına geçiciliği, durağanlığın yerine etkileşimi koyarak heykele yüklenen anlam bagajını boşaltması ve nesne ile ilişkisini özgün bir biçimde yeniden kurmasıyla dikkat çeker. Gündelik yaşam(ın)dan nesneleri bazen bağlamından kopararak bazen gerçekle hayal dünyasını iç içe geçirerek dönüştüren sanatçının malzeme kullanımı ekonomik, tekniği yalındır. Daha çok kurduğu mekânla, işin atmosferiyle ilgilenir. İşleri çoğunlukla “oyunsu”dur ve otobiyografik izler barındırır. Zaman zaman tamamlanmamış, taslak hissi de verebilir. Böylelikle izleyiciye ve onun hayal dünyasına alan açar.&nbsp;● Kendi deyimiyle “sessiz müzik” yaparak mekânsal işler üreten Füsun Onur, görmeyi ve duymayı eşitler. Tonların inceliği, kalınlığını, sesin rengini, geçişlerini, ritmi nesneler üzerinden harekete geçirir. Bir başka deyişle işittiği müziği nesneler aracılığıyla kompozisyonlara dönüştürerek görselleştirir ve üretimlerini müzikteki gibi zamana yayar, mekânsallaştırır. Pek çok yapıtının ismi klasik müzik terminolojisinden seçilmiştir; Çiçekli Kontrpuan (1982), Kadans (1995), Nota (1998), Kapris&nbsp;(1998), Opus I (1999), Prelüd (2000) ve Opus II- Fantasia (2001) bunlardan bazılarıdır.<img src="https://images.aposto.com/2022/7/2/1660047741315.png" style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="1.52" width="550" fr-original-style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable"> Kuzguncuk'ta çocukluk ● Füsun Onur, 1937 yılında İstanbul Kuzguncuk'ta doğar. Kardeşleri İlhan ve Senih Onur’la birlikte özgür bir çocukluk yaşarlar. Füsun Onur çocukluk yıllarında babası Hayri Onur’un da teşvikiyle resim yapmaya <a fr-original-style="" href="https://argonotlar.com/bir-harikalar-diyari/" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">başlar</a>: “Babam resim yapmamızı, kitap okumamızı çok isterdi. Dolaba, duvara, olmadı kumaş mendile çizin, yeter ki durmayın derdi. Bizi sınırlamak istemezdi hiç. Kitap, oyuncak, çocuk mecmuaları taşırdı bize hayalimiz genişlesin diye. Eve gelince bana ‘Benim Leonardo kızım çalışıyor’ derdi.” (Altunok'un Kasım, 2021 tarihli Argonotlar'daki Bir Harikalar Diyarı yazısından.)&nbsp;● Üsküdar Amerikan Kız Koleji'nden mezun olduktan sonra 1957’de İstanbul Devlet Güzel Sanatlar Akademisi'nde, Hadi Bara Atölyesi'nde heykel okur. “Akademiye girmeden önce resim yapacağımı düşünüyordum ama sonra gazetede Akademi Tiyatrosu’nda oynayan bir heykeltıraşla ilgili bir yazı okudum ve o zaman karar verdim heykel okumaya. Gidip doğrudan heykel bölümüne yazıldım. Hadi Bey’le çalışmak çok önemliydi benim için. O havadan sudan konuşurken bile bir adım attığımı, bir şeyler öğrendiğimi hissederdim. Bir gün bana ‘Soyuta geçeceksin gibi görüyorum farkında olarak mı yapıyorsun bunu, olmadan mı’ dedi. Doğru söylüyordu, soyuta dönüyordum.” (Altunok'un Mayıs, 2014 tarihli İstanbul Art News söyleşisinden.)ABD yılları...