<a fr-original-style="" href="https://www.linkedin.com/in/mine-durusu-tanriover-53015336/" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; -webkit-user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Prof. Dr. Mine Durusu Tanrıöver</a>Dünyanın insanlık tarihinin kaydedebildiği ve belki de kaydedemediği zamanlarındaki en sıcak yaz aylarına tanıklık ediyoruz. Ve bunlar gerçekten bundan sonra geçireceğimiz yazların en serinleri olabilir. Bu gerçeklik karşısında gözümüzü kapamak, hiçbir şey olmamışçasına hayatlarımıza devam etmek mümkün olmamalı.&nbsp;Son zamanlarda bir tartışma var: insanları bireysel aktivizme ve yaşam tarzı değişimine yönlendirmek, hedef şaşırtıp esas sorumluluk alması gereken yönetici, siyasetçi, karar verici ve &nbsp;şirketlerin adım atmasını ya da kolektif bir hareketi engeller mi? Bunun böyle olduğunu düşünmüyorum: kendi hayatımızda bu aktivizmi ve dönüşümü yaşamazsak, esas değişmesi dönüşmesi gereken kişi ve kuruluşlara karşı kolektif bir hareket nasıl başlayabilir ki?&nbsp;Elbette, dünyadaki yıkıma büyük ölçüde yol açan kişi ve kuruluşların sorumluluklarını daha da yüksek sesle vurgulamalıyız. Bunu en etkin yapan ve topluma ulaşabilen kişilerin arasında ise sanatçıların yeri çok büyük.Bu hafta sizlere, acemi bir sanatsever olarak, sanatın aktivizmi nasıl besleyebileceğine dair birkaç gözlemimi aktarmak istiyorum. Rotamda Barcelona’daki sanat müzeleri var. Favorim ise, popüler tüketim kültürüne, adaletsizliğe, çevre duyarsızlığına ve ekokırıma başkaldıran modern eserleri ile <a fr-original-style="" href="https://mocomuseum.com/" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; -webkit-user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Moco</a> müzesi. Moco Müzesi’nde Refik Anadol’un ‘Doğa Serisi’nden bir eseri ile karşılaşmanın gururunun yanı sıra, &nbsp;Jean-Michel Basquiat, Banksy, KAWS, Damien Hirst, Guillermo Lorca ve Andy Warhol’un aralarında olduğu sanatçıların zamansız, her biri dünyaya bir başkaldırı ve dönüşüm çağrısı içeren eserlerini de görmenin heyecanını yaşadım. Müzenin çarpıcı bir sloganı: "If you don't fit in, make your own." (Eğer uymuyorsan, kendininkini yap). Kendi hayatımızda, &nbsp;evimizde, ailemizde bu çılgın tüketim ve israf düzenini reddetmek, daha sade ve daha az karbon ayak izi yaratacak bir yaşam benimsemek, dalga dalga ilerleyerek toplumsal yeni bir alan yaratmak için bir ateşleyici ve ilham verici bir slogan olduğunu düşünüyorum.&nbsp;Kendimize ait bir alan ve sistem oluşturacak, burada hangi ilke geçerli olmalı sorusunun yanıtını ise Montjuic’deki <a fr-original-style="" href="https://www.fmirobcn.org/en/" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; -webkit-user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Miro müzesinde</a> buldum. Joan Miró’nun her birini &nbsp;yalın birer çizgi ve temel renklerle yarattığı <a fr-original-style="" href="https://www.fmirobcn.org/en/joan-miro-collection/" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; -webkit-user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">üç eserinin</a> önünde uzunca bir süre otururken bu alanın bende uyandırdığı mutluluk ve huzur duygusuna şaşırdım. Basit yaşam tarzlarının bize ve büyük ölçekte dünyamıza nasıl daha fazla özgürlük getireceğini Miro’nun kelimeleri ile irdeledim: “To me conquering freedom means conquering simplicity. At the very limit, then, one line, one color can make a painting.”(Benim için özgürlüğü elde etmek basitliği elde etmek demektir. En uç sınırda bir çizgi, bir renk bir resim yapabilir).Museu d'Art Contemporani de Barcelona (MACBA)’daki &nbsp;‘<a fr-original-style="" href="https://www.macba.cat/en/exhibitions-activities/exhibitions/corpus-infinitum" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; -webkit-user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Corpus infinitum</a>’ sergisine götüreceğim şimdi de sizleri. Ferreira de Silva ve Neuman’ın üç filmini ve bunların arşivlerinden oluşturulmuş enstalasyonları bir araya getiren bir proje: Serpent Rain (2016), 4 Waters – Deep Implicancy (2019), Soot Breath II Corpus Infinitum (2020). Sanatçıların sorularından biri şu: "İnsanın kişiselliğini diğer tüm türlerden ve insan olmayan formlardan önceliklendirmeden var olan her şeye nasıl yaklaşabiliriz?". Bu soruya yanıt olarak, dünyanın gezegensel görünümünü ‘corpus infinitum’ olarak tasvir ediyorlar. İnsan, jeolojik, bakteriyel ve meteorolojik çevrelerin hepsinin bağımsız formlar ve fenomenler değil bir tek organizma olduğu karmaşık bir alan. Yani bizim bilim camiasında Tek Sağlık ve Gezegensel Sağlık olarak tanımladığımız kavramların sanatsal bir enstalasyonu.&nbsp;Barselona’da sanatla dolu geçen bir hafta, zamansal ve mekânsal düzlemde birbiri ile karşılaşma ihtimali bile olmayan insanların hayatı ve dünyanın başına gelenleri nasıl da aynı şekilde dert edinebildiklerini bana gösterdi. Benim bir doktor olarak yazılarımdaki, konuşmalarımdaki isyan ve dönüşüm çağrısı sanatçıların eserlerinde hayat bulmuştu, elbette ki çok daha etkileyici ve bazen de rahatsız edici şekilde. Moco müzesinde Banksy’nin şempanzelerinin taşıdığı "<a fr-original-style="" href="https://shorturl.at/qrSWX" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; -webkit-user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Laugh now, but one day we'll be in charge.</a>" sloganı, dünyaya ve diğer canlılara bu hızla zarar vermeye devam edersek, esasında insanlığı bu dünyadan silecek bir yolda olduğumuzu basit ama etkileyici bir şekilde beyinlerimize işliyor. Sanat, muhteşem hikaye anlatıcılığıyla duygusal ve düşünsel temeli besleyerek &nbsp;bizleri eyleme geçmeye çağırıyor.&nbsp;

