Travel at extraordinary times leads to extraordinary moments. Traveling across continents in March 2020, when the world was struggling with an unknown virus, was ambitious enough, but traveling to Japan set the bar even higher. The first wave of the Covid-19 virus spreading from Asia was just entering Japan, and tourists were starting to leave the country. As a person who doesn't like to break plans, I decided to make this trip not only in opposition to the virus but also to the fear hanging in the air. Masks and disinfectants suddenly became my companions. A new system of travel was being established.After Osaka&nbsp;and&nbsp;Hiroshima, I set my sights on Kyoto. The first thing I noticed in the country was that the streets famous for their crowds were deserted. It was not only the crowds of tourists that disappeared, the Japanese, already known as a timid and cautious nation, preferred to stay at home. Since they hadn't started working from home yet, they established a routine from home to work and from work to home without socializing. What could be described as a shortcoming for a first-time visitor to the country became an advantage since this was my second time in Japan. I didn't have to wait for seats in restaurants, I didn't have to wait in long lines, I traveled on quiet trains and wandered peacefully around places I wouldn't normally get to see empty.To take advantage of the situation, I take a morning in Kyoto to visit the Arashiyama bamboo forest.&nbsp;To cement my status as a privileged tourist, I enter a kimono rental shop before going in. The process is quite elaborate. Even with help, it takes a lot of time and effort to put on the kimono. Finally, I am back on the streets in a red and navy-blue kimono, but there is a small problem: I am not used to walking in flip-flop clogs. As I get closer to the bamboo forest, I get used to walking in a kimono and flip-flops. I slow down a bit and start to take smaller steps. The outfit forces me to calm down. It allows me to stop walking like I'm rushing and enjoy the journey.<img src="https://images.aposto.com/2022/6/4/1658996042905.jpeg" style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="0.75" width="550" fr-original-style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">As I calmly move into the forest, two Japanese women in kimonos appear in front of me. They walk with graceful steps. Apart from the electronic gadgets on us, we’re just like the people in Kyoto hundreds of years ago. I follow them into the forest. The tall bamboos are even greener because of the morning rain.I walk calmly through the mystical forest and enjoy nature. The Japanese concept of shinrin-yoku&nbsp;comes to mind. This concept, which can be briefly translated as forest bathing, actually means healing spiritually and physically by integrating with nature and connecting with it. At that moment, my shrinking steps and the empty forest do just that. I am isolated from the chaotic world, unaware that the whole world is about to change. Somehow, I am cleansed of any disturbances. My mind floats in a peaceful space. Even though the process takes a very short time, I come back down to earth with great energy. I wander a little more in the forest, watching a few tourists and the Japanese people.Everyone will have many stories to tell about the virus. &nbsp;Mine comes from an unexpected place. The virus introduces me to the healing power of taking refuge in nature. With small and calm steps, I begin to make my way back from the forest. I say goodbye to the giant bamboos and thank them for the fairytale moment. On the way, I think about the evolution of an ordinary tourist visit into an extraordinary personal experience. Time to go back through the time tunnel. Each layer I take off in the booth of the kimono rental shop represents a century that brings me to the present. As I tie my shoes, I land in the present, and when I step outside, it's pouring. The wonderland I fell into one morning in Kyoto is coming to an end. I take out my umbrella and step onto the sidewalk to find a new adventure.<img src="https://images.aposto.com/2022/6/4/1658996276707.jpeg" style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="0.80" width="550" fr-original-style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">

Ruta

A morning in Kyoto

• Japonya merkezli hava yolu şirketi ANA ve ABD merkezli uçan taksi girişimi Joby Aviation arasındaki anlaşma kapsamında, Japonya'da eVTOL uçan taksinin kullanılmaya başlanacağı duyuruldu.<ul fr-original-style="padding-inline-start: 20px;" style="padding-inline-start: 20px; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; list-style-position: inside; box-sizing: border-box;"><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Ya sonra?&nbsp;Hizmetin, Japonya'nın Osaka şehrinde başlaması planlanırken hava taksinin&nbsp;"daha ekolojik ve hızlı bir ulaşım yolu"&nbsp;olduğu yorumu yapıldı.</li></ul>