● Onur, 1962 yılında Fulbright bursuyla Washington’daki American University’de felsefe, daha sonra Maryland College of Art'ta sanat okur. Eğitimini “Sanat Objesinin Olası Bir Dünyada Olası Kendisi, Var Olmanın Bir Olanağı Olarak Kendi Yararına Kamuya Sunulması” başlıklı doktora teziyle tamamlar.Türkiye’ye döndükten sonra ilk kişisel sergisini 1970 yılında Taksim Sanat Galerisi'nde açan sanatçı, 1971’de Paris’teki 7. Uluslararası Genç Sanatçılar Bienali’ne davet edilir. Daha sonra Güzel Sanatlar Akademisi, 1., 4., 12. ve 14. İstanbul Bienalleri, Atatürk Kültür Merkezi, İstanbul Resim ve Heykel Müzesi ve Maçka Sanat Galerisi gibi birçok yerde eserleri sergilenir.1987’de ilki düzenlenen İstanbul Bienali’nin etkisi, 90’larda güncel sanatın ivme kazanmasıyla uluslararası sanat dünyasında da görünürlük kazanan sanatçı, küratör René Block’un da rolüyle yurtdışında pek çok sergiye davet edilir. Japonya, Yeni Zelanda, Moskova bienalleri ile Documenta’ya katılır. Onur’un Türkiye’deki ilk kapsamlı sergisi olan Aynadan İçeri 2014’te Arter’de geniş kitlelerle buluşur. Eserleri Arter, Tate Modern, Van Abbemuseum, Centre National des Arts Plastiques ve MAK Viyana gibi pek çok önemli uluslararası müze koleksiyonlarında yer alıyor.● Adını Lewis Carroll'ın Through the Looking Glass başlıklı kitabından alan Emre Baykal küratörlüğünde Arter’de gerçekleşen Aynadan İçeri&nbsp;sergisinde Onur’un 40’tan fazla yapıtı yer aldı. Onur'un sanatsal üretimine kronolojik bir yerleştirme önermek yerine yapıtları arasındaki sezgisel bağlantıların izini süren sergide, sanatçının erken dönem üretiminden soyut geometrik desenleri ile form, uzam ve zaman ilişkisini araştırdığı heykelleri ve gündelik malzemeleri kullandığı yerleştirmelerine yer veriliyordu. 1965 - 1967 yılları arasında Amerika’dan dönmeden önce yaptığı çizimleri, yine o yıllarda kurduğu minimal soyut geometrik yapılara yer veren sergide, ilerleyen yıllarda çeşitlendirdiği malzemeler, formlar, renkler devreye giriyordu. Ritim, tekrar ve müziğe dair üretiminin ilk örnekleri olan Nocturne, Fısıltı ve Pembe Bot; Tekir’e Ağıt, Eski Eşyaların Düşü, Bir Çocuğun Gözüyle Savaş gibi domestik alana dair işleri de bulunuyordu.● Arter’in üst katına yayılan, Onur’un ilk defa 1982 yılında Taksim Sanat Galerisi’nde sergilediği Çiçekli Kontrpuan isimli yerleştirmesi bu sergi için yeniden kurgulandı. Mavi plastik bir muşamba ile oluşturulan bu mekânsal çalışmanın içinde teller, bantlar, dallar ve çiçek düzenlemeleri tekrarlar ve aralıklarıyla birer nota işlevi yüklenerek yer alıyordu. Deniz ya da gökyüzünü çağrıştıran mavi muşamba ile yapma ve gerçek çiçekler arasında doğal ve yapay olanın birlikteliğinde şiirsel bir mekân olan Çiçekli Kontrpuan, aynı zamanda masalsı bir sığınak gibiydi.