Müzik, yüzyıllardır birçok görsel sanatçıya ilham verip eşsiz sanat eserleri yaratmalarına yardımcı oldu. Matisse’in eserlerinde olduğu gibi işittikleri şarkıların ilhamıyla tablolarında hikâyeler anlattılar ya da eserin ana konusu dinledikleri müzisyenler oldu. 20. yüzyılın ortalarında özellikle alt kültürden çıkan sanatçılarla yine aynı mirasın parçası olan müzisyenler birçok ortak projeye imza attı. Sanattaki sınırları da tamamen ortadan kaldırdılar. Müziğin ritimlerini ve tonlarını eserlerinde yeniden uyandırdılar. Kısacası bir sanat formunu bir diğerine dönüştürdüler. Andy Warhol, Keith Haring gibi sanatçıların yaptığı albüm kapakları aklımızda ilk belirlen eserler değil mi?Bir müzisyenin dünya çapında stadyumları doldurmasının yanı sıra zamansız hâle gelecek bir sanat eserine ilham olması, aynı zamanda ikonlaşması demek. Günümüzde müzisyenler hiç olmadığı kadar çok görsel sanatın içinde, hatta önemli bir parçası. Bu yazıda sergilenmek üzere olan iki müzisyen ve görsel sanatçı işbirliğine odaklandık.<img src="https://images.aposto.com/2023/7/1/1691999340262.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="0.76" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Harry Styles | Resim: David HockneyDavid Hockney’den Harry Styles portresiPop art’ın yaşayan efsanesi David Hockney’nin, ünlü müzik yapımcısı Clive Davis ile bir araya gelene kadar Harry Styles’tan haberi bile yoktu. Davis, ressama şu an dünyanın en büyük pop yıldızının albümünden bahsederken Hockney de o sırada National Portrait Gallery’deki sergisi için çalışmalar içindeydi. Hockney, Vogue British’e verdiği röportajda o anı şöyle anlattı: “Clive bana Harry’nin yeni albümünden bahsetti ve asistanım JP, Harry’ye bir not gönderdi. Stüdyoma gelip portresini yapmamı isteyip istemediğini sordu. Hemen cevap verdi ve ‘Evet, seve seve’ dedi. Artık Harry’nin ünlü olduğunu biliyorum. Çünkü tüm müzik videolarını izledim.”Hockney’nin Fransa’daki evinde bir araya gelen ikili, iki gün süren bir portrenin ana konusu oldu. Harry, Hockney tarafından resmedilmenin “tam bir ayrıcalık” olduğunu söyledi ve ekledi: “Amaç yalnızca karşısındaki kişinin özünü yakalamaktı.” Bu arada Harry, Hockney ile Joni Mitchell’ın yakınlığı nedeniyle sanatçıyla çok daha özel bir bağ kurduğunu da açıkladı.Harry’nin cinsiyetsiz tarzı ama bir o kadar da maskülen tavrı Hockney’yi de derinden etkiledi. Ortaya günümüzün en önemli iki sanatçısının ruhsal enerjisini ortaya koyan bir sanat eseri çıktı. Müzisyenin hayranları önce resmi beğenmese de sonradan sahiplenerek bu müthiş sanatsal anın ortaya çıkışını kutladı. Londra’daki <a fr-original-style="" href="https://www.npg.org.uk/" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">National Portrait Gallery</a>, 2020’de pandemiden hemen önce <a fr-original-style="" href="https://www.npg.org.uk/whatson/exhibitions/2023/hockney-drawing-from-life" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">David Hockney: Drawing From Life</a> sergisini açtı ve çok kısa sürede iptal etmek zorunda kaldı. Sergi, bu kez 2 Kasım’da güncellenmiş bir şekilde kapılarını açacak. Harry’nin resmi, 33 portrenin hemen yanında yer alacak. Sergi 21 Ocak 2024’e kadar gezilebilecek. Sergiyi gezersen şayet kulağında geçen yıl neredeyse her yerde karşımıza çıkan <a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/track/4Dvkj6JhhA12EX05fT7y2e?si=fc7462c89c694841" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">As It Was</a> yankılanabilir.<img src="https://images.aposto.com/2023/7/1/1691999509436.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.67" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Thom Yorke ve Stanley Donwood | Tasarım: Rowan Farrell Her şeyin başlangıcı albüm kapaklarıİngiliz sanatçı Stanley Donwood, Radiohead’in gelmiş geçmiş en ikonik albüm kapaklarının arkasındaki isim. Her şey Donwood’un Thom Yorke ile tanışmasıyla başladı ve ilk işbirliği 1995 yılında <a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/album/35UJLpClj5EDrhpNIi4DFg?si=RvywbTecRaiNNZdYSB-UeQ" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">The Bends</a> albümüyle oldu. Donwood, bu albümden sonra grubun neredeyse tüm kapaklarına Yorke ile ortak çalışarak imza attı. Sanatçı, grubun müziğini görsel olarak o kadar iyi yansıttı ki Thom Yorke solo albümlerinde de ondan kopamadı ve yine Donwood’un kapak görsellerini kullandı. Görsel sanatlar ve müziğin muhteşem bir ahengine sahip olan bu kapaklar, artık birer sanat eseri niteliğinde. Donwood ile grubun çalışma biçimi ise oldukça iç içe. Grubun <a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/album/2ix8vWvvSp2Yo7rKMiWpkg?si=YSJOTWtLSkS2W2XuH8ojQw" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Moon Shaped Pool</a> albümünü Fransa’da kaydettikleri stüdyonun karşısındaki odada Donwood da sanat çalışmalarına başladı. Sanatçı, kaydedilen müzikleri dinleyerek kapak için fikirler üretti. Bu süreç Radiohead’in sadece iyi yazılmış şarkılardan ibaret olmadığının da kanıtı âdeta.