<h4 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Duende'de&nbsp;Keşif Sineması'nın ikinci sezonu&nbsp;başladı! İlk sayıda Çağıl Bocut'u daha yakından tanıdık.</h4><hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">Doktor bir babanın, orta sınıf bir ailenin çocuğu olarak Antakya'da doğmuş Çağıl. Yayını Suriye üzerinden yapılan Susam Sokağı'nı izleyerek ilk sözcüklerini Arapça konuşmuş, dört yaşından sonra ise İzmir'de büyümüş. Sinemada izlediğini hatırladığı ilk film olan Tim Burton'ın Beetlejuice'una yanlışlıkla götürüldüğünü düşünüyor: “O dönem gördüğüm kâbusların haddi hesabı yok. Ama nasıl bir gerçeklik sunuyorsa beraberinde, sinemanın o büyüsünü de kazandırmıştı.”&nbsp;Dört mahalle arkadaşı olarak Almanya'dan gelen bir kamerayla filmler çekmeye, adeta Michel Gondry'nin Be Kind Rewind'ındaki gibi Hollywood filmlerinin remake'lerini yapmaya başlamışlar. Üniversite zamanı geldiğinde, "Bunu yapın ama hobi olarak yapın" cümlesini duymanın orta sınıf olmanın kaderi olduğunu söyleyen Çağıl, tıpkı mahalle arkadaşları gibi sinemadan oldukça uzak bir lisans bölümünden mezun olmuş. Belki de sohbetimiz sırasında sıkça sinemanın mühendisliğinden, sinemanın matematiğinden söz etmemizin nedeni de bu: “Organizasyonel bir başarıdır da sinema. Diğer sanat dalları gibi bireysel icra ettiğiniz bir çalışma değil. İşin estetik ve dramatik tarafını kenara bıraksanız, baya baya mühendislik projesi çünkü.”<p contenteditable="false" fr-original-class="custom-button-wrapper fr-deletable" fr-original-style="text-align:center" style="text-align: center; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; box-sizing: border-box;"><a bgcolor="#effe75" color="#090909" contenteditable="false" fr-original-class="custom-button-link" fr-original-style="background-color:#effe75 !important;color:#090909 !important" href="https://aposto.com/i/kesif-sinemasi-21-cagil-bocut" rel="noreferrer" style="background-color: rgb(239, 254, 117) !important; color: rgb(9, 9, 9) !important; text-decoration: none; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Devamını oku</a><p contenteditable="false" fr-original-class="custom-button-wrapper fr-deletable" fr-original-style="text-align:center" style="text-align: center; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; box-sizing: border-box;"><a bgcolor="#effe75" color="#090909" contenteditable="false" fr-original-class="custom-button-link" fr-original-style="background-color:#effe75 !important;color:#090909 !important" href="https://aposto.com/n/duende" rel="noreferrer" style="background-color: rgb(239, 254, 117) !important; color: rgb(9, 9, 9) !important; text-decoration: none; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Abone ol</a>

