Araba kullanmanın oldukça sıkıcı olduğu Norveç yollarında, bir noktadan sonra hepsi birbirine benzeyen muhteşem kasabaların içinden geçerek yolumuza devam ediyoruz. Uğur günün yorgunluğu ile gözlerini dinlendiriyor. Bense yola dikkatimi vermek ve tekdüzelikten kurtulmak için karşı şeritten gelen arabaları sayıyorum. Ancak bir noktadan sonra ülkenin alım gücü karşısında sinirlerim bozuluyor. Tesla veya Volvo dışında araba görmek bir noktadan sonra şaşırtıcı bir hâl alıyor.Kasabalardan birinde bembeyaz, bakımlı ve sempatik bir kilise gözüme çarpıyor ve öğrencilik zamanlarımda yaptığım Roma seyahatinden bir anı zihnimde beliriyor.***2007'nin aşırı sıcak yazında, gün boyu Roma'nın yürünebilecek tüm sokaklarını yürüdükten sonra tavana boş boş bakıp akşam ne yiyeceğimi düşünüyordum. Hostelin loş odasının kapısı bir anda açıldı. İçeri halkımızın&nbsp;akça pakça gibi&nbsp;diye tabir ettiği cinsten; parlak ve sağlıklı ciltli, sarı uzun saçlı, mavi gözlü, siyah dar pantolonlu, tiril tiril gömlekli, kulağında eski walkman kulaklıklarıyla pek havalı görünen ve muhtemelen Kuzey Avrupa semalarından olan bir arkadaş girdi. Ben hâlâ öncelikli derdim olan karın doyurma mevzusuna lezzetli bir çözüm bulamadığım için Roman Forum'da bünyeme topladığım tozu toprağı dökmek üzere en doğru saati kolluyor ve duşa gidiyorum. Çünkü hostellerde öğle vakti yapılan temizlik nedeniyle akşamüstleri duşların en temiz olduğu saatler. Döndüğümde bizim parlak genç ranzasının alt katına uzanmış müzik dinliyor. Yazısız hostel kuralları #37'ye ("aynı odada kaldığın insanlarla hemen tanış, kaynaş, seversen beraber sarhoş olup şehirde her türlü rezilliği yap") dayanarak selam veriyorum. Medeni bir insan olduğu için kulaklıklarını çıkarıyor ve muhabbete başlıyoruz.Hostelde tanışılan insanlara sorulan ilk soru genelde&nbsp;"Memleket nere hemşerim?" olur. Ben de kurallara, kaidelere saygılı bir adam olarak bu soruyla girizgâhı yapıyorum. Tahminlerim doğru çıkıyor. Norveçli olduğunu öğrendiğim arkadaşımız, birkaç geyik soruyu da hoş bir muhabbetle cevaplandırdıktan sonra benim aklıma bu Viking'in hangi meslekle iştigal ettiğini sormak geliyor. Çünkü bir insanın mesleği üzerinden sonsuz soru üretip muhabbeti uzatma imkânı yakalayabilirsiniz. Yönelttiğim soruyu mağrur bir ifadeyle&nbsp;"şiir yazıyorum" diye cevaplıyor. Sohbetin giderek ilginçleşeceğini anlıyor ve bu genç adamın hayatını biraz daha didiklemeye başlıyorum. Amatör olduğunu ve hiç kitabının basılmadığını söylüyor. Bir Akdenizli olarak ben bu cevaptan hiç tatmin olmuyorum tabii. Çünkü şair dediğin, bizim ülke standartlarında cebine üç kuruş girse bayram eder. Değil Norveç'ten İtalya'ya gelmek, borçtan mahalle bakkalına bile gidemez. Bu düşünceler kafamda saniyenin bilmem kaçta kaçında dönerken içimdeki Akdenizli meraklı teyze baskın geliyor ve hemen asıl soruyu soruyorum: "Peki sevgili Viking, sen yaşamak için ne iş yapıyorsun?" Soruma yanıt geldiğinde pişman oluyorum. Meğer sevgili dostumuz geçimini Oslo'nun dışındaki sessiz ve sakin bir kasabada bulunan bir kilisede çan çalarak kazanıyormuş. Bu cevapla karşılaşınca tabii zihnim pek sağlıklı tepkiler veremiyor. Öncelikle söylenen şeyin yanlış olduğunu veya yanlış anladığımı düşünüyorum.