Dünyahali

Sanat, muhteşem hikaye anlatıcılığıyla duygusal ve düşünsel temeli besleyerek  bizleri eyleme geçmeye çağırıyor. 

Banksy’nin şempanzeleri: Sanat aktivizmi nasıl besler?

Müzik, yüzyıllardır birçok görsel sanatçıya ilham verip eşsiz sanat eserleri yaratmalarına yardımcı oldu. Matisse’in eserlerinde olduğu gibi işittikleri şarkıların ilhamıyla tablolarında hikâyeler anlattılar ya da eserin ana konusu dinledikleri müzisyenler oldu. 20. yüzyılın ortalarında özellikle alt kültürden çıkan sanatçılarla yine aynı mirasın parçası olan müzisyenler birçok ortak projeye imza attı. Sanattaki sınırları da tamamen ortadan kaldırdılar. Müziğin ritimlerini ve tonlarını eserlerinde yeniden uyandırdılar. Kısacası bir sanat formunu bir diğerine dönüştürdüler. Andy Warhol, Keith Haring gibi sanatçıların yaptığı albüm kapakları aklımızda ilk belirlen eserler değil mi?Bir müzisyenin dünya çapında stadyumları doldurmasının yanı sıra zamansız hâle gelecek bir sanat eserine ilham olması, aynı zamanda ikonlaşması demek. Günümüzde müzisyenler hiç olmadığı kadar çok görsel sanatın içinde, hatta önemli bir parçası. Bu yazıda sergilenmek üzere olan iki müzisyen ve görsel sanatçı işbirliğine odaklandık.<img src="https://images.aposto.com/2023/7/1/1691999340262.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="0.76" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Harry Styles | Resim: David HockneyDavid Hockney’den Harry Styles portresiPop art’ın yaşayan efsanesi David Hockney’nin, ünlü müzik yapımcısı Clive Davis ile bir araya gelene kadar Harry Styles’tan haberi bile yoktu. Davis, ressama şu an dünyanın en büyük pop yıldızının albümünden bahsederken Hockney de o sırada National Portrait Gallery’deki sergisi için çalışmalar içindeydi. Hockney, Vogue British’e verdiği röportajda o anı şöyle anlattı: “Clive bana Harry’nin yeni albümünden bahsetti ve asistanım JP, Harry’ye bir not gönderdi. Stüdyoma gelip portresini yapmamı isteyip istemediğini sordu. Hemen cevap verdi ve ‘Evet, seve seve’ dedi. Artık Harry’nin ünlü olduğunu biliyorum. Çünkü tüm müzik videolarını izledim.”Hockney’nin Fransa’daki evinde bir araya gelen ikili, iki gün süren bir portrenin ana konusu oldu. Harry, Hockney tarafından resmedilmenin “tam bir ayrıcalık” olduğunu söyledi ve ekledi: “Amaç yalnızca karşısındaki kişinin özünü yakalamaktı.” Bu arada Harry, Hockney ile Joni Mitchell’ın yakınlığı nedeniyle sanatçıyla çok daha özel bir bağ kurduğunu da açıkladı.Harry’nin cinsiyetsiz tarzı ama bir o kadar da maskülen tavrı Hockney’yi de derinden etkiledi. Ortaya günümüzün en önemli iki sanatçısının ruhsal enerjisini ortaya koyan bir sanat eseri çıktı. Müzisyenin hayranları önce resmi beğenmese de sonradan sahiplenerek bu müthiş sanatsal anın ortaya çıkışını kutladı. Londra’daki <a fr-original-style="" href="https://www.npg.org.uk/" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">National Portrait Gallery</a>, 2020’de pandemiden hemen önce <a fr-original-style="" href="https://www.npg.org.uk/whatson/exhibitions/2023/hockney-drawing-from-life" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">David Hockney: Drawing From Life</a> sergisini açtı ve çok kısa sürede iptal etmek zorunda kaldı. Sergi, bu kez 2 Kasım’da güncellenmiş bir şekilde kapılarını açacak. Harry’nin resmi, 33 portrenin hemen yanında yer alacak. Sergi 21 Ocak 2024’e kadar gezilebilecek. Sergiyi gezersen şayet kulağında geçen yıl neredeyse her yerde karşımıza çıkan <a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/track/4Dvkj6JhhA12EX05fT7y2e?si=fc7462c89c694841" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">As It Was</a> yankılanabilir.<img src="https://images.aposto.com/2023/7/1/1691999509436.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.67" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Thom Yorke ve Stanley Donwood | Tasarım: Rowan Farrell Her şeyin başlangıcı albüm kapaklarıİngiliz sanatçı Stanley Donwood, Radiohead’in gelmiş geçmiş en ikonik albüm kapaklarının arkasındaki isim. Her şey Donwood’un Thom Yorke ile tanışmasıyla başladı ve ilk işbirliği 1995 yılında <a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/album/35UJLpClj5EDrhpNIi4DFg?si=RvywbTecRaiNNZdYSB-UeQ" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">The Bends</a> albümüyle oldu. Donwood, bu albümden sonra grubun neredeyse tüm kapaklarına Yorke ile ortak çalışarak imza attı. Sanatçı, grubun müziğini görsel olarak o kadar iyi yansıttı ki Thom Yorke solo albümlerinde de ondan kopamadı ve yine Donwood’un kapak görsellerini kullandı. Görsel sanatlar ve müziğin muhteşem bir ahengine sahip olan bu kapaklar, artık birer sanat eseri niteliğinde. Donwood ile grubun çalışma biçimi ise oldukça iç içe. Grubun <a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/album/2ix8vWvvSp2Yo7rKMiWpkg?si=YSJOTWtLSkS2W2XuH8ojQw" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Moon Shaped Pool</a> albümünü Fransa’da kaydettikleri stüdyonun karşısındaki odada Donwood da sanat çalışmalarına başladı. Sanatçı, kaydedilen müzikleri dinleyerek kapak için fikirler üretti. Bu süreç Radiohead’in sadece iyi yazılmış şarkılardan ibaret olmadığının da kanıtı âdeta.