<img src="https://images.aposto.com/2023/7/1/1691999625267.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="0.99" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">The Crow Flies: part one Thom Yorke ve Stanley Donwood, geçtiğimiz günlerde bu sefer çok özel bir sergi için bir araya geldiklerini duyurdu. İkili, birlikte yarattıkları tabloları 6-10 Eylül tarihleri arasında Londra’daki sanat galerisi <a fr-original-style="" href="https://www.tinmanart.com/" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Tin Man Art</a>’ta <a fr-original-style="" href="https://www.tinmanart.com/exhibitions/17-the-crow-flies-part-one-an-exhibition-of-new-paintings-by-stanley-donwood/overview/" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">The Crow Flies Part One</a> başlığı altında sergileyecek. İkili, 2021-2023 yılları arasında Oxford ve Brighton’da sergi üzerinde çalıştı. Hatta The Smile’ın&nbsp;<a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/album/009EjjwUjtdjvH7UP0wHzi?si=k0afZiWeShyIXxaXnWfPcA" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">A Light for Attracting Attention</a> albüm kapağını da birlikte bu süreçte tasarladılar. Kapak görseli Orta Çağ’da Osmanlı’daki korsan haritalarından esinlenerek ortaya çıktı. Yorke ve Donwood, guaj boya kullanarak tamamen tuval üzerine çalıştı. Serginin adı ise Ted Hughes’un The Smile’ın ismine de ilham olan şiir kitabı <a fr-original-style="" href="https://www.amazon.com/Crow-Faber-Poetry-Ted-Hughes/dp/0571099157," style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Crow</a>’dan esinlenme. Yorke, Donwood’la olan resim yapma sürecini müzik yapmaya benzetti: “Her ikisi de gerçek zamanlı olarak yanıt veren sanat dalları.” Yorke’un müzikteki detaycılığı ve duygulara dolaylı değil de ani bir şekilde hitap etmesi buradaki resimlerde de kendini gösterecek gibi...Dipnot: Thom Yorke, Donwood’un 2015’teki <a fr-original-style="" href="https://www.youtube.com/watch?v=Iw5wqjj5h3k" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">The Panic Office</a> adlı sergisi için de ambiyans müzikleri hazırlamıştı.&nbsp;<img src="https://images.aposto.com/2023/7/1/1691999804240.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.30" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Jeff Koons, Michael Jackson and Bubbles | Fotoğraf: Ben Blackwell Hafızamdaki diğer işbirlikleri:<ul fr-original-style="padding-inline-start: 20px;" style="padding-inline-start: 20px; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; list-style-position: inside; box-sizing: border-box;"><li dir="ltr" fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Modern sanatçı Jeff Koons, 1988’de Michael Jackson ile evcil maymunu Bubbles’ın porselen heykelini yaparak sanatçıyı bir kez daha ölümsüz hâle getirdi. Koons, 2013’te de Lady Gaga’nın <a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/album/2eRJUtI7nXrQ5uYQ7tzTo9?si=Y9C4JF_dQx2Vdio1io-7Lw" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Artpop</a> albümünün kapak fotoğrafını tasarladı. Popüler kültüre damga vuran bu görselin heykelini de yaptı.</li></ul><img src="https://images.aposto.com/2023/7/1/1691999872106.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="0.75" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">The Velvet Underground &amp; Nico | Tasarım: Andy Warhol<ul fr-original-style="padding-inline-start: 20px;" style="padding-inline-start: 20px; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; list-style-position: inside; box-sizing: border-box;"><li dir="ltr" fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Andy Warhol’un Amerikan pop art’ının sembolü muzu, <a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/album/4xwx0x7k6c5VuThz5qVqmV?si=qxcIWh8FRpiV8PYSffltDw" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">The Velvet Underground &amp; Nico</a>’nun 1967’deki kapağında yer aldı. Sonrasında ise Warhol’un sanatında Mick Jagger, Debbie Harry, John Lennon portreleriyle ilham kaynağı oldu.</li></ul><img src="https://images.aposto.com/2023/7/1/1692000091517.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.41" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Run D.M.C., Christmas In Hollis | Tasarım: Keith Haring<ul fr-original-style="padding-inline-start: 20px;" style="padding-inline-start: 20px; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; list-style-position: inside; box-sizing: border-box;"><li dir="ltr" fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Keith Haring, 1987’de Run D.M.C.’nin <a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/track/6kc6k8IckH0qXgAieykIHB?si=4313ccff85a44242" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Christmas In Hollis</a> single kapağını tasarladı ve bu çalışma ikonik bir hâle geldi. Sanatçının sokak sanatı ile rap müziği birleştirmesinin en iyi örneğiydi. Ayrıca David Bowie ve Lerry Levan ile de çalışmalar yaptı.</li></ul>

