Bugün en sevdiğim düşünürlerden birine ulaşmış bulunuyoruz. Sadece benim değil, Nietzsche’nin bile hayran olduğu bir filozof.Her filozofun kendince tuhaflıkları vardı ve düşünceleriyle sıyrıldıkları noktalar vardı ama Herakleitos şu ana kadar anlattığım filozoflardan daha farklı biri benim için. Bu arada Herakleitos elimize en çok yazısı (fragmanı) ulaşmış olan kişi. Diğer düşünürlerin felsefelerine ilişkin bilgileri Aristoteles’in Fizik ve Metafizik gibi kitaplarından yani ikincil kaynaklardan edinmiştik. Oysa Herakleitos'un elimize fragmanları kalmış. Hatta bu fragmanlar Türkçeleştirilip Cengiz Çakmak’ın derlemesi ile Kabalcı Yayınevi tarafından yayımlandı. Herakleitos ile özel olarak ilgilenmek isteyenler bu kitabı edinebilirler.Thales arkhenin&nbsp;su, Anaksimandros arkhenin&nbsp;apeiron, Anaksimenes arkhenin&nbsp;hava ve Pythagoras/Pisagor ise arkhenin&nbsp;sayılar olduğunu söylemişti. Herakleitos tüm bunlara karşı çıkarak arkheyi&nbsp;biraz daha farklı bir şekilde tanımlıyor.<blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(233, 228, 219); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px;" style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(233, 228, 219); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px; margin: 0px 0px 1em; border-left-style: solid; box-sizing: border-box;"><h3 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">“Her şey ateş ile ateş ise her şey ile değiş tokuştur.”</h3></blockquote>Evet, ateş! Ateşi düşünün, ateş sürekli olarak hareket halindedir ve karşılaştığı nesneleri değiştirme gücüne sahiptir. O hangi nesne ile karşı karşıya gelirse nesneyi kendi içerisinde eritir buna rağmen ateş hiç değişmeden varlığını korur. Herakleitos ateşi incelediğinde onda çok hususi ve çok özel bir nitelik olduğunu keşfederek oldukça heyecanlanmış olmalı.Ben lisedeyken ilk felsefe dersi aldığımda klasik bir felsefe kitabı vardı. Orada Herakleitos'un arkheyi ateş olarak söylediği yazmıştı ve direkt aklıma şu gelmişti, “Ateş mi? Bu hiç de özel bir düşünce değil ki. Thales su dedikten sonra Herakleitos nasıl ateş demiş? Bunu nasıl düşünememiş, ateşin üstüne su atarsanız ateş söner….”Daha sonra üniversitede Antik Çağ Felsefe Tarihi ve Metinleri dersi aldığımda Herakleitos'un aslında hiç böyle bir şey söylemediğini öğrendim. Ezberci lise felsefe kitabı "arkhe&nbsp;ateştir" deyip geçmişti. O ateş derken ateşin fiziksel mevcudiyetinden ziyade&nbsp;ateşteki oluştan&nbsp;bahsediyordu, yani varlıktan ziyade bir süreç. Herakleitos'un kastettiği arkhe&nbsp;bir çeşit oluş; önce varoluş sonra yok oluş. Burada hareket ve devinimin kendisine dikkat çekmek istiyor. Ondan önceki düşünürler de tabii ki doğada bazı şeylerin değiştiğini ve dönüştüğünü görmüştü. Ama kimsenin aklına evrendeki temel ilke ve arkhenin&nbsp;değişimin kendisi olduğu gelmemişti. Değişmeden kalan tek şey değişimin kendisidir! Bu noktada Herakleitos diğer düşünürlerden farklı olarak evrendeki temel ilkenin somut fiziksel nesneler veya apeiron gibi soyut bir kavram olduğunu değil, oluşun kendisi&nbsp;olduğunu söyler.<h3 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Panta Rhei! Her Şey Akar</h3>Doğarız, büyürüz, yaşlanırız ve ölürüz. Sıcak olan soğuk olana kuru olan ıslak olana parlak olan sönük olana dönüşür. Bütün nesneler yok olmaya doğru sürekli olarak bir hareket ve devinim içindedir. Eğer her şey sürekli olarak birbirine dönüşüyorsa, yok olup yeniden var oluyorsa aslında her şey bir ve aynıdır.<img src="https://images.aposto.com/2023/0/4/1673517468391.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.69" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Karikatür: <a fr-original-style="" href="https://daphilosophers.wordpress.com/" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">https://daphilosophers.wordpress.com/</a><hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;"><h3 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">İnilen Yol ile Çıkılan Yol Birdir!</h3>Evrendeki her şey devamlı devinip değişiyorsa siz de aslında dünkü sizle aynı kişi değilsiniz. Çünkü sürekli olarak zaman kavramı sebebiyle değişiyoruz. Herakleitos doğrudan zamana işaret etmiyor ama her şeyin bir devinim içinde olduğunu söylemek ileride nerelere gidecek tahmin ediyorsunuzdur. Çünkü bu zamanın kendisini sorunsallaştırmayı da gerektirecek.<h3 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Aynı Nehre İki Defa Girilmez!</h3>Bu söz, Herakleitos'un belki de en ünlü sözlerinden bir tanesi. Aslında biraz tartışmalı bir söz. Herakleitos'un bu anlama gelen başka iki fragmanı var. Söylediğim şekli Herakleitos'un kendisine ait değil. Daha sonra onu okuyup yorumlayan Kratylos’a ait olduğu söylenir ama Herakleitos bu anlama gelebilecek birkaç söz söylüyor: “Aynı ırmaklara gireriz ve girmeyiz. Biziz ve biz değiliz.”Aynı nehre iki defa girilmez cümlesinden daha karmaşık bir cümle.&nbsp;"Biziz ve biz değiliz" sözü aslında çok da çelişkili. Hiçbir şeyin kendisi ile sürekli olarak özdeş olmadığından bahsediyor. Yani ‘A, A değil’ oluyor. Herakleitos'un burada nehir örneğini vermesi oldukça güzel. Şimdi bir nehir düşünelim, nehirdeki sular sürekli olarak aktığı için siz o nehre yeniden girdiğinizde su değişmiş olur. Farklı bir suyun içerisine girersiniz ama bir noktada da hâlâ aynı nehir olmaya devam eder. Çünkü nehrin içinde akan sular değişse bile nehrin yatağı o sulara hep aynı şekilde şekil verir. Suyu düzenleyen ve onu o şekilde tutan bir ölçü var. Nasıl ki nehrin yatağı bütün o akan suların ve değişimin ölçütü ise evrendeki bu değişimi kontrol eden ve ona bir düzen kazandıran değişmeden kalan bir ilke olması gerekiyor. Toparlarsak, değişime imkân verenin kendisinin değişmeden kalması gerekir. Bu ilke: logostur.