<img src="https://images.aposto.com/2023/7/1/1691999625267.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="0.99" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">The Crow Flies: part one Thom Yorke ve Stanley Donwood, geçtiğimiz günlerde bu sefer çok özel bir sergi için bir araya geldiklerini duyurdu. İkili, birlikte yarattıkları tabloları 6-10 Eylül tarihleri arasında Londra’daki sanat galerisi <a fr-original-style="" href="https://www.tinmanart.com/" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Tin Man Art</a>’ta <a fr-original-style="" href="https://www.tinmanart.com/exhibitions/17-the-crow-flies-part-one-an-exhibition-of-new-paintings-by-stanley-donwood/overview/" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">The Crow Flies Part One</a> başlığı altında sergileyecek. İkili, 2021-2023 yılları arasında Oxford ve Brighton’da sergi üzerinde çalıştı. Hatta The Smile’ın&nbsp;<a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/album/009EjjwUjtdjvH7UP0wHzi?si=k0afZiWeShyIXxaXnWfPcA" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">A Light for Attracting Attention</a> albüm kapağını da birlikte bu süreçte tasarladılar. Kapak görseli Orta Çağ’da Osmanlı’daki korsan haritalarından esinlenerek ortaya çıktı. Yorke ve Donwood, guaj boya kullanarak tamamen tuval üzerine çalıştı. Serginin adı ise Ted Hughes’un The Smile’ın ismine de ilham olan şiir kitabı <a fr-original-style="" href="https://www.amazon.com/Crow-Faber-Poetry-Ted-Hughes/dp/0571099157," style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Crow</a>’dan esinlenme. Yorke, Donwood’la olan resim yapma sürecini müzik yapmaya benzetti: “Her ikisi de gerçek zamanlı olarak yanıt veren sanat dalları.” Yorke’un müzikteki detaycılığı ve duygulara dolaylı değil de ani bir şekilde hitap etmesi buradaki resimlerde de kendini gösterecek gibi...Dipnot: Thom Yorke, Donwood’un 2015’teki <a fr-original-style="" href="https://www.youtube.com/watch?v=Iw5wqjj5h3k" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">The Panic Office</a> adlı sergisi için de ambiyans müzikleri hazırlamıştı.&nbsp;<img src="https://images.aposto.com/2023/7/1/1691999804240.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.30" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Jeff Koons, Michael Jackson and Bubbles | Fotoğraf: Ben Blackwell Hafızamdaki diğer işbirlikleri:<ul fr-original-style="padding-inline-start: 20px;" style="padding-inline-start: 20px; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; list-style-position: inside; box-sizing: border-box;"><li dir="ltr" fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Modern sanatçı Jeff Koons, 1988’de Michael Jackson ile evcil maymunu Bubbles’ın porselen heykelini yaparak sanatçıyı bir kez daha ölümsüz hâle getirdi. Koons, 2013’te de Lady Gaga’nın <a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/album/2eRJUtI7nXrQ5uYQ7tzTo9?si=Y9C4JF_dQx2Vdio1io-7Lw" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Artpop</a> albümünün kapak fotoğrafını tasarladı. Popüler kültüre damga vuran bu görselin heykelini de yaptı.</li></ul><img src="https://images.aposto.com/2023/7/1/1691999872106.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="0.75" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">The Velvet Underground &amp; Nico | Tasarım: Andy Warhol<ul fr-original-style="padding-inline-start: 20px;" style="padding-inline-start: 20px; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; list-style-position: inside; box-sizing: border-box;"><li dir="ltr" fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Andy Warhol’un Amerikan pop art’ının sembolü muzu, <a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/album/4xwx0x7k6c5VuThz5qVqmV?si=qxcIWh8FRpiV8PYSffltDw" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">The Velvet Underground &amp; Nico</a>’nun 1967’deki kapağında yer aldı. Sonrasında ise Warhol’un sanatında Mick Jagger, Debbie Harry, John Lennon portreleriyle ilham kaynağı oldu.</li></ul><img src="https://images.aposto.com/2023/7/1/1692000091517.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.41" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Run D.M.C., Christmas In Hollis | Tasarım: Keith Haring<ul fr-original-style="padding-inline-start: 20px;" style="padding-inline-start: 20px; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; list-style-position: inside; box-sizing: border-box;"><li dir="ltr" fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Keith Haring, 1987’de Run D.M.C.’nin <a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/track/6kc6k8IckH0qXgAieykIHB?si=4313ccff85a44242" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Christmas In Hollis</a> single kapağını tasarladı ve bu çalışma ikonik bir hâle geldi. Sanatçının sokak sanatı ile rap müziği birleştirmesinin en iyi örneğiydi. Ayrıca David Bowie ve Lerry Levan ile de çalışmalar yaptı.</li></ul>