Aposto Gündem

Standart dışı zamanlarda yapılan seyahatler sıra dışı anları doğurur. Dünyanın bilmediği bir virüsle mücadelesinin filizlendiği 2020 yılının mart ayında kıtalararası seyahat etmek yeterince iddialıyken, bir de bu seyahati Japonya’ya yapmak çıtasını biraz daha yukarı koymuştu. Asya’dan başlayarak yayılan Covid-19 virüsünün ilk dalgası henüz Japonya sınırlarına yeni giriyordu ve turistler yavaştan ülkeden ellerini eteklerini çekiyordu. Planlarını bozmayı sevmeyen bir insan olarak sadece virüsü değil havada asılı duran korku dalgasını karşıma alarak bu seyahati gerçekleştirmeye karar vermiştim. Endüstriyel kodlarla isimlendirilen maskeler, dezenfektanlar, fısfıslı ufak kolonya şişeleri bir anda yol arkadaşım olmuştu. Yeni bir seyahat düzeni kuruluyordu.&nbsp;Osaka&nbsp;ve Hiroşima sonrası rotamı Kyoto’ya&nbsp;çevirdim. Ülkede dikkatimi çeken ilk şey kalabalığıyla ünlü sokakların tenhalığıydı. Sadece turist kalabalığı değildi ortalıktan yok olan. Zaten ürkek ve temkinli bir millet olan Japonlar da evlerinde kalmayı tercih ediyordu. Henüz evden çalışma furyası başlamadığı için evden işe, işten eve doğru sosyal hayatsız bir rutinde düzeni sağlıyorlardı. Ülkeye ilk defa gelen için biri için eksiklik olarak nitelendirilebilecek durum ikinci Japonya ziyaretim olduğu için avantaja dönüşmüştü. Lokantalarda yer için beklemiyor, uzun sıralara maruz kalmıyor, sakin trenlerde yolculuk ediyor ve normalde boş göremeyeceğim yerleri huzurla dolaşıyordum.<img src="https://images.aposto.com/2021/11/1/1640003436179.jpeg" style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="0.75" width="550" fr-original-style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Bu durumu fırsata çevirmek için Kyoto’daki bir sabahımı Arashiyama bambu ormanını&nbsp;görmek için ayırıyorum. İmtiyazlı turistliğimi perçinlemek için ormandan önce kimono kiralayan bir dükkâna giriyorum. Süreç oldukça teferruatlı. Birinin yardımıyla bile kimonoyu giymek epey vakit ve emek gerektiriyor. Sonunda lacivert kırmızı renkli kimonoyla sokaklara geri dönüyorum. Ancak ufak bir sorun var: Parmak arası takunyayla yürümeye alışık değilim. Üstelik sabah yağan yağmur yerleri ıslattığından kayıyorum. Bambu ormanına yaklaştıkça kimono ve parmak arası takunyayla yürümeye alışıyorum. Biraz tempomu düşürüyor, adımlarımı ufaltıyorum. Kıyafet beni sakinleştiriyor. Bir yere yetişir gibi yürümekten çıkıp yolun keyfine varmamı sağlıyor.<img src="https://images.aposto.com/2021/11/1/1640003457227.jpeg" style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="0.75" width="550" alt="Kyoto Kerimcan Akduman" fr-original-style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Bu sakinlikle ormana ilerlerken önümde kimonolu 2 Japon kadın beliriyor. Zarif adımlarla yürüyorlar. Üzerimizdeki elektronik eşyaları saymazsak aslında yüzlerce yıl önce Kyoto’daki insanlar nasılsa öyleyiz. Onları izleyerek ormana varıyorum. Sabah yağan yağmur yüzünden uzun bambular daha da yeşiller. Üstelik Arashiyama’nın standartı olan iş çıkış saati Mecidiyeköy metrobüs durağı kalabalığı ortalıkta yok. İçimden virüse teşekkür etmek geliyor. Mistik ormanda sakin sakin yürüyerek doğanın tadını çıkartıyorum. Japonların shinrin-yoku&nbsp;dedikleri kavram aklıma geliyor. Kısaca orman banyosu olarak olarak çevrilebilecek bu kavram aslında doğayla bütünleşip onunla bağ kurarak ruhen ve bedenen iyileşmeyi ifade ediyor. O an küçülen adımlarım ve boş orman işte bunu sağlıyor. Tüm düzeninin değişeceğinin farkında olmayan kaotik dünyadan soyutlanıp sadece içinde bulunduğum ormanla bir bütünlük sağlıyorum. Bir şekilde rahatsız edici unsurlardan arınıyorum. Zihnim sanki huzurlu bir boşlukta süzülüyor. Süreç çok kısa sürse bile büyük bir enerjiyle dünyaya adeta geri dönüyorum. Ormanda biraz daha dolaşıp az sayıdaki turisti ve Japon’u izliyorum. Virüsle ilgili herkesin anlatacak birçok hikâyesi olacak. Benimkisiyle beklenmedik yerden doğuyor. Virüs beni doğaya sığınmanın iyileştirici gücüyle tanıştırıyor. Küçük ve sakin adımlarla ormandan geri dönmeye başlıyorum. Dev bambularla vedalaşırken yaşadığım o masalsı an için teşekkür ediyorum. Sıradan bir turistik ziyaretin acayip bir kişisel deneyime evrimini düşünüyorum yolda. Zaman tünelinden geri dönme vakti.&nbsp;Kimono kiralama dükkanındaki kabinde çıkarttığım her kat sanki beni günümüze getiren bir yüzyılı temsil ediyor. Ayakkabılarımı bağlarken günümüze iniş yapıyorum. Dışarı çıktığımda sağanak başlamış. Kyoto’da bir sabah düştüğüm harikalar diyarı sona eriyor. Şemsiyemi açıyorum ve başka bir maceranın izini sürmek için kaldırıma adım atıyorum.<img src="https://images.aposto.com/2021/11/1/1640003476147.jpeg" style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="0.80" width="550" alt="Kyoto Kerimcan Akduman" fr-original-style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">