<img src="https://images.aposto.com/2023/0/4/1673518169444.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="1.79" width="550" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Kaynak: BBC<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">Logos&nbsp;ile birlikte Antik Yunan felsefesindeki en öne çıkan iki temel kavramı da ele almış olduk. Bunlardan ilki arkheydi.Logosu&nbsp;doğrudan Türkçeye çevirmek oldukça zor çünkü çok fazla anlama gelebilen bir kelime. Grekçe ilginç bir dil. Gerçekten felsefe yapmaya ne kadar uygun bir dilmiş diye düşündürüyor. Logosun&nbsp;birden fazla anlamı var. Bunlardan bazıları şu şekilde:<ul fr-original-style="" style="margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; list-style-position: inside; box-sizing: border-box;"><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Ölçü</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Düzen</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">İlke</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Oran</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Hakikat</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Akıl</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Söz</li></ul>Şimdi konuyu biraz zenginleştirmek için bu noktada parantez açalım ve konudan sapalım. Anlatacaklarım çok ilginç yerlere gidecek…Yuhanna İncili şöyle başlar: “Başlangıçta söz vardı. Söz tanrı ile birlikteydi ve söz tanrıydı…”Bahsedilen hangi söz? Logos&nbsp;anlamındaki söz olabilir mi? Yani Hristiyanlık’ta Yuhanna İncili bu öğretiyi Herakleitosçu bir açıdan bu noktaya getirmiş olabilir miydi? Çünkü Herakleitos da tam olarak böyle bir logostan bahsediyor. Fark ettiyseniz Yuhanna İncili'nin sözü kullanma biçimi bugün bizim anladığımız laf anlamındaki söz değil. Antik Yunan felsefesinin ve bilhassa Herakleitos'un izini bu noktada görmek oldukça mümkün. Çünkü Herakleitos'un bahsettiği logosun anlamlarından biri "söz" derken böyle bir sözden bahsettim. Söz burada hakikatin kendisi.Sizce Herakleitos için logosun mevcudiyeti ya da mahiyeti neydi? Tanrı gibi başka bir dayanak mı var? O mu bu logosu sağlıyor? Herakleitos buna ne der? Sürekli olarak zıtlıkların bir bütün olduğunu, evrendeki bütün çokluğun bir birlik olduğunu, arkenin ve logosun aslında aynı şey olduğunu söylerken sizin kafanızda bunu yaratmaya çalışmıştım. Bugün bizim bir inanış biçimi olarak gördüğümüz panteizm, Herakleitos için bir kozmoloji. Herakleitos bir panteist.Onun için logos, arkhe, birlik&nbsp;ve çokluk&nbsp;hepsi doğayla aynı şey. Herakleitos özelinde burada bir tanrıdan bahsedecek, evren ve logosa&nbsp;önsel olarak doğanın kendisini bir tanrı olarak ele almamız gerekecek. Çünkü onun için, logosun farklı anlamlarında olduğu gibi ve Yuhanna İncili'nde söylendiği gibi düzen, evren, birlik, çokluk ve Tanrı hepsi aynı şey. Eğer Tanrı, evren ve logos hepsi aynı şeyse ve bir Tanrı yoksa biz neden varız? Neden buradayız?<blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(233, 228, 219); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px;" style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(233, 228, 219); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px; margin: 0px 0px 1em; border-left-style: solid; box-sizing: border-box;"><h3 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">“Logosun herhangi bir amacı yoktur. Zaman, dama oynayan bir çocuktur. Hükümdarlık gücü, bir çocuğun gücüdür.”</h3></blockquote>İşte bu cümle Nietzsche’nin büyük hayranlığını kazanan cümle. Evrenin temelinde bulunan logos&nbsp;bir çocuğun aklına benzetiliyor. Yalnız buradaki çocuk kendi kendiyle oyun oynayan bir çocuk. Nietzsche’nin ünlü benzetmesi ile deniz kenarında kumdan kale yapan sonra da sıkılınca kaleyi pat diye yıkan bir çocuk. Hem Herakleitos’un hem de Nietzsche’nin bu benzetme ile anlatmak istedikleri logos evreni veya bizi belirli bir amaca yönelik yaratmadı. Evren herhangi bir amacı olmaksızın var. Nasıl ki bir çocuk önce oyun oynamak için saatlerce bir şey inşa edip sonra canı istemediğinde pat diye o kumdan kaleyi yıkıyorsa evren de bu şekilde öylesine meydana gelmiştir ve zamanı geldiğinde de öylesine kendiliğinden yok olacaktır.Şimdi bu düşünceyi anlamak bizim için biraz zor çünkü hem semavi dinler özelinde hem fizik yasaları özelinde biz sürekli evrende, doğada ve hayatta bir nedensellik arıyoruz. Bir neden ararsanız aslında bu, işin içinden çıkılmayacak bir kısır döngüye dönüşür. Bizim şu an evreni sorunsallaştırma biçimimiz bu yüzden sürekli olarak iki şey arasında bu nedenselliği aramak, yani determinist bağlantılar bulmak. Oysa bunu bir kenara attığınızda, semavi dinler için Tanrı ezeli ve ebedi ise Herakleitos'un bu düşüncesinin özelinde de evrenin herhangi bir amaç olmaksızın kendi kendine ezeli ve ebedi olarak var olduğu yatar.Herakleitos konusunda anlatacaklarım şimdilik bu kadar. Umarım hoşuna gitmiştir ve seni de beni heyecanlandırdığı kadar heyecanlandırmıştır.Bu ayın gelecek sayısında ise bu çılgın düşünür hakkında okuma, izleme, dinleme önerilerini paylaşacağım. 15 güne görüşmek üzere, meraklı kal!Dilara