Duende

Harry Styles ve David Hockney ile Thom Yorke ve Stanley Donwood’un görsel sanatlar üzerine olan yaratıcı işbirliklerine derinlemesine bir bakış.

Kusursuz eşleşme: Müzisyenler ve görsel sanatçılar

Nerede? Bermuda Adalar, namıdiğer Somers AdalarıNedir? Hamilton Princess, Bermuda'da "Pembe Saray" olarak bilinen ve olağanüstü bir sanat koleksiyona sahip tarihî sanat oteli. Fairmont tarafından yönetilen bu tesis, modern olanaklar, sahil manzarası ve özel bir plaj kulübüyle gezginlerin ilgisini çekiyor. Otel, TripAdvisor'ın "Best of the Best" ödülüne layık görüldü.Neden önemli? Otelin sanat galerisini andıran koleksiyonunda imzalı sınırlı sayıda baskılar da yer alıyor. Andy Warhol, Banksy, Damien Hirst, David Hockney, Jeff Koons, KAWS, Keith Haring, Julian Opie, Takashi Murakami, Tom Sachs, Yashimoto Nara, Yayoi Kusama ve daha birçok sanatçının eseri koleksiyona dahil. Otelin restoranı, Dünya Savaşı sırasında bir üs olarak hizmet veren bir İngiliz istihbarat ajanının kod adını alıyor.Gitmek isteyenlere:&nbsp;Otelin websitesi <a fr-original-style="" href="https://www.fairmont.com/hamilton-bermuda/?goto=fiche_hotel&code_hotel=A560&merchantid=seo-maps-BM-A560&sourceid=aw-cen&utm_medium=seo+maps&utm_source=google+Maps&utm_campaign=seo+maps&y_source=1_MTIzNjE0MjUtNzE1LWxvY2F0aW9uLndlYnNpdGU%3D" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">burada</a>.

Aposto Seyahat

Yayoi Kusama, Kaws, Tom Sachs, Takashi Murakami ve çok daha fazlası bu otelde.

Bermuda’da tarihî bir sanat oteli: Hamilton Princess

Nedir?&nbsp;1980'lerde New York'ta çalışan Peter Hujar, David Wojnarowicz ve Darrel Ellis’in de yer aldığı 70'ten fazla sanatçıyı inceleyen büyük bir grup sergisi olan&nbsp;<a fr-original-style="" href="https://www.candicemadey.com/gallery/all/luxe-calm-volupt" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Luxe, Calme, Volupté</a>'de gezinirken kundaklama, yoksulluk ve benign neglect&nbsp;(iyi huylu ihmal) ile boğuşan bir şehrin yeniden doğuşunu konu alan dönem sergisi. Hemen hemen herkesin New York'ta yaşamayı ve çalışmayı göze alabildiği bir dönemde sanatçılar şehri; zevk, yaratıcılık, kendini ve toplumu keşfetme, birliktelik ve kültürel gelişim bir oyun alanına dönüştürüyor.Nerede?&nbsp;ABD, New York, Candice MadeyNe zamana kadar ziyaret edilebilir?&nbsp;11 AğustosNeden önemli? Küratörlüğünü fotoğrafçı Allen Frame ve Bronx Sanat Müzesi'nin baş küratörü Antonio Sergio Bessa'nın üstlendiği sergi, Güney Bronx'undan gelen queer bir erkek olarak hayatını ve mirasını büyük ölçüde göz ardı eden sanatçı Darrel Ellis'in dünyasını anlatıyor.Meraklısına:&nbsp;Müzedeki büyük sergi Darrel Ellis: Regeneration’a paralel olarak düzenleniyor. Bessa'nın eş küratörlüğünü de üstlendiği Luxe, Calme, Volupté, Aids'in en yoğun olduğu dönemde New York sanat ortamının ırklar üstü LGBTQ kültürünün açık ve gururlu bir kutlamasına dönüşmesine yardımcı olan Peter Hujar, Antonio Lopez, Jimmy DeSana, Philip-Lorca Dicorcia, David Wojnarowicz, Mariette Pathy Allen ve Martin Wong gibi sanatçıların çalışmalarını bir araya getiriyor.Ne olmuştu?&nbsp;Yıl 1981'di ve New York sanat ortamı, yeni nesil sanatçılar, fotoğrafçılar, film yapımcıları, sanatçılar ve müzisyenler yetiştikçe ısınıyordu. Ardında terk edilmiş binalar ve boş arsalar bırakan on yıllık bir benign neglect döneminden sonra, şehir nihayet toparlanmaya başlıyordu. 1980'lerde Keith Haring, Jean-Michel Basquiat ve Robert Mapplethorpe gibi sanatçılar Andy Warhol'un izinden giderek şöhrete ulaştılar ve sanatçının ünlü olduğu yeni bir dönemi başlattılar. Aynı zamanda, Amerika, Avrupa ve Japonya merkezli koleksiyoncuların Batı sanatının başyapıtlarını daha önce görülmemiş meblağlara satın almasıyla sanat piyasası da yükselişe geçti. Bu süreçte Edward Brezinski gibi daha az başarılı sanatçılar büyük ölçüde bilinmezliğe gömülüyor fakat Luxe, Calme, Volupté görünenin arkasındaki sanatçıları tekrar ziyaretçiyle buluşuyor. Serginin küratörü Frame’e göre de: "Sergide, sokağın cesur mücadeleleri ile bu tür bir aşırı zenginliği deneyimleme arzusu arasında bir yan yana geliş var; zamanın güzelliği ve yıkımının sert zıtlığı."<a fr-original-style="" href="https://bronxmuseum.org/exhibition/darrel-ellis-regeneration-2/" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Darrel Ellis: Regeneration</a>&nbsp;ne zamana kadar ziyaret edilebilir?&nbsp;10 Eylül 2023 tarihine kadar New York'taki Bronx Sanat Müzesi'nde sergileniyor.