<img src="https://images.aposto.com/2022/7/2/1659429668347.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="0.75" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">☁️&nbsp;Norveç kırsalında bir köy<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">Bildiğim kadarıyla Norveç, bolca inançlı Hıristiyan'ın yaşadığı bir yer değil. Hatta ateizm veya agnostizm oranının toplumda oldukça yüksek olduğu biliniyor. Bir kısım eski metalci efsanelerine göre gençler CV'lerindeki "hobilerim" bölümüne kilise yakmak falan yazıyorlar. Büyüdükçe bunun bir şehir efsanesi olduğunu öğreniyoruz. Neyse, bu bilinçaltı kirliliğinden kendimi kurtardıktan sonra sevgili zangoç dostumuza mesai saatlerini soruyorum. Şanslı dostumuz&nbsp;"Cemaat büyük olmadığı için sadece pazar sabahları" cevabını veriyor. Herhalde, benim bakışlarımdan kendisine sinirlendiğimi fark edip kendini acındırmak için&nbsp;"Düğün falan olursa cumartesi de çalıyorum" diyerek ekleme yapıyor. Dinlediğim hikâyeyi anlamlandırmaya çalışıyorum.Şaka bir yana, hostel odasında Orta Çağ müzikleri dinleyen, huzurla şiir yazdığı bir kilisede yaşamını sürdüren ve yaz sıcağında daracık pantolonu ve kösele ayakkabılarıyla 60'lı yılların modasını Roma sokaklarına taşıyan hipster Norveçliyle ve Norveç gerçeğiyle böyle tanışıyorum. Ne adını hatırlıyorum ne de bir fotoğrafı var. Ancak dünyada insanların neler yaparak hayatta kaldıklarını ve yaşamak için ne kadar farklı yollar seçebildiklerini bana gösteriyor. O genç hâlimle böyle bir hayata ne kadar şaşırdığımı anımsıyorum.***<img src="https://images.aposto.com/2022/7/2/1659429702835.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="0.75" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">🤳 Kerimcan Oslo'da<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">İnsanların hayal kurmasına ve o hayalleri kovalamasına imkân verilen topraklardayım. Şair olma hayali için zangoçluk yapan bir adamın var olabildiği, petrol gelirleri doğru kullanılırsa bir toplumun nasıl geleceğe taşınabileceği ve güvene dayalı, huzurlu bir ülke yaratılabilmiş Norveç’i anlamaya çalışıyorum.Bu esnada arabanın benzin ışığı yanıyor. İlk benzinciye giriyorum. İçerideki kasada benzin parasını ödemek için elimizdeki kronları uzatıyoruz. Benzinci büyük bir rahatlıkla en yakın bankanın 30 kilometre uzakta olduğunu ve bu nedenle nakit kabul edemeyeceğini söylüyor. Şaşkınlık içerisinde birbirimize bakıp gülüyoruz. Norveç'teyiz ve her gün bunun gibi medeniyet doygunlukları ve tuzu kuruluklar ile sınanıyoruz.