Duende

Harry Styles ve David Hockney ile Thom Yorke ve Stanley Donwood’un görsel sanatlar üzerine olan yaratıcı işbirliklerine derinlemesine bir bakış.

Kusursuz eşleşme: Müzisyenler ve görsel sanatçılar

Nerede? Bermuda Adalar, namıdiğer Somers AdalarıNedir? Hamilton Princess, Bermuda'da "Pembe Saray" olarak bilinen ve olağanüstü bir sanat koleksiyona sahip tarihî sanat oteli. Fairmont tarafından yönetilen bu tesis, modern olanaklar, sahil manzarası ve özel bir plaj kulübüyle gezginlerin ilgisini çekiyor. Otel, TripAdvisor'ın "Best of the Best" ödülüne layık görüldü.Neden önemli? Otelin sanat galerisini andıran koleksiyonunda imzalı sınırlı sayıda baskılar da yer alıyor. Andy Warhol, Banksy, Damien Hirst, David Hockney, Jeff Koons, KAWS, Keith Haring, Julian Opie, Takashi Murakami, Tom Sachs, Yashimoto Nara, Yayoi Kusama ve daha birçok sanatçının eseri koleksiyona dahil. Otelin restoranı, Dünya Savaşı sırasında bir üs olarak hizmet veren bir İngiliz istihbarat ajanının kod adını alıyor.Gitmek isteyenlere:&nbsp;Otelin websitesi <a fr-original-style="" href="https://www.fairmont.com/hamilton-bermuda/?goto=fiche_hotel&code_hotel=A560&merchantid=seo-maps-BM-A560&sourceid=aw-cen&utm_medium=seo+maps&utm_source=google+Maps&utm_campaign=seo+maps&y_source=1_MTIzNjE0MjUtNzE1LWxvY2F0aW9uLndlYnNpdGU%3D" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">burada</a>.