1980'lerde New York'ta çalışan 70'in üzerinde sanatçı şimdi şehirle yeniden buluşuyor.

1980'lerin New York’u tekrar şehirde

<h3 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Jennifer Clement/ Dul Bayan Basquiat</h3><blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(211, 187, 171); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px;" style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(211, 187, 171); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px; margin: 0px 0px 1em; border-left-style: solid; box-sizing: border-box;">"Hey, küçük hanım, kalbini duyabiliyorum," der. Suzanne'ın bir müzik kutusu olduğunu sanırlar.</blockquote>Bu zamana kadar okuduğum en etkileyici, tutkulu, hırpalayıcı aşk hikâyesinin Uğultulu Tepeler&nbsp;olduğunu düşünüyordum ta ki Jean-Michel Basquiat ve Suzanne Mallouk aşkına tanık olana kadar...Öncelikle itiraf etmeliyim ki, seksenlerin New York'una ve sanat dünyasına dair oldukça etkileyici bilgiler var. Bir yandan ırkçılığın tüm sertliği bir yandan Andy Warhol, Keith Haring, Madonna ile galeri açılışları ve partiler... Sonunda ise içimi parçalayan gencecik ve oldukça yetenekli bir kayıp... Basquiat'ın dengesiz insan ilişkileri de kitapta tüm açıklığıyla anlatılıyor. Kapakta "bir aşk hikâyesi" olarak anlatılan bu ilişki; bence iki tarafı da sona götüren, her bir adımında yaralayan ve parçalayan bir düğüm. Burada ben Suzanne'ın çocukluğunda yaşadıklarından sonra hayatta kalma mücadelesinden açıkçası çok daha fazla etkilendim. Tüm açıklığı ve gerçekliğiyle anlatılan bağımlılık kısmı ise beni en çok üzen noktalardan biriydi, bir açıdan da Camus'nün absürt felsefesini düşünmeden edemedim; Basquiat yaşadığı dünyaya, etrafında yaşananlara çok yabancı bir isim kesinlikle.Kitapta en çok ilgimi çeken bölümlerden biri de Basquiat'ın tablolarında kullandığı kelimeleri rastgele kitapları açıp bakıp veya kutuların üzerine yazanlardan seçmesi...Sanki her kelime kendi gücünü renklerle bir araya gelince kazanıyormuş gibi hissettirdi bana. Kitapta o dönemdeki ayrımcılık ve ırkçılığın korkunç boyutları tokat gibi çarparak polis tarafından öldürülen Michael üzerinden anlatılıyor. O bölümde okuduğum cümleler boğazıma dizilmiş gibi hissettim. Biyografiyle hiç aram olmamasına rağmen, elimden bırakmadan okudum!<blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(211, 187, 171); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px;" style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(211, 187, 171); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px; margin: 0px 0px 1em; border-left-style: solid; box-sizing: border-box;">Fakat her birimizin içsel bir dinamiği olduğuna inanırım, her zaman farkında olmadığımız bir dinamik hayatta derin hakikatlere tanık olmamız için bize rehberlik eder. Bu derin deneyimler bizi sonsuza dek değiştirir ve nihai benliğimize yaklaştırır.</blockquote>