Editörün Seçkisi

Çağıl'ı keşfetmek.&nbsp;Doktor bir babanın, orta sınıf bir ailenin çocuğu olarak Antakya'da doğmuş Çağıl. Yayını Suriye üzerinden yapılan Susam Sokağı'nı izleyerek ilk sözcüklerini Arapça konuşmuş, dört yaşından sonra ise İzmir'de büyümüş. Sinemada izlediğini hatırladığı ilk film olan Tim Burton'ın Beetlejuice'una yanlışlıkla götürüldüğünü düşünüyor: “O dönem gördüğüm kâbusların haddi hesabı yok. Ama nasıl bir gerçeklik sunuyorsa beraberinde, sinemanın o büyüsünü de kazandırmıştı.”&nbsp;"Hobi olarak."&nbsp;Dört mahalle arkadaşı olarak Almanya'dan gelen bir kamerayla filmler çekmeye, adeta Michel Gondry'nin Be Kind Rewind'ındaki gibi Hollywood filmlerinin remake'lerini yapmaya başlamışlar. Üniversite zamanı geldiğinde, "Bunu yapın ama hobi olarak yapın" cümlesini duymanın orta sınıf olmanın kaderi olduğunu söyleyen Çağıl, tıpkı mahalle arkadaşları gibi sinemadan oldukça uzak bir lisans bölümünden mezun olmuş. Belki de sohbetimiz sırasında sıkça sinemanın mühendisliğinden, sinemanın matematiğinden söz etmemizin nedeni de bu: “Organizasyonel bir başarıdır da sinema. Diğer sanat dalları gibi bireysel icra ettiğiniz bir çalışma değil. İşin estetik ve dramatik tarafını kenara bıraksanız, baya baya mühendislik projesi çünkü.”<img src="https://images.aposto.com/2022/8/0/1662916884564.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.51" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Çağıl ve Emre'nin sohbeti, bir yaz gününde Moda sokaklarında kahvelerini yudumlayarak başlıyor.&nbsp;Fotoğraf: Deniz Sabuncu&nbsp;Defne ve Çağıl. İlk uzun metrajlı filmi Sardunya'nın tahminimden çok daha fazla otobiyografik ögeye sahip olmasına şaşırıyorum. Sardunya'nın Defne'si ve Çağıl'ın paralelliklerinden, Defne'nin ve Çağıl'ın babasından, Defne'nin ve Çağıl'ın Urla'daki aile evinden, filmin başarılı görüntü yönetiminden, setin bir oyun alanına dönüşümünden, Defne'nin evrenine ait olabileceğine inandığını söylediği Palmiyeler şarkılarından, hayatın "Nereden çıktı şimdi bu, sırası mıydı?" anlarından konuşuyoruz.İran sineması.&nbsp;Yüzleşme, aile dramı, sınıf çatışmaları ve vicdani ikilemler derken İran sinemasının kapısını çalmamak kaçınılmaz oluyor. Çağıl, "Çok insan odaklı, kademe kademe açılan hikâyeler" anlattığını düşündüğü İran sinemasındaki aile yapısının ve bu sinemanın 'edebiyatından' etkilendiğini söylüyor: “Kiyarüstemi ya da Bergman’ın sinemasında tamamen karaktere hizmet eden, bazen hiçbir şeye hizmet etmeyen o ölü zamanlara tanık olmak işin büyüsünü çok arttırdı benim için. İran sinemasında özellikle çok örneğini görebiliyoruz bunun.”<img src="https://images.aposto.com/2022/8/0/1662916871883.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.51" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Çağıl&nbsp;ve Emre, Karaköy vapuruna binmeden önce Moda sahilinde, İstanbul manzarası eşliğinde sinema konuşuyorlar.&nbsp;Fotoğraf: Deniz Sabuncu&nbsp;Çağıl'la keşfetmek.&nbsp;İran sinemasının ardından birlikte seçtiğimiz filmi konuşmak için dünyanın öteki ucuna, Küba'ya ışınlanıyor ve Lucy Mulloy'un Una noche'sine odaklanıyoruz: “Bazı işler vardır, biraz oryantalist olduğunu görürsünüz. Bir şeyin içinden değildir, daha dışarıdan çekilmiştir, mesafeyle yaklaşılmıştır. Oranın sorununa ya da oranın insanına ait olmadığını anlarsınız. Bir de bazı işler vardır, daha naif çekilmiştir ama oranın içine ait olduğunu, o bölgeyi iyi tanıdığını, o sokakları yaşattığını hissedersiniz.&nbsp;Una noche&nbsp;öyle bir film.” Sadece bu da değil; kalabalık ve yaşayan sahnelerin iyi bir vizyonla kotarılmış olmasının, oyuncu seçimi yapılırken Raúl, Elio ve Lila'yı canlandırması için amatör oyuncuların seçilmesinin de filmi güçlendirdiğini söylüyor. Filmin anlattığı genç insanları ve gitme arzularını konuşurken, bir anda birbirimizi kendimiz ve çevremizdekilerin gitme arzularını konuşmaya ittiğimizi fark ediyoruz.Diyor ki...<blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(224, 101, 53); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px;" style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(224, 101, 53); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px; margin: 0px 0px 1em; border-left-style: solid; box-sizing: border-box;">“Bizdeki gitme biraz daha varoluşsal olarak; kişisel hak, hukuk ve özgürlüklere, ülkenin politik iklimine içkin gelişiyor. […] Ama koza gibi bir durum söz konusu; bir habitatın, bir ekosistemin içinde yetişiyoruz. Dışarıda başka dünyalar var, merak ediyoruz. Kendimizi keşfetmek istiyoruz, bazı habitatlar kendimizi keşfetmemize izin vermiyor, bazıları da yeterli olmuyor belki.”</blockquote>

Duende

"Orta sınıf olmanın kaderi ve üniversite zamanına geldiğimizde ailelerimizden “Bunu yapın ama hobi olarak yapın” cümlesini duymak üzerine."