Dilozof

Heraklitos MÖ 535? - 475 

Aynı Nehre Neden İki Kez Girilmez?

<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;"><img src="https://images.aposto.com/2022/11/3/1672243804788.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.51" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Quell is other people&nbsp;|&nbsp;Kaynak: Collect Gallery6. Nüanslar vardır: Quell is other people&nbsp;<ul fr-original-style="padding-inline-start: 20px;" style="padding-inline-start: 20px; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; list-style-position: inside; box-sizing: border-box;"><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Nedir?&nbsp;Kişisel sergi. Zafer Akşit, 'einsamkeit' kelimesinin sunduğu hem yalnızlık (loneliness) hem de tek başınalık (solitude) anlamları arasındaki nüans üzerine kurguladığı, videodan performansa uzanan çeşitli disiplinlerdeki yapıtlarında gerçeği nasıl algıladığımızı, doğru ve doğru olduğunu düşündüğümüz varsayımlardan nasıl bilgi ürettiğimizi inceliyor.&nbsp;</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Nerede? Collect Gallery Tophane ve Juma&nbsp;</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Ne zaman? 29 Ocak’a kadar&nbsp;</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Neden gitmeli? Akşit zorlu kavramları minimal ama çekici bir estetikle dengelemek konusundaki hünerlerini açıkça ortaya koyuyor.&nbsp;</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Not almalı: Sergi, Nietzsche’nin “ebedi dönüş” fikrini ortaya atarken cümle arasında kullandığı&nbsp;‘Einsamste Einsamkeit’ (en yalnız yalnızlık) ikilemesinin farklı yoruma açık doğası etrafında şekilleniyor.</li></ul>

Aposto İstanbul

FİLM:&nbsp;Torino Atı, Bela Tarr &amp; Ágnes Hranitzky, 2011<img src="https://images.aposto.com/2022/11/2/1672151278567.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.79" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Bir anlatıcının Alman filozof Nietzsche'nin 1889’da Torino’da bir atın kırbaçlandığını görünce geçirdiği ruhsal çöküntüyü anlatmasıyla başlayan film, daha sonra meşhur hikâyenin öteki tarafına, yani atın serüvenine bakmaya başlar. Daha sonra izleyici 19.yüzyıl kırsalında yaşayan yoksul baba-kızın çiftlik hayatına doğru şiddetli rüzgarla eşlik eder. Atın da bir süre sonra yemeden içmeden kesildiği ve hareket etmediği anlaşılır. Daha sonra izleyici bir çeşit kıyamet senaryosuna ortak olur.Bela Tarr ve ünlü yazar Krasznahorkai’nin senaryosunu yazdığı film, sessiz ve yavaş bir yok oluşu odağa alırken, izleyiciyi de bu dingin ve karamsar atmosfere davet ediyor. Oldukça ağır ilerleyen film siyah-beyazın estetiğiyle izleyiciyi saf bir insanlık durumunu düşünmeye davet ediyor. Klasik apokalips senaryolarının aksine, sınırlarda gezinen derinlikli bir çerçeve sunuyor.