&nbsp;<img src="https://images.aposto.com/2022/7/2/1659398968997.png" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.78" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Hayri Onur yalısı● Füsun Onur ve ablası İlhan Onur doğup büyüdükleri, onlarla özdeşleşen aile mirası Hayri Onur Yalısı’nı geçen yıl Vehbi Koç Vakfı’na bağışladı. Füsun Onur’un çalışmalarının çoğunu şekillendirdiği ve otobiyografik izler taşıyan işlerinin merkezi de olan yalı, sanatçının hayal gücünün gelişmesinde ve kullandığı nesnelerin özgünlüğü ile çeşitliliğinde bir kaynak rolü üstlenmesinin yanında atölyesine, ürettiği işlere de ev sahipliği yapıyor. Geçtiğimiz aylarda kaybettiğimiz ablası İlhan Onur ise tüm çalışmalarını fotoğraflayıp arşivleyerek bir nevi sanatçının hafızası olmuş önemli bir figür. Füsun Onur’un evde yer olmadığı için yalının iskelesinden denize bıraktığı ya da attığı işlerini saymazsak elbette.● Öncelikle evin değişmeyen sakinleri kediler eşlik etmiş hep onlara. Aile yadigarı vitrinler, büfeler, biblolar, porselen fincanlar, fotoğraflar, oyuncaklar, aynalar, kumaşlar… Evde ne varsa büyük çoğunluğu kendi tarihini yazmış objeler. Alt kattaki atölyede ise bir tarafta Bedri Rahmi desenleri, bir tarafta Hadi Bara’nın heykel dökümleri, eser sandıkları, mukavva kutular… İçinde annelerinin sakladığı Füsun Onur ve iki kardeşine ait çocuk giysileri, oyuncaklar, eşyalarla dolu geçme gardırop ise Aynadan İçeri sergisinde olduğu gibi yer aldı.“Bu ev burayı ziyaret edenlerle, sanatçılarla nasıl bir iletişim kursun istersiniz” sorusuna “Sanatçıları serbest bırakacak bir iletişim… Burası nasıl değişir, dönüşür bilmiyorum, bende böyle kalacak ama genç sanatçıların birilerini taklit etmeye yönlendirilmelerini &nbsp;onaylamıyorum, çünkü sonra ondan ibaret biri olabilirler” yanıtını vermişti Füsun Onur. Kendilerinden ibaret sanatçılar olmaları temennisi… Tıpkı kendisi gibi.<img src="https://images.aposto.com/2022/7/2/1659398812138.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.34" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Venedik Bienali'de Füsun Onur● Halen sürmekte olan 59. Venedik Bienali'nde Türkiye’yi temsil eden Füsun Onur’un yaklaşık iki yıldır üzerinde çalıştığı Evvel zaman içinde… adlı yerleştirme, insanların yol açtığı ve gezegenin geleceğini tehdit eden insan odaklı yönetim anlayışına karşı birleşerek mücadele eden bir grup fareyle kedinin öyküsünü konu alıyor. &nbsp;Arsenale’deki Türkiye Pavyonu’nda yer alan ve İKSV’nin düzenlediği serginin &nbsp;küratörlüğünü Bige Örer üstlendi. Örer, serginin oluşum sürecini Gazete Duvar’da Cem Erciyes’e şu sözlerle aktarmıştı:&nbsp;<blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(3, 113, 113); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px;" style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(3, 113, 113); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px; margin: 0px 0px 1em; border-left-style: solid; box-sizing: border-box;">“Bu masal iki yıla yakın çalışma sürecimizde şekillendi, süreç içerisinde masala yeni karakterler eklendi, bazı bölümler değişti, bir bakıma serginin pandemi yüzünden ertelenme süreci masalın daha da şekillenmesine neden oldu. Füsun Hanım aklında aslında bir filmi görüyordu ve katılan herkesin