<span fr-original-class="customBullet" fr-original-style="font-size: 24px; line-height: 12px; vertical-align: middle; display: inline-block;" style="font-size: 24px; line-height: 12px; vertical-align: middle; display: inline-block; box-sizing: border-box;">• The Smiths grubunun gitaristi Johnny Marr, ABD'de Cumhuriyetçi Parti başkan adaylığı için yarışan Donald Trump'ın mitinglerinde şarkılarının kullanılmasından rahatsız olduğunu belirtti.&nbsp;<ul fr-original-style="padding-inline-start: 20px;" style="padding-inline-start: 20px; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; list-style-position: inside; box-sizing: border-box;"><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Açıklama:&nbsp;Bir kullanıcının Trump'ın 2023'te yaptığı mitingde The Smiths'in şarkısının çalındığı görüntüleri paylaşmasının üzerine Marr “Milyon yıl düşünsem böyle bir şeyin yapılacağı aklıma gelmezdi. An itibarıyla buna son verildi diye kabul edebilirsiniz" açıklamasında bulundu.&nbsp;</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Bir adım geriden:&nbsp;Daha önce birçok sanatçı, Trump'ın mitinglerinde şarkılarının kullanılmasına tepki göstermişti.</li></ul>

Aposto Gündem

Albüm:&nbsp; Beach Fossils -&nbsp;<a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/album/5cyu3tkdmGoB0BC0EJfz2V?si=QpIxp4qwRDKVUK_GYujRNw" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Bunny</a>Süre: 37 dakikaPlak şirketi: Bayonet RecordsYayın tarihi: 2 Haziran 20232009 yılında Brookly, New York'ta kurulan Beach Fossils, takip eden 10 yılda yayımladıkları 3 albümle indie pop'tan post-punk'a, jangle pop'tan surf müziğine genişleyen bir skalada hülyalı prodüksiyon dokularına işledikleri melodik şarkılarla öne çıkmıştı. İnşa ettikleri janrlararası geçişken ses manzaralarıyla çağdaşları Metronomy ve Motorama gibi grupların çakırkeyif, narin ve güneşli atmosferikliğini yakalayan grup, 2017'den sonraki ilk; kataloglarının da 4. stüdyo albümü Bunny'de müzikal miraslarında ipuçlarını bulabileceğimiz ses motiflerini yeni kombinasyonlarla bir araya getirdi.<img src="https://images.aposto.com/2023/5/1/1685975526739.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.00" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Beach Fossils, BunnyGrubun kurucu ve başlangıcıdan beri bir parçası olan tek üyesi Dustin Payseur'un yapımcılığında ve mühendisliğinde kaydedilen Bunny, Beach Fossils'in melodik bas-öncüllü yüksek temposunu düşüren ve ilhamını 80'li yılların çeşitli gitar müziklerinde bulan bir uzunçalar.&nbsp;Örneğin parlak yankılarıyla The Smiths'ten Jhonny Marr'ın alametifarikası gitar arpejlerini çağrıştıran Don't Fade Away&nbsp;ve Tough Love'la&nbsp;jangle pop'a; distortion&nbsp;efektiyle kurulan yumuşak ve soyut gitar gürültülerinin kuşattığı Numb'la shoegaze'e direksiyon kıran Beach Fossils, Payseur'un yetişkinlikle çeşitli imtihanlarının içten bir paylaşımı aynı zamanda.Bunny, grubun Clash the Truth (2012) ve Sommersault'la (2017) koydukları müzikal çıtanın altında kalan "konforlu" bir çalışma belki. Ancak günümüzün rüya âlemlerinde dolaşan ve dingin sesli vokallerle örülü indie müziğinin geniş atlasında Beach Fossils, vasatı garanti eden bir derlemeyle geri döndü denebilir yine de.

Duende Haftanın Albümleri

Günümüzün rüya âlemlerinde dolaşan ve dingin sesli vokallerle örülü indie müziğinin geniş atlasında Beach Fossils, vasatı garanti eden bir derlemeyle geri döndü.

Beach Fossils, Bunny

Duende

MIX Festivali'nin ilk günündeyiz, The Away Days kulislerinden Men I Trust konserine doğru bir yolculuğa çıkıyoruz.