Angst

Yazı: <a fr-original-style="" href="https://www.instagram.com/edizakatlar/?utm_source=aposto" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Ediz Akatlar&nbsp;</a><blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(250, 218, 196); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px;" style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(250, 218, 196); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px; margin: 0px 0px 1em; border-left-style: solid; box-sizing: border-box;">Aklın bilmediği sebepleri vardır kalbin.” </blockquote>-Blaise Pascal İnsanlar olarak belki de yalnızca akıl ile kalp, rasyonellik ile duygular, Apollo ile Dionysos arasındaki sonsuz kavganın temsilcileriyiz. Homo-sapiens kavramının altına bir türlü sığamayışımızın nedeninin bu ikircikli yapı olduğunu düşünmeden edemiyoruz. Bildiğini bilen canlılar mıyız gerçekten? Yoksa bildiğini yadsıyan canlılar mı?&nbsp;Yirmiler de çoğunlukla bu kavgayla geçer sanki. Ne istediğini bilen akıl ile ne istediğini çok iyi bilen kalp arasındaki uzlaşmazlıklar çoğunlukla on yıl sürecek bir savrulmaya yol açar. Hiç Nietzsche’nin “Tanrı öldü.” ifadesindeki Tanrı’nın Dionysos olabileceğini düşündünüz mü?&nbsp;Modernite eşittir akılcılık ise, ölen Tanrı’nın Dionysos olma ihtimali artık o kadar absürt görünmüyor. Pascal’ın ve daha pek çoğunun çığlığı ise onun yeniden doğuşuna yapılan bir çağrı gibi çınlıyor kulaklarda.&nbsp;Kalbimizle düşünmek, aklımızla hissetmek istiyoruz.20'lik x anda.mısın işbirliğimizden çıkan videolar anda.mısın’ın <a fr-original-style="" href="https://www.instagram.com/anda.misin/?utm_source=aposto" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Instagram hesabında</a>.&nbsp;

20'lik

Bir varlığın ömrü ya da bir iş süreci olması fark etmeksizin her yapı, parçalardan meydana geliyor. Kaskatı bir bütünlükten bahsetmek neredeyse mümkün değil. İşte bu parçaların her biri; birer dönüm noktası olan, sonraki adımları şekillendiren olayları içinde barındırıyor. Kimi zaman çok sayıda olumlu yapının birleşimiyle sürekli ileri taşınan örnekleri görüyoruz kimi zamansa “İşte şimdi bitti!” dedirten ve hayatı zindana çevireceği ön görülen örnekleri. Nihayetinde ise sonrasını görmeden bizleri neyin beklediğini asla bilemiyoruz. Tıpkı kardeşiyle birlikte motosiklet üzerinde ilerlerken başına ne geleceğini bilmeyen Birminghamlı genç atlet Elliott Giles gibi…&nbsp;Kendi ifadesine göre motosikletlerine bir arabanın çarptığı kaza sonrası bacağı arabayla motosikletin arasında kalan Giles’ın, o güne dek aldığı tüm kararlar tekrar tekrar aklından geçmiş. Spor Bilimleri Fakültesi öğrencisi olan ancak profesyonel atletizm kariyeri için eğitimine bir yıl ara veren genç sporcu belki de tercihlerinde haklı ya da haksız olduğunun sorgusunu yapmıştı. Uğruna eğitiminden ve gençlik yıllarından vazgeçtiği atletizm pistlerine dönemeyeceğini hatta yeniden yürümesinin dahi mümkün olmayacağını düşünse dahi haksız sayılmazdı zaten. Zira olağanüstü zamanlarda mantıklı davranmak ve kendi kendini teskin edebilmek kolay olmasa gerek.&nbsp;Giles için konuyu olumsuz anılardan açtık ancak Nietzsche’nin de dediği gibi öldürmeyen acıların, kişileri sıkıntılı dönemlerden daha güçlü şekilde çıkardığı bir gerçek. Britanyalı atletin hikayesini artık bu gözle görebiliriz. Elliott Giles, koşmak bir yana aylarca yürüyemediği hatta kaza anına ilişkin hiçbir şey hatırlamadığı tedavi sürecinin ardından eski hayatına uyum sağlamaya çalıştı. Uzak kaldığı ve hayatının büyük kısmını ayırdığı atletizme dönüşü de uyum sürecinin en önemli aşaması oldu. Sporcuların rekabeti diğer meslek gruplarındaki insanlardan çok daha yoğun ve sık hissediyor olması belki de genç atletin hızını almasının önünü açtı.&nbsp;Hayatını ne kadar etkileyeceğini bilmediği bir kaza sonrası iki yıl boyunca spor yaşantısına ara vermek zorunda kalan Giles 2016’da pistlere dönüş yaptı. Aynı yıl kazandığı Britanya şampiyonluğu ile milli takıma dahil olmayı başaran ve Avrupa Şampiyonası finalindeki 1:45.54’lük derecesiyle 2016 Rio Olimpiyatları’nda yarışma hakkı elde eden 800 metreci, adeta pistlerden ayrı olduğu iki yılda yapacaklarını 2016’ya sığdırdı. Hızlı bir dönüşün ardından yavaş ama emin adımlarla ilerleyen kariyerinde şimdilik 2016 Avrupa Şampiyonası’nda ve 2018 Dünya Kupası’nda kazandığı üçüncülükler bulunuyor&nbsp;Elliott Giles’ın. Ayrıca 2021’de kaydettiği 1:43.63’lük derecesiyle 1983’ten beri kırılmayı bekleyen Britanya rekorunun karşısında da artık onun adı yazıyor.&nbsp;Ortalığı kasıp kavuran performanslarına henüz şahit olmasak da profesyonel spor yaşantısına veda etme noktasına gelmesinden sonra şu an bulunduğu seviye düşünülünce, 2022 Dünya Salon Atletizm Şampiyonası’nda zirveye oynayacak özgüvene sahip olduğu kesin.&nbsp;Kaybedecek hiçbir şeyi olmadığı, ince çizgiler üzerinde rekabet etmeyi hayatının her alanında tecrübe ettiği de hesaba katılınca; Giles’in erkekler 800 metre için ön plana çıkmaması için hiçbir sebep yok gibi görünüyor.