Geçmişten beslenen, travmalarla yüzleşen bir sinema: Çağıl Bocut 

1. Kimdir?Radyo/müzik prodüktörü ve yayıncısı ve müzik danışmanı.2. Ne dinler?Çok fazla bağımsız internet radyosu dinler (Worldwide FM, Noods Radio, Resonance FM, Netil Radio ve niceleri). Ses dalgalarının havada süzülmesine ve zevkine güvendiği insanlara teslim olduğu saatler içinde arayıp da bulamayacağı güzelliklerin onunla paylasılmasına hayrandır.Janrlara bağlı kalmadan, yeni ve yenilikçi, hibrit müzikler ön planda olmak üzere, dünyadaki tüm müziği kulaklarına doldurmak ister. Özellikle, içinde bulunduğu Londra neo soul, elektronik, deneysel, ambient ve caz sahnesine yeni giriş yapan ve yükselen insanları takip eder. Onları program yaptığı Resonance Extra, Netil Radio ve kendi de yıllardır çalıştığı Worldwide FM’le buluşturmak için elinden geleni yapar.Bir de hâlâ her gün en az bir adet Massive Attack şarkısı dinler ve sürekli Tricky’i rüyasında görür. Eskiye ve melankoliye bağlılığı tartışılmazdır.3. Kimi&nbsp;takip eder?Müziğin yakınından geçen, dokunan, dinleyen insanları, plak şirketlerini, bağımsız radyoları ve müzik teknolojileri ve ekipman hesaplarını takip eder. Tabii ki sadece bu kadar değil, komik videolar, İzlanda videoları ve The Office&nbsp;bloopers da vazgeçilmezleridir.4. Ne izler?Bilim kurgu, fantastik ve zamanla oynayan film ve dizileri izler. Çektiği klipleri çok sevdiği için en sevdiği yönetmenlerden biri Michel Gondry’dir. Björk'le beraber ortaya çıkardıkları dünyaya ayrıca hayrandır. L’ecume des jours (Mood Indigo), en sevdiği filmdir. (94 dakikalik versiyonu kısaltılmış hâlidir, film aslında 2 saat 11 dakikadır). Melankoli ve nostaljinin bir yerlerden muhakkak fışkırdığı işlerden çok hoşlanır.5. Ne okur? Mark Fisher'ın Ghosts of My Life: Writings on Depression, Hauntology and Lost Futures kitabı durup durup tekrar okuduğu ve yanından ayıramadığı bir kitaptır. David Toop'un Ocean of Sound kitabı da aynı şekilde. Ursula le Guin'le de arası çok iyidir. Özdemir Asaf'ın&nbsp;Dün Yağmur Yağacak'ı da en sevdikleri arasındadır.6. Neyi tekrar eder?Şarkıların, yazıların ve filmlerin eskidiğine inanmaz, ne kadar eskirlerse eskisinler, yenileriyle bir arada sunulduklarında, her seferinde başka bir hikâye anlattıklarına inanır. O yüzden bir kere sevmiş olduğu şeyi her zaman sever, izler ve dinler. Formatını ve kürasyonunu sevdiği bir konsere (Church of Sound ve Café Oto, Londra), bir sergiye (180 The Strand sergileri) ve festivallere (We Out Here, Worldwide Festival Sete) gitmekten çok hoşlanır.&nbsp;

Ceylan'la tanışma notları: Worldwide FM, Massice Attack, Luke Una, Özdemir Asaf ve Mark Fisher