Başlangıç

Önümüz arkamız sağımız solumuz Kraliçe oldu. Krallık kendi sorumluluk alanında yer alan ülkelerdeki insanlar açlıkla savaşırken kendi paralarının üzerindeki resmi değiştirmek için milyonlarca pound harcayadursun...Herkes The Smiths'den Queen is Dead albümünü paylaşsın, en iyi İngiltere albümünün daha önce Tanışın köşesinde de <a fr-original-style="" href="https://avazavazdergi.com/tanisin-yard-act/" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s; text-decoration-skip: objects; touch-action: manipulation; -webkit-user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">yer verdiğimiz</a>, Mercury Prize adayı Yard Act'in çıkış albümü olduğunu düşünüyoruz:<a data-type="embed" fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/album/4rXBcuJMRSt4izAwXNrTQu?si=EgeUr9xsT76ZWEve7VmhWA" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s; text-decoration-skip: objects; touch-action: manipulation; -webkit-user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank"><img src="https://embed.apos.to/assets/2022/8/2022-09-10T10:22:17.700Z.png" style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" fr-original-style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable"></a>

🗂 Söyleşi: <a fr-original-style="" href="https://www.instagram.com/alarademirel1/" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; -webkit-user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Alara Demirel</a> 🦸 Stan: <a fr-original-style="" href="https://www.instagram.com/sedenmestan/" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; -webkit-user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Seden Mestan</a>“Hayran olduğum şey,” diye başlayan cümleyi nasıl devam ettirirsin? Küçükken hayran olduğun evrenler var mıydı?Ah ah… “Hayran olduğum şey,” diye düşünmeye başladığım andan itibaren efkarlı efkarlı duvarlara bakıyorum. Ortaokul ve lise yıllarımda sevdiğim, hayranı olduğum ne varsa hepsinden birer birer vazgeçmek zorunda kaldım yıllar içerisinde. Dinlediğim grup ve müzisyenlerden tutun da okuduğum kitaplara kadar.&nbsp;Tamam, kedere kapılıp biraz abartmış olabilirim—hepsinden de vazgeçmedim ama şöyle anlatayım: ortaokuldan liseye geçtiğim yıllarda sıkı bir Harry Potter okuyucusuydum. Hem de o yıllarda serinin kitapları yayımlanmaya devam ediyordu. İngilizce kitaplara ulaşmak da bu kadar kolay değildi, Beyoğlu’ndaki bir-iki kitapçıda ancak bulabilirdiniz. Beşinci kitabı bir temmuz sıcağında karış karış aradığımı hatırlıyorum İstiklal’de. Her kitabı da en az yedi kere okumuşumdur. Ama sonra ne oldu malum… J.K. Rowling etrafa transfobi saçarken seri ve karakterlerle kurduğum o bağ nasıl aynı kalabilir ki?&nbsp;Bir de Morrissey var. En büyük yaram! Lise yıllarımda durup dinlenmeden Morrissey ve <a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/artist/3yY2gUcIsjMr8hjo51PoJ8?si=UHh9F5ZiRMmp2NC2BBk27Q" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; -webkit-user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">The Smiths</a> dinlerdim. Herkes aşk şarkıları yazarken Morrissey utangaçlıktan, hiçbir yere ait olamamaktan falan bahsederdi şarkılarında. Utangaçlığı yüzünden sürekli kendini bastırmak zorunda kalan bir ergen için müthiş bir cevherdi yani. Bana yalnız olmadığımı hatırlatıyordu ki bu da bir ergen için en önemli şeylerden biri sanırım. 🙃 Ne kadar faşist ve ırkçı olduğunu idrak ettiğim anda her şey koptu gitti. Güle güle Morrissey… Gerçi birkaç The Smiths şarkısından vazgeçebilmem mümkün değil ama…<img src="https://images.aposto.com/2022/6/3/1657127968566.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="1.00" width="550" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">🪩 The Smiths<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom-style: none; clear: both; -webkit-user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">“Bir dokun, bin ah işit,” tadında oldu bu cevap biliyorum ama şu ara sıkça üzerinde düşündüğüm bir konuydu bu. 35 yaşındayım ve bir süredir bazı farkındalıklardan yola çıkarak bakıyorum önüme gelenlere. ‘‘Ben bu toksik adamları neden dinlemişim?” dediğim gruplar, gizli fobik söylemlerle dolu film ve dizilerle doluymuş geçmişim. Gerçi popüler kültür tarihi genel olarak bunlar üzerinden şekilleniyor, çok da yüklenmeyeyim kendime ama idollerimi öldüreli epey oluyor işte. 