VAZGEÇMEK YOK

Tencerede duvar gibi sıra sıra dizilmiş sıcacık et sarmaları ve üstündeki küçük salça damlalarını görünce duramayan ben, bir baktım tencerenin yanına, elimde küçük bir tatlı çatalıyla oturmuş, leblebi gibi etli sarma yiyorum. Daldım gittim, düşünüyorum. Etli yerine zeytinyağlı sarma tercih edenlerden, ülke içindeki kutuplaşmaya kadar giden bir düşünce yolculuğundan dönüp dünyaya geri ayak bastığımda bir baktım, ilk sıra bitmiş.&nbsp;Sarma yerken neden duramıyorum? Aslında sanırım buradaki daha önemli soru beynim sarma yerken nasıl bir anda bu ülkenin durumu ne olacak, ‘ben ne yapıyorum ya?’ gibi sorulara sarıyor. Cevabı bu bültende; 20’lerimdeyim. Hayat benim için açılmamış kapılar, cevaplanmayan sorular, çok fazla potansiyel ama bir o kadar da bilinmeyenler ile dolu. Diyebilirsiniz ki, ‘e Yasmin bu sadece 20’li yaşların problemi değil, herkes böyle.’&nbsp;Tamam belki de haklısınız ama şimdi şöyle bir düşünürsek; 30’luk rakı var mı? Yok. 60’lık var mı? O da yok. Benim kesinlikle doğru (!) ve karşı gelinemez teorime göre rakı boyları ile insanların varoluşsal krize girdikleri yaşları tutuyor.&nbsp;20’lik — Evlenip çocuk sahibi olmanın da normal, aile evinde işsiz bir şekilde oturmanın da normal olduğu, tuhaf bir geçiş dönemi 20’li yaşlar. Üniversiteden ayrılınca, ‘şimdi ne yapacağım?’ sorusunun kafamızı kurcalaya kurcalaya bozduğu enteresan ve varoluşçuluğun yapı taşlarının oluştuğu bir yaştayız. Belki bu yüzden Nietzsche, Sartre, Kierkegaard ve Kafka gibi varoluşçuluk ile damgalanan düşünür ve yazarlar 30-40’lı yaşlarında en ünlü varoluşçuluk eserlerini çıkarıyorlar.&nbsp;35’lik — ‘yaş 35 yolun yarısı’ diyen Cahit Sıtkı Tarancı orta yaş bunalımındaydı belki de. Eskiden 35 olduğu düşünülen orta yaş günümüzde 45-60 yaşa kadar çıktı. Belki rakı boyları dönemimizde belirlenseydi 35’lik dediğimiz 45’lik olacaktı kim bilir?&nbsp;50’lik — Hayatta neleri yapıp yapamadığının bilançosunun çıkarıldığı ama umudun da olasılıkların da tükenmediği bir dönem.&nbsp;75’lik —Artık camın yanında belirlenmiş rahat bir koltuktan keyif alınan ve yapılanlar ile yapılamayanlar ile uzlaşmanın önemli olduğu bir dönem.&nbsp;100’lük — 100’lük rakıyı varoluşsal bir boy olmaktansa bir kutlama boyu olarak görüyorum — tabii <a fr-original-style="" href="https://link.aposto.com/click?uri=aHR0cHM6Ly9saW5rLmFwb3N0b25ld3MuY29tL2NsaWNrP3N0b3J5PTYwMTMyODM1MzcxNTc2MDAwNjc2Zjc5MCZ1c2VyPTYwMTE4ZDljMzcxNTc2MDAwNjcyMzRlYyZhdXRob3I9bnVsbCZzb3VyY2U9d2ViJnN1YnNjcmliZXI9dW5kZWZpbmVkJnVybD1odHRwcyUyNTNBJTI1MkYlMjUyRnd3dy55b3V0dWJlLmNvbSUyNTJGd2F0Y2glMjUzRnYlMjUzRGU3cUxXUWR4djRRJTI1MjZhbXAlMjUzQnV0bV9z" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Kenan Doğulu</a>’nun (ya da <a fr-original-style="" href="https://link.aposto.com/click?uri=aHR0cHM6Ly9saW5rLmFwb3N0b25ld3MuY29tL2NsaWNrP3N0b3J5PTYwMTMyODM1MzcxNTc2MDAwNjc2Zjc5MCZ1c2VyPTYwMTE4ZDljMzcxNTc2MDAwNjcyMzRlYyZhdXRob3I9bnVsbCZzb3VyY2U9d2ViJnN1YnNjcmliZXI9dW5kZWZpbmVkJnVybD1odHRwcyUyNTNBJTI1MkYlMjUyRnd3dy55b3V0dWJlLmNvbSUyNTJGd2F0Y2glMjUzRnYlMjUzRHRaQTh1enhiVlA4" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Ajda Pekkan</a>’ın) da dediği gibi her yaşın bir güzelliği var ve hepsinin değerini bilerek kutlamamız lazım. Ama 100 yaşına geldiysen bırak kederi, sorgulamayı, &nbsp;aç o rakıyı kutlamak için. Dök dublelerce, buzlu buzsuz ve hayata iç!&nbsp;Bu yazı 20'liğin ilk bülteni <a fr-original-style="" href="https://apos.to/i/etli-sarma-asi-savaslari-ve-absurt-uyum" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">etli sarma, aşı savaşları ve absürt uyum</a> adlı bültende yayımlandı.&nbsp;

Sarma yerken neden duramıyorum? Aslında sanırım buradaki daha önemli soru beynim sarma yerken nasıl bir anda bu ülkenin durumu ne olacak, ‘ben ne yapıyorum ya?’ gibi sorulara sarıyor.