Kyoto'da bir sabah

Geçtiğimiz hafta sonu iki belgesel izledim. Belgesellerin ilki, 82 gün boyunca Fransa’nın en güneyindeki Pireneler Dağı’ndan başlayıp en kuzeydeki Dunkirk’e kadar yürüyen ve bu yolculukta tanıştığı insanlara mutluluğun anlamını soran yönetmen Laurent Hasse’ye ait HAPPINESS... PROMISED LAND idi. Diğeri ise Güney Afrika’da okyanusa yaptığı dalışlar sırasında tanıştığı ahtapotun bir yıllık yaşam sürecine su altında eşlik eden Craig Foster’ın hikâyesini konu alan My Octopus Teacher idi. Konuları tamamen farklı olsa da merkezdeki yaratıcının adanmışlığı, üretme tutkusu ve izleyiciyi de içine alan dönüştürücü etkisi bakımından her iki belgesel de oldukça paraleldi.Takuya Kuroda’nın 26 yıldır her gün trompet çaldığını öğrendiğimde, yaşadığı sürecin yukarıda bahsettiğim belgesellerin yaratıcılarıyla benzer olduğunu düşündüm. Hâlihazırda <a target="_blank" rel="noopener noreferrer" href="https://link.apostonews.com/click?uri=aHR0cHM6Ly9saW5rLmFwb3N0b25ld3MuY29tL2NsaWNrP3N0b3J5PTVmYTJlYmE5YmVlMTM0MDAwNzYxZjU1ZCZ1c2VyPTVlNzRlYzJjZTMwMTllNjBlOWMxYzQxYiZhdXRob3I9NWVkOGYwNmZhMGJmNDQxYzI1M2Q0MTA2JnVybD1odHRwcyUyNTNBJTI1MkYlMjUyRm9wZW4uc3BvdGlmeS5jb20lMjUyRmFsYnVtJTI1MkYzbFpDMEhTY280ZnV5WnNpd3V0ZVhLJTI1M0ZzaSUyNTNEX3NPdTA5RGdUN0dzc1NVbGltd2pGUQ=="">Fly Moon Die Soon</a> isimli son&nbsp; albümüyle birlikte müziğe duyduğu tutkuya ve yaşadığı değişimlere daha yakından bakmak istedim. Kendisi Keşif Sahnesi'nin yeni konuğu, tanışmak isteyenler önden buyursun.<figure class="image"><img src="https://images.aposto.com/images-2020-11-04T17:53:05.975Z.jpeg" alt="Takuya Kuroda"><figcaption>Takuya Kuroda</figcaption></figure>Başlangıç noktası: Kobe ile Osaka arasında bir sahil şehri olan Ashiya'da doğup büyüyen Takuya Kuroda, 10'lu yaşlarındayken ağabeyinin trombon çaldığı caz grubunun provalarını takip etmeye başladı. Bu süreçte grubun trompet çalan birine ihtiyaç duyması, Kuroda’nın trompetle olan ilk deneyimini sağladı. O gün heyecanla eline aldığı trompetle bir daha asla ayrılmadı. Kısa sürede enstrümanla olan ilişkisini arttıran Kuroda, 20'li yaşlara geldiğinde başta Kobe olmak üzerek pek çok farklı şehrin caz kulüplerinde sahne almaya başladı. Caz kulübü performanslarının birinde dinleyiciler arasında yer alan ve profesyonel trompetçi olan Takashi Shimamoto ile tanıştı. O güne kadar kalıplar içinde en kusursuz sesi çıkarmaya odaklanan Kuroda, şimdilerde Laurie Frink ile birlikte kariyerine en çok etki eden kişi olarak gördüğü Takashi Shimamoto’nun yorumları sayesinde trompetle olan yolcuğuna sıfırdan başladı. Kuroda’nın "Shimamoto’nun yorumlarından sonra baştan sona her şey değişti. Yerimi ve yarattığım sesi kaybettim. Altı ay boyunca trompetten flüt gibi ses çıkardım. Fakat beni şimdiye getiren bu süreç oldu.” sözlerinde yaşadığı kırılıma dair çok detay var.Tutkunun peşinden: Trompete dair kalıplarını yıkan Takuya Kuroda'nın, yeni deneyimler için ülke sınırlarını da aşması gerekiyordu. Bir bakıma konfor alanının dışına çıkmalıydı. 