Aposto Seyahat

Yayoi Kusama, Kaws, Tom Sachs, Takashi Murakami ve çok daha fazlası bu otelde.

Bermuda’da tarihî bir sanat oteli: Hamilton Princess

Nedir?&nbsp;1980'lerde New York'ta çalışan Peter Hujar, David Wojnarowicz ve Darrel Ellis’in de yer aldığı 70'ten fazla sanatçıyı inceleyen büyük bir grup sergisi olan&nbsp;<a fr-original-style="" href="https://www.candicemadey.com/gallery/all/luxe-calm-volupt" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Luxe, Calme, Volupté</a>'de gezinirken kundaklama, yoksulluk ve benign neglect&nbsp;(iyi huylu ihmal) ile boğuşan bir şehrin yeniden doğuşunu konu alan dönem sergisi. Hemen hemen herkesin New York'ta yaşamayı ve çalışmayı göze alabildiği bir dönemde sanatçılar şehri; zevk, yaratıcılık, kendini ve toplumu keşfetme, birliktelik ve kültürel gelişim bir oyun alanına dönüştürüyor.Nerede?&nbsp;ABD, New York, Candice MadeyNe zamana kadar ziyaret edilebilir?&nbsp;11 AğustosNeden önemli? Küratörlüğünü fotoğrafçı Allen Frame ve Bronx Sanat Müzesi'nin baş küratörü Antonio Sergio Bessa'nın üstlendiği sergi, Güney Bronx'undan gelen queer bir erkek olarak hayatını ve mirasını büyük ölçüde göz ardı eden sanatçı Darrel Ellis'in dünyasını anlatıyor.Meraklısına:&nbsp;Müzedeki büyük sergi Darrel Ellis: Regeneration’a paralel olarak düzenleniyor. Bessa'nın eş küratörlüğünü de üstlendiği Luxe, Calme, Volupté, Aids'in en yoğun olduğu dönemde New York sanat ortamının ırklar üstü LGBTQ kültürünün açık ve gururlu bir kutlamasına dönüşmesine yardımcı olan Peter Hujar, Antonio Lopez, Jimmy DeSana, Philip-Lorca Dicorcia, David Wojnarowicz, Mariette Pathy Allen ve Martin Wong gibi sanatçıların çalışmalarını bir araya getiriyor.Ne olmuştu?&nbsp;Yıl 1981'di ve New York sanat ortamı, yeni nesil sanatçılar, fotoğrafçılar, film yapımcıları, sanatçılar ve müzisyenler yetiştikçe ısınıyordu. Ardında terk edilmiş binalar ve boş arsalar bırakan on yıllık bir benign neglect döneminden sonra, şehir nihayet toparlanmaya başlıyordu. 1980'lerde Keith Haring, Jean-Michel Basquiat ve Robert Mapplethorpe gibi sanatçılar Andy Warhol'un izinden giderek şöhrete ulaştılar ve sanatçının ünlü olduğu yeni bir dönemi başlattılar. Aynı zamanda, Amerika, Avrupa ve Japonya merkezli koleksiyoncuların Batı sanatının başyapıtlarını daha önce görülmemiş meblağlara satın almasıyla sanat piyasası da yükselişe geçti. Bu süreçte Edward Brezinski gibi daha az başarılı sanatçılar büyük ölçüde bilinmezliğe gömülüyor fakat Luxe, Calme, Volupté görünenin arkasındaki sanatçıları tekrar ziyaretçiyle buluşuyor. Serginin küratörü Frame’e göre de: "Sergide, sokağın cesur mücadeleleri ile bu tür bir aşırı zenginliği deneyimleme arzusu arasında bir yan yana geliş var; zamanın güzelliği ve yıkımının sert zıtlığı."<a fr-original-style="" href="https://bronxmuseum.org/exhibition/darrel-ellis-regeneration-2/" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Darrel Ellis: Regeneration</a>&nbsp;ne zamana kadar ziyaret edilebilir?&nbsp;10 Eylül 2023 tarihine kadar New York'taki Bronx Sanat Müzesi'nde sergileniyor.