1Kitap1Mekan

Bu nesneleri akla gelebilecek her şekilde sanatlarına dahil ediyorlardı. Popüler Sanat’ın kısaltılmışı olan Pop Art, İngiltere’de ve ABD’de aynı anda ortaya çıkmıştır.Savaş sonrası tüm dünyanın çok üretken olduğu, ekonomik mucizelerin yaşandığı 1950’li yıllarda modern günlük hayatın alelade nesneleri artık birer sanat eseriydiler. Pop Art sanatçıları popüler kültürün imajlarından, bulvar basınından, reklam dünyasından, sinemadan ve ürün ambalajlarından faydalanmaktaydılar.Sanat, gündelik hayata giren ve etkisini her geçen gün artıran resimli medyaya ayak uydurmak zorundaydı.Ortaya çıkan yeni eserler artık sanatçıların düşünsel ürünleri olmaktan çok “resme bakarak yapılmış resimler”di. &nbsp;Bu resim dünyasını herkes çok iyi biliyordu elbette. Yıllardır üretilen seçkin soyut resimlerle kıyaslandığında kimsenin sanattan korkmasına gerek kalmamıştı. Sanattan çok iyi anlamak, iyi bir eğitimden geçmiş olmak gerekmiyordu. Bu resimlerde kullanılan nesneler herkes tarafından çok iyi tanınıyordu. Mesela bir örnekle taçlandıralım:<img src="https://images.aposto.com/2023/1/6/1675514804269.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="0.89" width="550" alt="Robert Rauschenberg, Kanyon (1959)" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">“Kombine resim”’in mucidi Robert Rauschenberg çok farklı üç boyutlu nesnelerle birleştirilen kolajlar ve yağlıboya resimler yapmıştır. Dadaizmden ve Duchamps’in Ready-made eserlerinden cesaret alarak, tuvalini duvar kağıtlarıyla, gazete kesikleri veya film afişleri hazırladıktan sonra saat, yastık, trafik levhası, doldurulmuş kuşlar gibi objeleri onun üzerine yapıştırıyordu. Bu kompozisyonlarla resmin gerçekliği başka boyutlara taşınıyor ve tema, içerik, anlam arasında meydana gelen etkileşimle yeni bir resim estetiği doğuyordu. Rauschenberg’in görüşüne göre geleneksel bir manzara resmi yalnızca doğanın algılanışının resmiydi; kombine resim ise doğanın ta kendisiydi. Kullandığı teknikler ve ifade biçimlerinin çeşitliliği nedeniyle “Pop Art’ın babası” olarak tanımlanır. Bu akım özellikle gençleri çok etkiledi. Müzelerin tozlu raflarında yorumlanmayı beklemiyordu sanat. O, bakılan her yerdeydi. Kola şişelerinin, çorba konservelerinin ve hatta deterjan paketlerinin üzerinde kolaylıkla bulunabilirdi.<img src="https://images.aposto.com/2023/1/6/1675514866605.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="1.14" width="550" alt="Andy Warhol'un tasarladığı deterjan paketi" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Pop art sadece endüstriyel kitle kültürünün ürünlerini kullanmamıştı; eserler Andy Warhol’un (birazdan kim olduğuna yakından bakacağız) “Fabrika”sında seri biçimde üretiliyordu. Sorunsuz ve istenildiği şekilde ayarlanabilen bir çoğaltma tekniği olan serigrafi, sanatçıların en çok sevdiği iletişim haline geldi.Çok sayıda çoğaltılan resimler ve nesneler sanat eserinin tekil karakterini ortadan kaldırdılar. Bu nedenle Popüler Sanat, yüksek sanatla kitle kültürü arasında kendine özel bir yer buldu.Pop Art kültüründe eğer istenirse ince bir yergi de bulunabilir. Çünkü Amerikan kitle kültürünü yeriyorlar mı yoksa yüceltiyorlar mı anlaşılmıyordu. Bu tamamen kişinin kendi yorumuna bağlı kalmış bir durum.

Yıldızlı Bir Hikâye

Pop art’ın doğumu olarak kabul edilen 1958 yılı, savaşın içine doğan insanların kültürüydü. Her ne kadar önceleri soyut resimlerle uğraşsalar da yaşama daha sıkı bağlanmak adına ressamlar, etraflarındaki nesneleri saklandıkları yerden gün yüzüne çıkarıyorlardı.

HER ŞEY GÜZEL

Birkaç kuşak hayata bakış tarzını onunla özdeşleştirdi. Bunu belli bir siyasi görüşle, onun resimlerinde saklı olan anlama dayanarak yaptıkları söylenemez.Andy Warhol’un yaptığı aslında herkesin çok iyi tanıdığı markalardan ve star fotoğraflarından yola çıkarak onları yabancılaştırmak ve bir çırpıda sanat eserleri haline getirmekti.İnsanlar, tanıdık görsellerin sanat eseri olarak karşılarına çıkmasından son derece memnunlardı. Warhol’u bugüne kadar böylesine cazip kılan özellik, dahiyane bir saçmalığın ötesinde, bir imajın gayet iddiasız ve ısrarlı bir tarzda yeniden önümüze sürülmesidir.Yine de sanat eleştirmenleri Andy Warhol’un eserlerinde daha derin anlamlar keşfederler. Bu sanat akımı, kitlesel medya ve kitlesel üretim çağında yaşayan bir toplumun psikolojik durumu hakkında bize çok şey anlatır.<img src="https://images.aposto.com/2023/1/6/1675515045579.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="1.47" width="550" alt="Andy Warhol - &quot;Fabrika&quot;sında" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Warhol’un kim olduğuna gelecek olursak; New York’ta yaşayan başarılı ve zengn bir reklam grafikeriydi. Ailesi Çekya’dan göçmüş ve gerçek adı Andrew Warhola’dır (sonradan ismini kısaltmıştır). Dışavurumculuk akımından nefret ettiğini birçok kez dile getirmişliği vardı. Bu yüzden Pop Art akımına yeni eserler katmak istiyordu.Campbell Çorba Konserveleri’nin ilk dizi resimleri 1962’de ortaya çıktı. Teknolojik gelişim sayesinde küçük fotoğraflar ve motifler artık makine kullanmadan da istenilen biçimde büyültülerek tuvallere veya perdeye aktarılabiliyordu.Tüketim ürünlerinin her zaman bir yedeği bulunmaktaydı ve bunlar hiç tükenmeyecek biçimde piyasaya sunuluyordu, eğlence ve haber sanayiinin ürünleri de bunlara dahildi. Warhol ünlü film yıldızlarının fotoğraflarının yanı sıra gazeteler ve televizyon sayesinde “15 dakikalığına” ünlü olan intiharcıların veya kazazedelerin de resimlerini kullanmaktan geri durmuyordu. Hatta bir keresinde bir arkadaşının intihar haberini aldığında: “Çok yazık! Neden bana söylemedi ki? Binanın tepesinden atlarken onun çekimini yapabilirdim.” dediği bile olmuştur.