Ceylan Göksel

1. Ne dinler?Son zamanlarda synth ve klasik müzik listelerimi daha fazla dinliyorum. Nils Frahm’ın müziği synthesizer ve piyano harmanıyla tam aradığım karışımı veriyor. Yeri değişmeyenlerde de Pink Floyd var. Yeni keşiflerle elektronik, rock ve trip-hop gruplarını dinlemeye devam ediyorum.2. Kimi takip eder?Sanatçıların kişisel hesapları dışında&nbsp;"Big Baboli Print House" gibi, sanatçılarla ortak üretimlere giren atölyeleri ve "HOOD Base"&nbsp;gibi kolektif projeler üreten yaratıcı alanları takipteyim. Mimari açıdan kıymetli, hikâyesi olan binaların anlatıldığı&nbsp;"Her Umut Ortak Arar" paylaşımlarını merakla inceliyorum. Nasıl Olunur?, Zihnimin Kıvrımları, Nereden Başlasam?, Beni Bana Anlat, Arkilog ve Keşif Sahnesi podcast serilerini takip ediyorum.3. Ne izler?Renklerde Wes Anderson ve&nbsp;Michel Gondry. Sepya ve siyahta Andrei Tarkovsky, Akira Kurosawa. Kırmızıda Quentin Tarantino. Neon ve metalikte&nbsp;Blade Runner, Star Wars, Alien serileri ilk aklıma gelenler.4. Ne okur?Bağımsız grafik romanlar ve kafayı taktığım konuya göre değişen kurgu dışı kitaplar okuyorum. &nbsp;5. Neyi tekrar eder?The Empire Strikes Back ve&nbsp;Akira’yı aralıklarla tekrar izliyorum.&nbsp;

İllüstrasyon sanatçısıyım. İllüstrasyonun yanı sıra figür oyuncak, döngü animasyonlar ve NFT üretiyorum. 

Bülent Gültek

Ne dinler?Moduma göre çok değişken, ama en ağırlıklı dinlediğim müzikler indie ve 70'ler saykodelik janrasından etkilenmiş, içinde gitar ve yaratıcı ritim barındıran her şey diyebilirim. Sonra Morphine çok severim. Bi' dönem de The Tea Party için epeyce tartışmaya karışmışlığım olabilir. Korhan Futacı ve Kara Orkestra’nın da İstanbul’da verdiği her konsere gitmeye çalışıyorum. Son olarak Manouche’dan bahsetmeden bu bahsi kapatırsak da arkamdan ağlar gibi geliyor.Kimi takip eder?Şu an içinde bulunduğum, radyasyondan arınmış konsantre gündem ve kültür sanat bültenleri başta olmak üzere, grafik - illüstrasyon blogları (isim vermek gerekirse liste çok uzar, IdN’den girer, it’s nice that’ten çıkarız) en düzenli takip ettiklerim sanırım. Gizliden futbol da takip ediyorum biraz; ama bu kanımın rengini değiştirmiyor çok şükür.Ne izler?Öğrencilik yıllarımdan itibaren yaptığı her işe hayran olduğum Michel Gondry ve şimdilerde onun yerini almış olan Wes Anderson’ı sol baştan sayarak, Jean Pierre Jeunet ve Jim Jarmusch’a kadar inebilirim, yol üstünde Tarantino’ya da uğrayarak. Bir de Yorgos Lanthimos gerçeği var tabii.&nbsp;Ne okur?Gabriel Garcia Marquez, Boris Vian, Jose Saramago başta olmak üzere Stefan Zweig ve Sabahattin Ali’yi ilk etapta sayabilir, grafik çizgi roman ve kısa öykülerin de peşinden her yere gidebilirim. Hatta sanırım en sevdiklerim hep kısa öykü derlemeleri. Jim Morrison’ın Tanrılar... Yeni Yaratıklar kitabı da başucu kitabım olmuştu uzun yıllar.Neyi tekrar eder?Anlattığımı unuttuğum yol anılarını tekrar anlatırken buluyorum kendimi bazen. Hafızamın kötülüğü beni gençliğini anlatan bir dayı moduna sokup utandırıyor ekseriyetle.

Bağımsız sanatçı ve illüstratör

Burak Beceren

<ul fr-original-style="padding-inline-start: 20px;" style="padding-inline-start: 20px; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; list-style-position: inside; box-sizing: border-box;"><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Sevdiğimiz yönetmenlerden Michel Gondry’nin iPhone 13 Pro ile çektiği, stop motion tekniğini makro çekimlerle birleştiren bir dakikalık kısa film: <a fr-original-style="" href="https://www.youtube.com/watch?v=ZgIvDCuJfOk" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: currentcolor none medium; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Bir Düzine Yumurta.</a></li></ul>

Bu Hafta Ne İzlesem?