1980'lerde New York'ta çalışan 70'in üzerinde sanatçı şimdi şehirle yeniden buluşuyor.

1980'lerin New York’u tekrar şehirde

<h3 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Jennifer Clement/ Dul Bayan Basquiat</h3><blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(211, 187, 171); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px;" style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(211, 187, 171); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px; margin: 0px 0px 1em; border-left-style: solid; box-sizing: border-box;">"Hey, küçük hanım, kalbini duyabiliyorum," der. Suzanne'ın bir müzik kutusu olduğunu sanırlar.</blockquote>Bu zamana kadar okuduğum en etkileyici, tutkulu, hırpalayıcı aşk hikâyesinin Uğultulu Tepeler&nbsp;olduğunu düşünüyordum ta ki Jean-Michel Basquiat ve Suzanne Mallouk aşkına tanık olana kadar...Öncelikle itiraf etmeliyim ki, seksenlerin New York'una ve sanat dünyasına dair oldukça etkileyici bilgiler var. Bir yandan ırkçılığın tüm sertliği bir yandan Andy Warhol, Keith Haring, Madonna ile galeri açılışları ve partiler... Sonunda ise içimi parçalayan gencecik ve oldukça yetenekli bir kayıp... Basquiat'ın dengesiz insan ilişkileri de kitapta tüm açıklığıyla anlatılıyor. Kapakta "bir aşk hikâyesi" olarak anlatılan bu ilişki; bence iki tarafı da sona götüren, her bir adımında yaralayan ve parçalayan bir düğüm. Burada ben Suzanne'ın çocukluğunda yaşadıklarından sonra hayatta kalma mücadelesinden açıkçası çok daha fazla etkilendim. Tüm açıklığı ve gerçekliğiyle anlatılan bağımlılık kısmı ise beni en çok üzen noktalardan biriydi, bir açıdan da Camus'nün absürt felsefesini düşünmeden edemedim; Basquiat yaşadığı dünyaya, etrafında yaşananlara çok yabancı bir isim kesinlikle.Kitapta en çok ilgimi çeken bölümlerden biri de Basquiat'ın tablolarında kullandığı kelimeleri rastgele kitapları açıp bakıp veya kutuların üzerine yazanlardan seçmesi...Sanki her kelime kendi gücünü renklerle bir araya gelince kazanıyormuş gibi hissettirdi bana. Kitapta o dönemdeki ayrımcılık ve ırkçılığın korkunç boyutları tokat gibi çarparak polis tarafından öldürülen Michael üzerinden anlatılıyor. O bölümde okuduğum cümleler boğazıma dizilmiş gibi hissettim. Biyografiyle hiç aram olmamasına rağmen, elimden bırakmadan okudum!<blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(211, 187, 171); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px;" style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(211, 187, 171); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px; margin: 0px 0px 1em; border-left-style: solid; box-sizing: border-box;">Fakat her birimizin içsel bir dinamiği olduğuna inanırım, her zaman farkında olmadığımız bir dinamik hayatta derin hakikatlere tanık olmamız için bize rehberlik eder. Bu derin deneyimler bizi sonsuza dek değiştirir ve nihai benliğimize yaklaştırır.</blockquote>