Ruta

Oslo'dan Roma'ya uzanan bir anı

🔔 Şair, Zangoç, Viking

Hafızadaki ilk sesler:&nbsp;Aslında Bozcaada’dayız ama Deniz’in kulağında asılı kalan ilk sesi öğrenmek için aynı anda Ankara’dayız. “Özel televizyonların kurulduğu zamanlar, 6-7 yaşındayım. Kanalların jingle’larını hatırlıyorum. Interstar’ınki özellikle çok net aklımda.” Deniz sadece bu tanıtım müziklerini değil, o dönem yaşadığı araba tutmalarını ailesinin dinlediklerine bağladığını da anımsadı. Ailesi Deniz’in taviz vermediği müzikal beğenisiyle baş edemediği için çareyi ona bir walkman almakta buldu. İlk kasetlerinden biri de kendisinden dört yaş büyük abisiyle defalarca dinleyip çokça eğlendiği Bart Simpson’ın hip hop yaptığı <a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/album/4WlSOf1bNcn2Lrr3R4XrDE?si=5PoIez-vSk6AfnsisozAog&dl_branch=1" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">The Simpsons Sing the Blues</a> albümü oldu. Deniz hâlâ bu kasetin peşinde. Gören, duyan varsa ona haber versin.&nbsp;<img src="https://images.aposto.com/2021/8/4/1632392711442.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="0.67" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Deniz'in Radiohead sweatshirt'ü<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">Her şeyin başlangıcı Radiohead: Biz devam edelim. Deniz de saatlerce tek başına oyun oynayanlardan. Hemen salonda bol geometrik şekilleri bulunan halının üstünde kurduğum hayal dünyaları aklıma geldi. Deniz 11-12 yaşlarına, İngilizceyi öğrenip kartonetleri ezberlediği döneme geçince hemen bugüne geri döndüm. Radiohead’le müziğin janrlar ötesinde algı oluşturduğunu öğrendim. “Çünkü bambaşka bir müzikti,” dedikten sonra ikinci sıraya da Blur ve Oasis arasındaki kapışmadan geriye kalanları ekledi. Her fırsatta bir köşeye çekilerek walkman’inden müzik dinleyen bir Deniz canlandı gözümde. Bozmadım, bıraktım onu öyle.<img src="https://images.aposto.com/2021/8/4/1632393651756.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.51" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">David Bowie, Glastonbury 2000<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">Seçimler silsilesi:&nbsp;ODTÜ ve Bilkent arasında mekik dokuyarak ve arada bir de üniversitesi Hacettepe’ye uğrayarak onlu yaşlarını uğurlayan Deniz, YouTube hayatına girer girmez sabahlara kadar Glastonbury videoları izlediğini fark edince müzikle ilgili bir iş yapmak istediğini anladı. Radyo Hacettepe’de kısa bir deneme yapsa da ilk fırsatta İstanbul’a gitti. İlk durağı CNN Türk’ün arşiv bölümü oldu. Kısa süre sonra bir yolunu bulup Dream TV’de Gamze Elgin’in yanına geçti. Üç aylık başlayan stajı, altı ay sürdü. Geride bıraktığı olumlu izler, önce Pozitif’te Orçun Ejder’in yanında prodüksiyon asistanı olarak ardından Elif Cemal’in — neredeyse bütün festivallerin ve Babylon’un programlamasını yapan kişinin — yanında hayalini kurduğu mesleği öğrenmesini sağladı. 2013 yılının Temmuz ayında, Salon açıldıktan üç yıl sonra da Bengi Ünsal’la yol arkadaşı oldu. O Birleşik Krallık’a gittikten sonra Salon’da eş direktörlük görevini üstlendi — şimdiyse Salon’un tek direktörü. Kimine göre tüm bunlar sadece birer kariyer basamağı. Bana göre bir hayalle başlayan ve tutkuyla beslenerek ilerleyen seçimler silsilesi. Bugünden geçmişe uzanıp “Bunca değerli ismin sana bıraktığı ortak miras neydi?” sorusunu yanıtlamasını istedim. Cevabı “Hepsi etik değerlere çok bağlı insanlardı ve her şeyin yazılı takibini yaparlardı,” oldu.Evde olma hâli:&nbsp;Her ne kadar şu sıralar ben dâhil İstanbul’da yaşayanların çoğu “Ya ev sahibim arar da bir bahaneyle evden çıkmamı isterse ne yaparım?” derdine düşse de pandeminin evle kurduğumuz ilişkide milat olduğu bir gerçek. “Son 12 yıldır evimi yatmak için, bir otel gibi kullanıyordum,” diye başladı söze, sonra maruz kaldığı seslerden dem vurdu: “Pandemide birbirimize moral verelim diye komşuların da duyabileceği şekilde müziği yüksek sesle açma alışkanlığı başladı. Müziği seçmeyi bilen açsın.” Bu cümleden sonra iyice emin oldum. Kimse Deniz’e istemediği müziği dinletemez. Onun istediği müziğiyse şimdiye kadar başta İstanbullular olmak üzere binlerce kişi Salon’a gelip dinledi. Gülümseten bir ironi.