Bültenin bu bölümünde, her yıl 20 kategoride yılın en iyilerini seçtiğim kişisel ödüllerim Altın Balkabaa Ödülleri / Golden Pumpkin Awards'ın rastgele bir kategorisini ziyaret ediyoruz.&nbsp;Madem yeni bir başlangıç, her şeyin başladığı o yıla geri dönelim...<ul fr-original-style="padding-inline-start: 20px;" style="padding-inline-start: 20px; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; list-style-position: inside; box-sizing: border-box;"><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Yıl:&nbsp;2004</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Kategori:&nbsp;En İyi Film</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Adaylar:</li></ul><img src="https://images.aposto.com/2021/8/5/1631892953133.png" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="Infinity" width="550" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable"><ul fr-original-style="padding-inline-start: 20px;" style="padding-inline-start: 20px; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; list-style-position: inside; box-sizing: border-box;"><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">And the Balkabaa goes to...&nbsp;Eternal Sunshine of the Spotless Mind (2004, Michel Gondry)</li></ul>Tüm Altın Balkabaa aday ve kazananlarını <a fr-original-style="" href="https://link.aposto.com/click?uri=aHR0cHM6Ly9saW5rLmFwb3N0b25ld3MuY29tL2NsaWNrP3N0b3J5PTYwYjI4MDBiZmEyYTc1MDAwNjUwYWEyNyZ1c2VyPTVmZTRiNDliNmY1ZDQ2MDAwOTkzYjFlOSZhdXRob3I9NjA3OTczN2U4MDNjZDMwMDA2MTIwMWYwJnNvdXJjZT13ZWImbmV3c2xldHRlcj01ZmU2ZGExYTZmNWQ0NjAwMDk5YTAyMjkmaXNzdWU9NjBiMjdjN2NmNzRlYzIwMDA2YzA5NTZjJnN1YnNjcmliZXI9dW5kZWZpbmVkJnVybD1odHRwJTI1M0ElMjUyRiUyNTJGZW1yZWVtaW5vZ2x1LmNvbSUyNTJGZ3BtYSUyNTJG" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">buradan</a> inceleyebilirsiniz.

<figure class="image"><img src="https://images.aposto.com/images-2020-12-23T10:00:11.756Z.jpeg" alt="Metronomy @Zorlu PSM"><figcaption>Metronomy @Zorlu PSM İllüstrasyon: <a target="_blank" rel="noopener noreferrer" href="https://link.apostonews.com/click?uri=aHR0cHM6Ly9saW5rLmFwb3N0b25ld3MuY29tL2NsaWNrP3N0b3J5PTVmZTMxNTZkNDQyNmZhMDAwNzFmNTUxZiZ1c2VyPTVlYjU0M2NmNzA2NDk0MjU1ZWNmNmE4MCZhdXRob3I9bnVsbCZ1cmw9aHR0cHMlMjUzQSUyNTJGJTI1MkZ3d3cuaW5zdGFncmFtLmNvbSUyNTJGc2ludGhlaHVtYW4lMjUyRg==""">Sinem Arda</a></figcaption></figure>Çok tesadüfi bir tanışma hikâyem var Metronomy ile. Hafızamdaki ömürleri pek uzun olmasa da orada burada gördüğüm, duyduğum her şeyle ilgili araştırma yapmayı çok seviyorum. Bir gün, izlediğim filmin içinde yer alan metronomun merakımı cezbedeceği tuttu ve araştırmaya koyuldum. Fakat YouTube’a adını yazınca çıkan grup daha çok ilgimi çekmiş olacak ki metronomun pabucu hemen dama atıldı ve odağım bu ilginç, renkli gruba kaydı. Müzikleri anında ilgimi çekti tabii ki ama sanırım onları bu kadar sevmemin bir başka sebebi, farklı öğeleri göz doyuracak şekilde bir araya getiren müzik videoları. Bir şey anlatmaya çalışırken farklı yollar ve araçlar seçmeye bayılırım ve bence Metronomy de tam olarak bunu, en iyi şekilde yapıyor. Bu yüzden bu konuda çok başarılı bulduğum bir diğer isim Michel Gondry ile Love Letters adlı parçalarının klibi için bir araya geldiklerinde çok mutlu olmuştum. Favorilerimden biridir. Ben de bu çok yönlülükten ilham alarak, Metronomy’nin bu yıl gerçekleşemeyen konserinin afişini yaparken aşırı zevkli ama her zaman çalışmaya fırsat bulamadığım pikseli tercih ettim. Her ne kadar pandemi sebebiyle oldukça belirsizleşmiş geleceğimizde imkansız gibi görünse de tam sekiz yıl önce canlı dinleme şansı bulduğum Metronomy’yi tekrar dinlemenin hayali bile güzel.Sinem Arda

Michel Gondry ile ilgili hikayeler