Sara sara sarmaya sarmak

Hızla oraya yaklaştı ve faytoncunun bu davranışını kınadıktan sonra, Nietzsche yere çöken ata yaklaştı, sarıldı ve ağlamaya başladı. Görgü tanıkları, ata birkaç kelime mırıldandığını, fakat ne söylediğini anlayamadıklarını söyledi. Rivayete göre filozofun son sözleri "Mutter, ich bin dumm" yani “Anne, ben bir aptalım.” olmuştu. Tam o sırada zihni, ölümüne kadar sürecek bir değişime uğradı. O günden itibaren tam 10 yıl boyunca, yani ölümüne kadar asla konuşmadı. Atla karşılaştıktan sonra eski haline bir daha dönmeyecekti. Bir gün, toplumun düzenini bozduğu gerekçesiyle polise şikayet edildi ve tutuklandı. Çünkü evinde çıplak bir şekilde piyano çalıyor, komşularını rahatsız ediyordu. Kısa bir süre sonra, akıl hastanesine götürüldü. Daha sonra, Nietzsche’nin eylemlerinin -kırbaçlanan ata sarılması ve ağlaması- akıl hastalığının bir tezahürü olduğu söylendi.

Yıldızlı Bir Hikâye

Nietzsche gördüğü şey karşısında dehşete düşmüştü. 

Mutter, ich bin dumm!"

Descartes, bireyin robottan farksız; ruhsuz bir et torbası olduğunu söyleyen ve bu yüzden bir atı kırbaçlamakta en ufak bir vicdan azabı çekmeyen ataerkil bir zihniyetin kuramcısıydı. (kamçısıydı desek daha mı doğru olur?) Nietzsche; babası öldüğünde değil, Wagner'le bozuştuğunda değil, Salomé tarafından reddedildiğinde değil, bir atı kırbaçlanırken gördüğünde çıldırmıştı. Kendi acını değil, başkasının acısını görebilmek ve o acıyı kendi acına yeğ kılmak.

Nietzsche attan, Descartes adına özür diliyordu.