1Kitap1Mekan

Geçtiğimiz hafta avangard akımın önemli sanatçılarından Yayoi Kusama’nın ikonik Narcissus Garden eseri, Miami’deki Rubell Müzesi’nde kuruldu. Arka sırasında, Keith Haring'in kırmızı kalpli eserinin göz kırptığı eser, 1966 yılından beri dünyanın farklı alanlarında kuruluyor. Tasarım yayını Architecture Digest’de yayımlanan, eserin pandemiyle olan ilişkisine dair okuduğum bir yazı üzerine yılın son hafta sonunda sizleri Kusama ve eserinin hikâyesiyle tanıştırmayı diliyorum.• 1966’dan beri devam eden yolculuk: Yunan mitolojisinde Narkissos’a ithafen, Narcissus Garden ilk kez 1966'da Kusama'nın 33. Venedik Bienali'nde resmî olmayan bir performansıyla sergilendi. 700'e yakın plastikten yapılan gümüş kürelerle eser; insanı kendiyle yüzleştiren, egosuyla karşı karşıya getiren, hayatta her şeyin birbirinin yansıması olduğuna çağrışım yapan bir bahçenin temsiliydi. Kusama, eserinde narsisizme ve insanı çevreleyen endüstriyel oluşumlarla ilişkisine yalın bir şekilde ayna tutmayı hedefledi.<figure class="image"><img src="https://lh5.googleusercontent.com/ByytAfFXElRm0u3hR7vVHFXFKuswk9aujdDGWfedkSrDPifLOwVqqJ3cUHAgJkubOX3nUXNpp0mn-W3Pvz8AnY7EohhbriMq6qIZfqrJMo7ir7vlI2OCLSNS80ZMRQbmGyASokRM" alt="Venedik Bienali, 1966, Kaynak: Dazed"><figcaption>Venedik Bienali, 1966 Kaynak: Dazed</figcaption></figure><hr>• Satılık narsisizminiz: Sanatçı gümüş kürelerini bienal alanının manzarasını yansıtan İtalya Pavyonu'nun önündeki çimenlere yerleştirdi. Çıplak ayakları ve altın rengi kimonosuyla, "Narcissus Bahçesi, Kusama" ve "Satılık Narsisizminiz" yazılı tabelalarının arasında durarak performansını sergiledi. Serginin açılış günü boyunca küreleri havaya fırlatarak dikkatleri çekti ve kürelerin her birini yaklaşık 2 dolara ziyaretçilere satmayı teklif etti. Hem kendini tanıtma hem de çağdaş sanatın ticarileştirilmesine yönelik bir eleştiri olarak yorumlanacak bu eylem, daha sonra Kusama'nın enstalasyonlarının odak noktası olacak, radikal ve politik kamusal performanslara geçiş yaptığı kariyerinde önemli bir an olarak görülecekti. Narcissus Garden'ın yinelemeleri o zamandan beri, küreleri plastik yerine çelikten yapılarak dünya çapında sergileniyor.<figure class="image"><img src="https://lh5.googleusercontent.com/BfDUhInjjBlc-HrQ9aBKgYodBUZ15HJuqbpvwcm53zSUHJno9apdbXtIVm7X7k7hmGwfFcyYaQGcXvRfTQUBbGq2erJfQGa8FgxIAjwsALRe0h_KUHvg8S16tazhpfsisW6lrX8Y" alt="Rubell Müzesi 2020, Kaynak: Architectural Digest"><figcaption>Rubell Müzesi 2020 Kaynak: Architectural Digest</figcaption></figure><hr>• Pandemi ve Kusama: Bu hafta Rubell Müzesi'nde kurulan Narcissus Garden versiyonu 700 paslanmaz çelik küreden oluşuyor. Kusama'nın bu kadar endüstriyel ve minimal bir nesneyi organik bir yaşam hissi taşıyan bir nesneye dönüştürebilmesi belki de bu dönem için ayrı bir anlam taşıyor. “Kendinize 700 farklı aynada bakmak bu dönemde ne anlama geliyor? İzolasyon döneminde, hoşumuza gitsin ya da gitmesin, kendimizle her zamankinden daha fazla beraberdik.” diyerek Madeleine Luckel, eserde pandemi dönemindeki bu yoğun deneyimimizin yansıdığını düşünüyor. 700 kürenin birinde belki de bu yıl çokça zaman geçirdiğimiz Zoom ekranlarından Instagram’daki sonsuz kaydırmalarımıza kadar teknolojiyle ilişkimiz, tüketimimiz, duygularımız ve daha nice deneyimlerimizi görebiliriz. Peki siz, Kusama'nın kürelerinde bu yıl kendiniz için neler görüyorsunuz?&nbsp;

Keith Haring ile ilgili hikayeler