de aynı filmi görmesini istiyordu. Kitap okurken de aklımızda oradaki karakterler canlanır, o karakterlerin bir sonraki hikayesini merak edersiniz, işte bu çalışmada da insanı içine alan, kendi masalının içine sürükleyen, çok heyecan verici bir tavır var. Malzeme konusunda da epey çalıştık. Hangi malzemeyle bu fikirleri aktarabileceğiyle ilgili olarak denemeler yaptık. Sonrasında metal tel kullanmaya karar verdi ve metal tellerin renkleri, kalınlıkları, yani malzeme üzerine çok kafa yoran bir sanatçı. Eğip, büktüğü figürlerin yanı sıra bu yerleştirmeye gündelik hayattan da objeler ekledi. Geldiğimiz noktada bir kitabın sayfaları adeta çeviriyorsunuz, mekândaki kurguyla birlikte hikâyenin farklı bir bölümüyle karşı karşıya geliyorsunuz. İzleyiciye çok fazla da alan ve imkân veren bir çalışma. Adeta insanı hikâye yazmaya da davet ediyor. Füsun Onur’un aklında olan bir hikâye var ama bu hikâye her izleyiciyle birlikte deneyimlenebilir.”</blockquote><img src="https://images.aposto.com/2022/7/2/1659398850822.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.51" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable"> ● Füsun Onur’un Venedik Bienali’ndeki sergisine bir de kapsamlı bir kitap eşlik etti. Füsun Onur: Evvel zaman içinde… adını taşıyan monografinin eş editörlüğünü serginin küratörü, İstanbul Bienali ve İKSV Güncel Sanat Projeleri Direktörü de olan Bige Örer ile bağımsız küratör ve sanat yazarı Nilüfer Şaşmazer üstlendi. Füsun Onur hakkında hazırlanan en kapsamlı yayın olma özelliğini taşıyan kitap, Onur'un sanatsal pratiğinin çeşitli yönlerine dair küratörlerin, sanat tarihçilerinin ve araştırmacıların yazılarını içeriyor. Yayın ayrıca, sanatçının üretken kariyerine ışık tutan, sanat pratiğinin farklı dönemlerini ve yönlerini tarihsel bir bağlam içinde yansıtan derinlemesine bir kronolojiyi arşiv görüntüleriyle okurlara sunuyor. Yayında Ahu Antmen, Alev Ersan, Anna Boghiguian, Anne Barlow, Aslı Seven, Ayşe Erek, Chus Martínez, Defne Ayas, Deniz Gül, Fatih Özgüven, Gregory Volk, Hera Büyüktaşcıyan, HG Masters, Iwona Blazwick, İz Öztat, Kevser Güler, Leylâ Gediz, Misal Adnan Yıldız, Murat Alat, Necmi Sönmez, Paolo Colombo, Sally Tallant, Seza Paker ve Tolga Tüzün gibi pek çok küratör, sanat tarihçisi ve sanatçının Füsun Onur’un eserlerine dair yeni yazıları yer alıyor. Kitapta, 14. İstanbul Bienali’nin küratörü Carolyn Christov-Bakargiev ve Maçka Sanat Galerisi’nin kurucularından Rabia Çapa’yla yapılan söyleşiler ile Angelika Stepken, Emre Baykal, Fulya Erdemci, Margrit Brehm, Suzana Milevska gibi isimlerin sanatçı hakkında daha önce yayımlanmış yazılarına da yer veriliyor. Kitap, Yapı Kredi Yayınları mağazaları ve seçkin kitabevlerinde satışa sunuluyor.<img src="https://images.aposto.com/2022/7/2/1659398896846.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.51" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">

Füsun Onur'un sanatını ve yaşamını Özlem Altunok kaleme aldı.