Warhol görsel sanatların gerçek popstarı olarak kabul edilir. 

ANDY WARHOL KİMDİ?

<img src="https://images.aposto.com/2023/0/5/1674817324180.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="0.65" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Art Brut, Ice Cream Man ikilisi W. Maxwell Prince ve Martin Morazzo’nun aslında ilk büyük çaplı işi. 2016 civarı çıkardıkları Electric Sublime’ın remastered versiyonu diyebiliriz. Arthur Brut ve sevgili side kick’i Manny the Mannequin’i takip ettiğimiz bu çılgın seri, sanat tarihine doğru bir yolculuk niyeti taşıyor. Az çok. Öyle bir iddiası olduğunu düşünmüyorum açıkçası.Ne zaman önemli sanat eserlerinin başına bir şey gelse Bureau of Artistic Integrity kafayı kırmış dostumuz Arthur’un kapısını çalıyor. Arthur da işlerin içine dalarak günü kurtarıyor. İşlerin içine dalmak derken bahsettiğim şu; koşup koşup balıklama işe zıplamak. Sonra, bir bakmışız bambaşka bir boyuttayız. Kitap gayet eğlenceli. İlk hâlinden çok da farklı değil, o yüzden devamını okumak istiyorsanız koşarak Electric Sublime’ın kapısını çalabilirsiniz. Fakat yeni versiyonunun bonus hikâyesini kaçırın istemem. O yüzden bence bekleyin ki yeni sayılar çıksın.Kitabımız Louvre Müzesi ile açılıyor. İnsanlar yavaş yavaş Mona Lisa hanıma yaklaşırken bir de bakıyoruz hanımefendi bize göz kırpıyor. NASIL OLUR?!?! derken hemen BAI aranıyor ve Arthur’a haber salınıyor. Neler olduğunu tam anlamasak da mavi kürenin her tarafında sanatla alakalı garip şeyler oluyor. Çocuklarının üzerine bronz dökenler mi arasınız, el yapımı bombayla ilkokul patlatanlar mı? Yoksa dünyanın en ünlü çorba konservesinin resmi için birbirini öldürenler mi? Burnuma garip bir koku geliyor ve bu kokuyu sadece Arthur Brut anlayabilir. Arthur tam olanları anlamak için Mona Lisa’yı incelerken birden Andy Warhol kılıklı eli silahlı biri ve yandaşları ortama dalıyor ve başlıyorlar etrafı taramaya. Makineli tüfekler ve lav silahlarıyla etrafı yakıp geçerken Arthur ve BAI’nin başındaki hanımefendi Mona Lisa’ya atlıyor ve sayı da burada bitiyor. Aa, o da ne? Bonus hikâye. Oley! İnci Küpeli Kız’ın inci küpesi çalınmış. Arthur ve Manny de durumu çözüveriyor. Silver Age tadı veren bu bonus hikâye hemen gönlümüzü çalıyor ve bir sonraki sayıda karşımıza neler çıkacağını merak ettiriyor.Prince ve Morazzo sadık bir okuyucu kitlesine sahipler. Hâl böyle olunca da Art Brut belli bir hype&nbsp;ile karşılandı. Has fanları Electric Sublime’ı okumuş olsa da bu yeni hâlini çok daha beğendiklerini düşünüyorum. İkili ilk yaptığında tam istedikleri gibi yapamamışlar. Nedendir bilinmez. Şimdi karşımızda direksiyon tamamen onlardayken, biraz da bu camiada sözleri geçmeye başlamışken bakalım bize neler sunacaklar. Siz bu yazıyı okurken ikinci kitap da çıkmış bulunmakta. Muhtemelen hemen onu da okuyacaksınız. Bu kitap hoşunuza gittiyse Art Ops’a da bir göz atın derim.Kapak: Martin Morazzo

W. Maxwell Prince & Martin Morazzo

Art Brut #1

• Andy Warhol'un 1964 yılında ait Marilyn Monroe portresi, açık artırmada 195 milyon dolara satıldı. Eser, 20'nci yüzyılın en pahalı sanat eseri oldu.