<img src="https://images.aposto.com/2021/8/4/1632393936034.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.16" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Trent Reznor, Nine Inch Nails&nbsp;<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">Otobüs gürültüsü:&nbsp;"Başka neler oldu pandemide?" diye sordum. Onlu yaşlarında çokça dinlediği gruplara geri döndüğünü, yemek yapmaya başladığını ve kitap okuma alışkanlığını geri kazandığını öğrendim. Çevrim içi dinleme platformlarının dinleme alışkanlığı üzerine yarattığı etkiyi konuşurken konu birden Nine Inch Nails’e geldi: “Nine Inch Nails benim için çok enteresan ve çok önemli bir grup. Trent Reznor otobüs gürültüsü kaydetse dinlerim.” Ben de Warren Ellis ne kaydetse dinlerim. Şakası yok bunun.<img src="https://images.aposto.com/2021/8/4/1632394170818.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="0.67" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Khruangbin, 2016 Salon konser afişi<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">Kimler geldi, kimler geçti?: Keşif Sahnesi’nde kendini "keşif sahnesi" olarak kodlayan bir mekânın direktörünü konuk etmek elbette heyecan verici. 450 kişilik bir mekânın 11 yıllık arşivinde pek çok unutulmaz konser var. Biz sadece 2012 yılındaki Ólafur Arnalds, Nils Frahm ve AWVFTS’li efsane Erased Tapes gecesini, 2016’daki ilk Khruangbin konserini andık ama daha nicesi geçti Salon’dan. Üstelik sadece geçip gitmedi — birçoğu konser sonrası da kaldı. Ya imza dağıtıp lisanslı ürünlerini sattı ya da Salon’un arkasında uzun uzun muhabbete daldı. Deniz’i en çok şaşırtansa Mark Lanegan oldu: “Mark Lanegan suratsızı bile Salon'da konser sonrası oturdu ve bir buçuk saat boyunca imza dağıttı. Kendisinin müziğini çok seviyorum ama kabul edelim ki huysuz ve suratsız biridir.” Boşuna demiyorum “Ev sıcaklığında konser mekânı,” diye.<img src="https://images.aposto.com/2021/8/4/1632394142063.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="0.67" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Salon'un arkası, Hoşcan Çıkmazı Sokağı<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">Salon’da buluşalım: Salon’un güncelini sormadan Hoşcan Çıkmazı Sokağı'nı terk etmek istemedim. “Belirsizlik devam ediyor,” diye söze başlasa da 2022 bahar aylarında yabancı gruplarla konserlere başlamayı umduğunu söyledi. Ayrıca Gezgin Salon’u festivale dönüştürme fikrinin olduğunu, bunun için yapılan programlamayı tuttuğunu belirtti. Tam sezonun da 2022 Eylül’de başlayacağını düşündüğünü de not düştü. Ben de bir ekleme yapayım. Gezgin Salon, 20 Kasım Cumartesi akşamı Balthazar’ı konuk edecek. Yerinde yurdunda olmasa da Salon’lu günlere selam göndermek isteyenlere duyurulur.Anahtar:&nbsp;Sohbeti sonlandırmadan “Bir keşif rotası çıkarsan hangi gruplara uğramamız gerekir?” diye sordum. Tabii ki cevabı hazırdı. Önce bir süredir dilinden düşmeyen <a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/artist/3PP6ghmOlDl2jaKaH0avUN?si=N4kT2u4KTay0Qi_06c2tZQ&dl_branch=1" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Black Country, New Road</a>’u söyledi. Ayrından da <a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/artist/7DlD7rLG9MKuvXtTeACzkO?si=EF_O8wr9QLWNtCTnR18KTw&dl_branch=1" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Dry Cleaning</a>’e muhakkak şans vermemi istedi. Bu yıl çıkan ilk albümleri New Long Leg’i çokça övdü. Unutmayın, Deniz bir grubu övüyorsa ve keşfetmemizi istiyorsa onları kısa zaman içinde Salon’da görme ihtimalimiz yüksek demektir. Sen önden tanış, sonra da Salon’da samimileşirsin.<img src="https://images.aposto.com/2021/8/4/1632394249720.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="0.67" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Deniz'in David Bowie broşu<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">Bis: David Bowie'yle açılan konuşma, yine onunla sonlandı. Kocaman bir parantez gibi Bowie. İstediğin yerde aç, dilediğin zaman kapat. İster zihninde döndür ister bir albümünde kaybol, istersen de Deniz gibi broşunu tak yanında, yakanda taşı. Ne de olsa seçim bana, sana ve ona ait.

walkman ile ilgili hikayeler