2003 yılında Berklee College of Music’te beş haftalık bir müzik kursuna katılarak ilk adımı attı. Kursun ardından New York’ta yaşayan kuzenini ziyaret eden Kuroda, bir ay boyunca Cleopatra’s Needle’daki tüm jam session’lara katıldıktan sonra tutkusuna hizmet edecek şehrin burası olduğuna karar verdi. Aynı yıl Manhattan’daki The New School’un Jazz &amp; Contemporary Music programına kabul alan Kuroda için şehrin müziğe uzanan kapıları sonuna kadar açıldı.Melez bir ses: The New School’daki yıllarını “Müziğimi genişletmem için harika bir yerdi. Otantik caz ağırlıklı bir eğitim yoktu. Çoğumuz folk, funk, hip-hop, Latin, salsa dâhil olmak üzere pek çok farklı türle ilgileniyorduk.” sözleriyle açıklayan Takuya Kuroda, okuldaki öğrenim sürecini şehrin müzik mirasıyla birleştirdi. Funk, Afrobeat, postbop, fusion ve hip hop’tan beslenen Kuroda, trompetiyle melez bir ses yaratmayı başardı. Bu sayede başta José James ve DJ Premier olmak üzere Greg Tardy, Andy Ezrin, Jiro Yoshida, Junior Mance gibi pek çok değerli ismin albüm kayıtlarına ve turnelerine dâhil oldu. Bu süreçteki gözlemleri ve deneyimleri, kişisel üretimlerinin yönünü belirledi. Onun için solo albümler hayatındaki virgüller gibiydi. Şarkıları, keşifleri ve değişimlerinin birer şahitleriydi.<figure class="image"><img src="https://images.aposto.com/images-2020-11-04T17:52:36.873Z.jpeg" alt="Takuya Kurado - Fly Moon Die Soon"><figcaption>Takuya Kurado - Fly Moon Die Soon</figcaption></figure>Fırça darbeleri: 2010’da ilk uzunçaları Bitter and High’ı yayımlayan Takuya Kuroda, 10 yıla altı solo albüm sığdırdı. Özellikle 2014 yılında Blue Note Records etiketiyle çıkan <a target="_blank" rel="noopener noreferrer" href="https://link.apostonews.com/click?uri=aHR0cHM6Ly9saW5rLmFwb3N0b25ld3MuY29tL2NsaWNrP3N0b3J5PTVmYTJlYmE5YmVlMTM0MDAwNzYxZjU1ZCZ1c2VyPTVlNzRlYzJjZTMwMTllNjBlOWMxYzQxYiZhdXRob3I9NWVkOGYwNmZhMGJmNDQxYzI1M2Q0MTA2JnVybD1odHRwcyUyNTNBJTI1MkYlMjUyRm9wZW4uc3BvdGlmeS5jb20lMjUyRmFsYnVtJTI1MkY3R0RubjdYU0xDSWpaa0JrdzBTTVpkJTI1M0ZzaSUyNTNEN2Y0QllsTk1UeFNLTXptNkpRMlFSdw=="">Rising Son</a> albümü, Japonya ve ABD merkezli hikâyesini tüm dünyaya açtı. Zamanla enstrüman olgunluğunu prodüksiyona kaydıran Kuroda, diskografisine kalın bir çizgi çekti. Onun için albüm süreci yeni bir formata dönüşmüştü. “Doğanın büyüklüğü ile insanlığın güzel müstehcenliği arasındaki ironi hakkında.” sözleriyle tanımladığı son albümü Fly Moon Die Soon, iki yıl süren bir yolculuğun ardından nihayet geçtiğimiz eylül ayında limana yanaştı. Trompetini farklı müzik türlerine daldırarak ahenkle fırça darbeleri vuran Takuya Kuroda, dinleyicisine benzersiz bir manzara sunuyor. Keyfini çıkarmanız dileğiyle…

Osaka ile ilgili hikayeler