Descartes Adına Özür Dilemek

15 Ekim 1844’te Prusya’da doğan Friedrich Wilhelm Nietzsche, sanıyorum ki bu kadar popüler olmasına karşın hakkında çok az şey bilinen ya da çoğunlukla yanlış anlaşılan ender insanlardan biridir. Normalde bir filozofun felsefesinden söz etmeye biyografisinden başlamam fakat söz konusu Nietzsche olduğunda onun felsefesi otobiyografisi sayılır. Sadece aile yaşantısı, kaptığı hastalık, savaşa katılması, Arthur Schopenhauer keşfi ve büyük besteci Richard Wagner ile tanışması gibi hikayeleri arka arkaya dizerek dahi felsefesinin izini sürebiliriz. Nitekim onun sistematik bir öğretisi yoktur; metaforlarla bezeli edebi metinlerinde tekrar eden güç istenci, üst insan&nbsp;ve bengi dönüş&nbsp;gibi özgün kavramlarından yola çıkarak bir Nietzsche felsefesi oluştururuz. &nbsp;Annesi, kız kardeşi, anneannesi ve iki teyzesi olmak üzere büyük ölçüde psikolojik sorunları olan beş kadınla birlikte büyüyen Nietzsche, 18 yaşında inancından şüphe etmeye başlayana kadar dindar bir protestandı. 20’li yaşlarının hemen başlangıcında tanıştığı Arthur Schopenhauer’ın “İsteme ve Tasarım Olarak Dünya” adlı kitabında insan için istencin yadsınamaz varlığını ve varoluşsal karamsarlığı; Wagner’in bestelerinde ise yıkıcı ve yaratıcı gücü buldu. Etikten estetiğe eski değerlerin ve uygarlığın çöküşüne şahitlik eden Nietzsche metafizik problemleri değil, yaşamı konu edinerek “Nasıl yaşanmalı?” &nbsp;sorusunu yanıtlamaya girişti.&nbsp;<img src="https://images.aposto.com/2021/6/5/1627052265131.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="0.74" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Yıkım ve yaratımın birlikteliği konusu Nietzsche’yi nihilist olarak etiketleyenlerin genellikle gözden kaçırdığı bir detaydır. Nietzche, Wagner, hatta bu felsefe ve müzikten beslenen Adolf Hitler dahi var olan her şeyi yıkıp yeni bir ideal sunan kişilerdi. Bu idealin doğruluğu her ne kadar tartışmalı olsa da, bu kişiler tarafından özellikle sanatın kudretinin vurgulanması tesadüf değildir; nitekim kendilerini yeni dünyanın yaratıcı sanatçısı olarak görürler. Bu yüzden yaşamının son yıllarındaki Nietzsche’den oldukça farklı olan onun felsefi insanı, yani üst insan, intihara meyilli veya melankolik değildir. Aksine yaşam tutkusuyla doludur, eyleyicidir. Peki üst insan kimdir?1870’de Almanya ve Fransa arasındaki savaşa gönüllü olarak katılan Nietzsche’ye cephedeki deneyimleri, tüm vahşi sonuçlarına rağmen güç ve iktidar arzusunun varlığını göstererek insanın en temel arzusunun sadece yaşamda kalmak olmadığını düşündürdü. Bu yüzden geleneksel Hıristiyan ahlakın öğütlediği sevgi, merhamet, kanaatkârlık, ölçülülük gibi değerlerin aslında sahte olduğunu, dahası bir çeşit köle ahlakını temsil ettiğini savundu. Hıristiyanlık insanın doğasını anlayamamıştı. Zayıf olanlar insanın özü olan tutku ve taşkın çoşkunun bastırılmasını bir erdemmiş gibi sunuyordu.&nbsp;Bu yüzden 1872 yılında yayımladığı Tragedya’nın Doğuşu’nda Hıristiyanlık öncesi Antik Yunan toplumuna değin geri giderek Hıristiyanlığın üzerini örtmediği gerçek insan ve doğal yaşam pratiklerini aradı. Kitapta kurguladığı Apollon ve Dionysos ikilemi,&nbsp;akıl, düzen ve uyumun karşısına taşkınlık, çoşku ve tutkuyu koyarak insan yaşamının özü olan gerilimi gösterir. &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp;Nietzsche’de tanrı, ontolojik bir problemden ziyade Hıristiyan ahlakını temsil eder. Bu açıdan tanrının ölümü, yeni dünyanın şafağında geleneksel değerlerin ölümüdür. Eski iyi ve kötünün ötesinde hayatının sorumluluğunu alarak kendi değerlerini yaratma gücüne sahip üst insanı müjdeler. Tanrının ölümüyle, insan kendi dünyasının yasa koyucusu yani tanrısı olur. Bu açıdan ironik bir biçimde Nietzsche’nin bir ahlak filozofu olduğu bile söylenebilir, tabii tersine-ahlak filozofu olarak… Nitekim bengi dönüş kavramıyla davranışlarımızı sınayabileceğimiz hipotetik bir test dahi sunar: Hayatın sonsuza dek tekrarlanacak bir döngü olsaydı, her bir günü sonsuza dek tekrar tekrar yaşayacak olsaydın, nasıl davranırdın?&nbsp;<img src="https://images.aposto.com/2021/6/5/1627052341747.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="1.03" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Sanırım Neitzsche'nin onlarca güzel aforizmasını bir yana bırakırsak felsefesi ile ilgili en sevdiğim fikir bu, bengi dönüş öğretisi. Nitekim şu an tartışmaya hiç niyetimin olmadığı ama güncel fizikte de kendine yer edinmiş zaman ve döngüsellik tartışmalarına da metaforik de olsa işaret ediyor. Hakikaten zamana dair hala ne kadar az şey biliyoruz! Hal böyle olunca bengi dönüşü (sanki sadece bir ahlaki oyun değilmişcesine) gerçekmiş gibi düşünerek eylemlerimizin bizim için anlamlarını sınamak faydalı olabiliyor.&nbsp;Ben düşündüm ve yapmakta olduğum iki şeyi yapmaya devam etmekten vazgeçtim. Sonsuza dek kendimi buna mahkum etmek istemem! :) Ne dersin, bengi dönüş öğretisi bireysel hayatlarımızda yolu bulmak adına bir kılavuz olabilir mi?&nbsp;Gelecek bültende yeni bir konu ya da belki de yeni bir mekanda görüşmek üzere, meraklı kal! - Dilara

Nasıl Yaşamalı Sorusuna Bir Yanıt...