Füsun Onur’un kalabalık ve yalın dünyası


Leonardo da Vinci, 1493’te, tam 500 yıl önce, Milano Dükü Ludovico il Moro’nun 12 yıl önce babasının anısına sipariş ettiği atlı anıtın (doğal büyüklüğün 4 katı boyda) dökümü için hazırlıkları bitirmek üzereydi.Milano’daki Corte Vecchia’da bulunan bir atölyede dev kil model, kalıplar, malzemeler, fırınlar hazırdı, ama savaş patlak verdi, bronza el koyuldu ve heykel asla yapılamadı. Leonardo, en ince ayrıntısına kadar üretim sürecini araştırmış, hatta Madrid Kodeksi II’nin 141-157 no.lu yapraklarının kanıtladığı üzere, atın seramik baş ve boyun kalıplarını yerinde tutacak olan demir donatısını bile çizmişti. Bu çizimler ve metinler, Leonardo’nun bilimsel kaygılarını doğrularken, özlü bir biçimde döküm için öngörülen yenilikçi yaklaşımı da ortaya koyar. Tek işlem olarak tasarlanan bu döküm tekniği, o dönemde henüz bilinmiyordu ve ancak iki yüzyıl sonra geliştirilecekti.Bu çizimlerden biri, Ben Jakober ile Yannick Vu’nun üç boyutlu bir yorumu zihinlerinde canlandırmaları için esin kaynağı olmuştur. Sanatçılar, Leonardo’nun çizim ve yönergelerinden yola çıkarak, Venini’nin teknik katkısıyla son ölçünün onda biri büyüklüğünde bir demir-cam maket yapmışlardır. Maketin görüntüleri, bir tarayıcı ile bilgisayara aktarılmış, bilgisayarda her düzeyin ayrıntılı yapım planları çizilmiştir. Bu bilgi, büyültme işleminin öznel bir şekilde yürütülmesinin önüne geçmiş; yapım ekibinin, nihai yapıtı tam olarak sanatçıların tanımladığı şekilde yapmalarını sağlamıştır. &nbsp;Achille Bonito Oliva ve Bienal komitesinin kararıyla, proje gerçekleştirilmiştir. “Giardini di Castello” girişinin önündeki lagünde kazıklar üzerine oturtulan 14 metre yüksekliğindeki heykel, 13 Haziran 1993’te İtalya Cumhurbaşkanı Luigi Scalfaro tarafından açılışı yapılan 45. Venedik Bienali’nin simgesidir.<img src="https://images.aposto.com/2021/11/6/1639249895378.jpeg" style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="1.14" width="550" alt="Leonardo'nun Atı" fr-original-style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable"><img src="https://images.aposto.com/2021/11/6/1639249918578.jpeg" style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="1.01" width="550" alt="Leonardo'nun Atı" fr-original-style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable"><img src="https://images.aposto.com/2021/11/6/1639249995811.jpeg" style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="0.75" width="550" alt="Leonardo'nun Atı" fr-original-style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">

Evet, bu bir tablo değil belki ama Leonardo Da Vinci'nin bitiremediği eseri yüzyıllar sonra tamamlandı. Peki neydi bu eser ve neden 500 yıl sonra tamamlandı?

Leonardo'nun Bitmeyen Heykeli

'Leonardo' imzalı bir mektup aldığını ve Mona Lisa'nın bu adamın elinde olduğunu ve İtalya'ya vermek istediğini yazmıştı. Geri, bu mektubu Uffizi galerisinin müdürü Giovanni Poggi'ye gösterdikten sonra Leonardo'ya geri yazdı: "Haklısın, onu İtalya'ya getir."&nbsp;Geri'nin dükkanı Mona Lisa'nın 400 yıl önce yaratıldığı Da Vinci'nin atölyesine çok yakın bir mesafedeydi. ''Leonardo'' 10 Aralık akşamı Geri'nini dükkanına geldi. Elindeki resmin gerçek olduğunu ve Louvre'dan çalanın kendisi olduğunu söyledi.Leonardo, 500.000 liret karşılığında onu İtalya'ya geri vereceğini söyledi. Cebinde sadece 1.95 frank vardı. Ertesi gün Mona Lisa'yı Uffizi müdürüne göstermek için Tripoli-Italia otelinde buluştular. Leonardo yatağın altından Mona Lisa'yı çıkardı. Poggi ve Geri, Uffizi'ye resmi doğrulatmak için giderlerken polis tarafından otelden resim çaldıkları gerekçesiyle durduruldular. Fakat çok geçmeden bunun Mona Lisa olduğu anlaşıldı ve İtalyan basını olayı duyurdu. &nbsp;&nbsp;''Leonardo'' lakaplı hırsızın Paris'te yaşayan, 32 yaşında bir İtalyan &nbsp;olan Vincenzo Peruggia olduğu ortaya çıktı.<img src="https://images.aposto.com/2021/5/2021-06-25T08:35:58.779Z_sm.jpeg" style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="0.98" alt="Vincenzo Peruggia" fr-original-style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">

Leonardo ile ilgili hikayeler