Aposto Gündem

Words by:&nbsp;<a fr-original-style="" href="https://instagram.com/defneozdogan?igshid=YTY2NzY3YTc=" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Defne Özdoğan</a>.London is a city where Romanesque, Victorian, Modernist, Brutal, and Contemporary architecture assembles. At the moment, I live in Walthamstow. Here, you can’t see skyscrapers or contemporary architecture. This area is not filled with newly constructed buildings or social housing estates. Victorian, Georgian and Edwardian, two or three-storey single and semi-detached homes reside in my neighbourhood. Moving towards the central by the overground, the urban pattern changes every second and London’s architectural library becomes visible. From the East towards the Central, there are many examples of old modernist social housing estates followed by buildings such as the Barbican which represent the brutalist period after World War II. Moreover, tall contemporary new-builds become very visible. Towards the Central River Thames area, you see all the historical buildings that belong to movements such as Baroque, Romanesque and Gothic. But for me, London can be described with 5 particular buildings.<h2 dir="ltr" fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;"><img src="https://images.aposto.com/2022/10/1/1669029500909.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.50" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable"></h2><h4 fr-original-style="text-align: center;" style="text-align: center; margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Tate Modern Terrace, source Hufton + Crow</h4><hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;"><h2 dir="ltr" fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Building: Tate Modern</h2>Neighbourhood: Southbank. Architect: Herzog &amp; de MeuronOnce a Bankside Power Station built by Giles Gilbert Scott who designed the iconic red telephone boxes, now an art gallery, Tate Modern is an essential space for art history and contemporary culture of art. Henry Tate, a 19th-century sugar merchant from Liverpool, donated his collection of contemporary paintings and £80,000 to the government which are now in Tate’s permanent collection alongside Marilyn Diptych (1962) by Andy Warhol, Nude Woman With Necklace (1968) by Pablo Picasso, Mountain Lake (1938) by Salvador Dalí. The building is almost the same size as Westminster Abbey, the top floor of the Switch House has a terrace with a view of the dome of St Paul’s Cathedral.<h2 dir="ltr" fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;"><img src="https://images.aposto.com/2022/10/1/1669028705576.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.50" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable"></h2><h4 fr-original-style="text-align: center;" style="text-align: center; margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Photography: CK Travels</h4><hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;"><h2 dir="ltr" fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Building: Alexandra Road Estate</h2>Neighbourhood: Camden. Architect: Neave BrownOnce a social housing estate, still a social housing estate/private residence, it is a crucial example of modernist architecture and council housing. Along with 520 apartments, the site includes a school, community centre, youth club, heating complex, and parkland. The estate was granted Grade II &nbsp;listed status on 18 August 1993, the first post-war council housing estate to be listed. It was featured in Foals – "Mountain At My Gates" video. Try to speak with the residents, I would say. We did some studying and the number of people who spent a lifetime on this estate is crazy.<img src="https://images.aposto.com/2022/10/1/1669029732098.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.51" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable"><h4 fr-original-style="text-align: center;" style="text-align: center; margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Barbican Estate</h4><hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;"><h2 dir="ltr" fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Building: Barbican</h2>Neighbourhood: Barbican. Architect: Chamberlin, Powell and BonOnce the centre of the rag trade, and home to fabric and leather merchants, furriers, glovers and a host of other tradesmen, a Grade II listed building, the Barbican is one of London’s best examples of Brutalist architecture. Now it’s used as one of London's major venues for events, concerts, and exhibitions, and also a residential complex of around 2,000 flats and maisonettes. The history of the Barbican, a utopian vision to transform an area of London left devastated by bombs during the Second World War should definitely <a fr-original-style="" href="https://www.barbican.org.uk/our-story/our-archive/construction" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">be read</a>. It is a masterpiece in terms of regenerating an area of the city.<h2 dir="ltr" fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Building: The University of Central Saint Martins</h2>Neighbourhood: Granary Square. Architect: Stanton Williams ArchitectsThe building was built for unloading and storing wheat for London's bakers in 1851, it was turned into the University of CSM College of Arts in 1989. Granary Square was given to us as a case study in our first year of BA architecture. The square is a shapeshifter, every season it serves different activities and social spaces. It facilitates a quick escape from Kings Cross in general. I am not 100% sure if I really like the building because I studied there but, go visit, and see for yourself. Please try to check these details out: The very high ceilings of the building, people smoking next to the Waitrose, the amazing bookshop next to the canal where concerts happen occasionally, and kids and dogs playing in the fountains in summer or winter time.<h2 dir="ltr" fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;"><img src="https://images.aposto.com/2022/10/1/1669045654721.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.50" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable"></h2>Battersea Power Station<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;"><h2 dir="ltr" fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Building: Battersea Power Station</h2>Neighbourhood: Battersea. Architect: WilkinsonEyre did the restoration of the building however quite a few architects were involved in the actual building of the work such as Giles Gilbert Scott and Frank Gehry.Once a Coal-fired power station, now 'a place for locals, tourists and residents to enjoy a unique blend of shops, bars, restaurants, entertainment venues, parks and historical spaces' as it says on its website. I haven’t been to this space -yet-, so it is difficult to explain why I recommend it. But the area really has been regenerating thanks to this development. People have been buying houses for the past 5 years because of this building and it is finally open to the public. I know that the architecture is magnificent with a lot of Mediaeval details. Also, there aren’t many examples of large-scale Art Deco-style buildings in London, so it should be worth giving a try.

Andy Warhol ile ilgili hikayeler