Böyle Buyurdu Nietzsche

Sokrates’ten Heidegger’e hayat üzerine meditasyon yaparken ölümü merkeze alan bir gelenek vardır. Örneğin Phaidon diyaloğunda&nbsp;Sokrates, ölüm karşısında korkusuzluk gösteren bir filozofun ölümü arzulaması gerektiğini ifade eder. Sokrates ölüm karşısında yalnızca korkusuz değil, aynı zamanda isteklidir. Nitekim ölüm, ruh ve bedenin birbirinden ayrılmasından başka bir şey değildir. Bu sebeple&nbsp;Platon'un başka bir diyalogu olan&nbsp;Savunma’da Sokrates, gerçek anlamda felsefeyle uğraşanların ölmeye hazırlandıklarını ifade eder. Platon’dan beri süregelen felsefe, yaşamı ölüm karşısında zayıf görmekle beraber, yaşamın nihai ereğinin ölümle sonuçlanmak olduğuna dikkat çeker.<img src="https://images.aposto.com/2021/6/5/1625230299786.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="Infinity" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Bu geleneğe bir alternatif ve karşı çıkış, Spinoza&nbsp;ve&nbsp;Nietzsche&nbsp;felsefelerinde görülür. Kendini Spinoza ve Nietzsche’nin selefi olarak tanımlayan çağdaş Fransız felsefesinin önemli temsilcilerinden Gilles Deleuze, Spinoza Üzerine 11 Ders&nbsp;adlı kitabında Sokratik geleneğin felsefeyi ölüme hazırlanmak olarak görmesine karşın, felsefenin bir yaşam meditasyonu olduğunu söyler.&nbsp;<blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(233, 228, 219); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px;" style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(233, 228, 219); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px; margin: 0px 0px 1em; border-left-style: solid; box-sizing: border-box;">“Felsefe hayat üzerine bir meditasyondur, ölüm üzerine değil. Elbette, çünkü ölüm her zaman kötü bir karşılaşmadır.”</blockquote>Bu ifade de açıkça görülebileceği gibi Deleuze için yaşam, kişiseli aşar; öznel yaşantıdan farklılaşarak felsefi bir kavram haline gelir. O, kişisel ya da organik olmayan bir güçtür. Bu sebeple Deleuze yaşam üzerine meditasyon yapan bir filozof olmaya çalışır. Pratik yaşamın düzenlenmesi için ölüm fikrini düşünmeyi önermek bir yana, tam tersine, ölümü yaşamın en dış bağıntısı haline getirmeye çalışır.<img src="https://images.aposto.com/2021/6/5/1625230322185.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="Infinity" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Ben de bu konuda çoğunlukla Deleuze ile aynı fikirdeyim. Ölümü düşünmek üzerine özel bir ilgim neredeyse hiç yok yukarıda da söylediğim gibi. Sadece aşağıda yer alan şu videoda bu konu hakkında birkaç görüşten söz etmiştim.<a fr-original-style="" href="https://www.youtube.com/watch?v=k1_FdjCh2YA&t=1s" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s; text-decoration-skip: objects; touch-action: manipulation; -webkit-user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank"><img src="https://embed.apos.to/assets/2021/6/2021-07-02T11:59:04.496Z.png" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="Infinity" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable"></a>Hayatın veya daha özel anlamda anın değerini, ölüm anımsaması üzerinden kurmuyorum sanırım. En temelde böylesine bir ölüm farkındalığı olduğu neredeyse kesin elbette, nitekim insan olmanın anlamı zaten bu. Fakat gündelik hayatımda, bilinç düzeyinde sıklıkla ölüm fikrine referans vermiyorum.Yine de insan ve düşündüğümüzün aksine çoğu zaman pek istikrarsızız işte, her sabah aynı duygularla yataktan kalkılmıyor. Tüm bu tantana ne için diye sorduğum günlerde beni alıp anın farkındalığına geri getirecek bazı an'ımsatıcılara ihtiyaç duyuyorum.<img src="https://images.aposto.com/2021/6/5/1625227828833.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="Infinity" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Mezarlık gezisi de tam olarak bu minvalde bir etki yarattı. Antik Roma felsefesinde önemli bir yere sahip "Memento Mori, Ölümü hatırla!" sözünün deneyimiydi bir bakıma. Ölümü düşünerek yaşamak değil; yaşamın biricikliğini unutmaya başladığında ölümün kesin ve zorunlu varlığını bir an için olsun hatırlamanın bilgeliği aslında bu.&nbsp;Şimdi ve buradasın, bir gün şimdi ve burada olmayacaksın. Hepsi bu.&nbsp;<blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(233, 228, 219); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px;" style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(233, 228, 219); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px; margin: 0px 0px 1em; border-left-style: solid; box-sizing: border-box;">Hic et nunc, şimdi ve burada.</blockquote>Ölümün hatırlanması (hiç akıldan çıkartılmaması değil) yaşamın değerine dair bir farkındalık kazandırma potansiyeli taşıyor. &nbsp;Mezarlıkta birbirinden büyük isimlerin arasında dolanırken düşündüğüm tek şey buydu. Varolmaya devam etmeyi seçtiğime göre varolmaya devam ettiğim için şikayet etmek yerine bu varolma hali ile ne yapmakta olduğuma odaklanmam gerektiğini anımsadım bir kez daha.Çünkü şair&nbsp;Arthur Rimbaud'&nbsp;nun söylediği gibi, aslında insanların pek çoğu yaşanmamış bir hayattan ölüyor. Ve ben yaşanmamış bir hayattan dolayı ölmek istemiyorum.Yaşanmış ve yaşanmamış hayatlar arasındaki belirlenim ise elbette mutlak bir ölçüte göre yapılmıyor, herkes kendi yaşanmışlıklarının (ve tabii yaşanmamışlıklarının) belirleniminden mesul sanıyorum. Bu noktada bir kıyaslama içerisine girmeksizin, ben kendi varoluşuma neleri borçlu hissediyorum diye düşündüm yine. Yanıtlar zaten yıllar önce verilmişti, tüm revizeleriyle birlikte yeniden belirdi zihinimde. Sonrasında bu "kendini kendine geri getiren anlar" olarak isimlendirdiğim kendi-anımsamaları arttırmak adına ek bir anımsatıcı hazırlamaya karar verdim.<img src="https://images.aposto.com/2021/6/5/1625230703920.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="Infinity" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">David Hume'a atfedilen ama muhtemelen onun olmayan bir söz var, "Eğer burada durup daha ileri gitmeyeceksek neden buraya kadar geldik?" Bu sözü okuduğumda hep gülümsüyorum. Nasıl olsa söz muhtemelen orijinal değil, ben de üzerine bir ek yapabilirim diye düşünerek şunu ekledim; "Eğer burada durup daha ileri gitmeyeceksek neden buraya kadar geldik? Yola neden çıktığını hatırla." Bu iki cümleyi photoshop'tan amatör bir tasarım haline getirip bastırdım. Uyandığında tam karşımdaki duvarda duruyor. Bir noktada sıkılacağımı ve çöpe atacağımı biliyorum ama şu an için işe yarıyor. Malum, Britanya kültürü bana pragmatik olmayı öğütlüyor. :)Senin kendini kendine geri getiren anlar'a örneklerin var mı? Paylaşmak istersen memnuniyet duyarım. O halde artık veda vakti, gelecek hafta (kimbilir hangi konuda) başka bir bültende görüşmek üzere. Meraklı (ve an'da) kal! - Dilara

Nietzsche ile ilgili hikayeler