🥀 (Arabesk!)Hayran oldukları Seden'i, Seden'in hayatını ve Seden'in üretimlerini nasıl etkiliyor?Evet, geçmişten bugüne pek bir şey getiremedim ama son birkaç yıldır bazı yeni hayranlıklar edindim; bazılarına da başka bir gözle bakmaya başladım. Zaman içerisinde dev bir <a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/artist/56oDRnqbIiwx4mymNEv7dS?si=-xK1c0yPRWa9qfeS1ei5WQ" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; -webkit-user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Lizzo</a> hayranına dönüştüm mesela. Lizzo’nun sesinden yayılan enerji, son derece matrak ve güçlü mesajlarla dolu şarkı sözleriyle birleşince ortaya çoğu antidepresandan da etkili şarkılar çıkıyor. Lizzo’nun kendine olan güveninden ve hayatla barışık olmasından öğrenecek çok şeyim(iz) var, orası kesin. Kendine layık görmediği adamlara pas vermiyor; en iyi kıyafetlerini giyip, süslenip püslenip şıkını atmaya bayılıyor.&nbsp;<img src="https://images.aposto.com/2022/6/3/1657128026293.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="1.92" width="550" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">🪩 Lizzo<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom-style: none; clear: both; -webkit-user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">Böyle deyince de yanlış anlaşılmasın: toksik pozitiflikten çok uzak bir yerde Lizzo. Bu yılın hitleri arasında listeleri zorlayan şarkısı <a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/track/1PckUlxKqWQs3RlWXVBLw3?si=0a426c32c1554e1b" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; -webkit-user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">About Damn Time</a>’la bizi düştüğümüz yerden kaldırsa bile bunu bizimle empati kuran bir yerden yapıyor, üstten bakmıyor, “Unut dertlerini, haydi dans et!” diyerek deneyimlerimizi de sıfırlamıyor. Hatta sözleri şöyle gibi kabaca:&nbsp;<blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(213, 222, 35); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px;" style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(213, 222, 35); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px; margin: 0px 0px 1em; border-left-style: solid; box-sizing: border-box;">Epeydir çok moralim bozuktu, baskı altında hissediyordum. Bu kadar stresli olmayı hak etmeyecek kadar iyiyim. Ah ah, önceden ya da eskiden olduğum kız değilim. Çok daha iyi olabilirim.</blockquote>&nbsp;Sen de bizden birisin be Lizzo!&nbsp;Yani özetle şu ara bana iyi gelen, yön gösteren, ilham veren, günümü güzelleştiren isimlerin peşinden gidiyorum.&nbsp;Hayran oldukların&nbsp;<a fr-original-style="" href="https://www.dadanizm.com" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; -webkit-user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Dadanizm</a>'le kesişiyor mu?Çok mutluyum ki evet! Şu anda Dadanizm ekibindeki tüm yazarlar kadın ve bu tamamen kendiliğinden oluştu zaman içerisinde. Hepimiz de popüler kültüre sevdalıyız.&nbsp;Ciddiyeti pek sevmiyoruz.&nbsp;Ciddiyet, çoğu zaman popüler kültüre üstten bakan tavrın bir uzantısı olabiliyor çünkü ve bu üstten bakanlara inat, sevdiğimiz—yani dadandığımız—her şey ve herkes hakkında uzun uzun yazabiliyoruz.&nbsp;Utandığımız bir zevkimiz yani guilty pleasure’ımız yok. Kardashian’ları da göğsümüzü gere gere izliyor; Taylor Swift’i de en hayran hislerimizle dinleyip seviyoruz. Ekipte sağlam Marvel’cılar var. Bir tek ben orada ayrışıyorum sanırım; bir türlü içine giremediğim bir evren. Sağlam emek gerektiriyor. Belki bir gün…<img src="https://images.aposto.com/2022/6/3/1657128112918.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="1.00" width="550" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">🪩 Gilmore Girls<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom-style: none; clear: both; -webkit-user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">İçinde yaşamak istediğin evren hangisi? Orası nasıl bir yer? Geçtiğimiz günlerde yine <a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/show/4AWT9fODgtApUK6F27Zb7C?si=59bedb18696c4fa6" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; -webkit-user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Aposto Radyo</a>’da yayınlanan Zorunda Mıyım adlı podcast’imizde editörlerimizden Ilgaz Gökırmaklı’yla birlikte Gilmore Girls konuşmuş ve <a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/episode/3TD3xwHgCidlx0Uq8ceYbA?si=676f30fbba4b4c1b" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; -webkit-user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">“Teselliyi Gilmore Girls’te bulmak zorunda mıyım?”</a> demiştik. Kesinlikle evet! Çünkü bir kar küresinin içine benzeyen, aşırı huzurlu ve tam da bu yüzden neredeyse fantastik bir evren yaratıyor Gilmore Girls bize. Dizinin geçtiği Stars Hollow da gerçekte olmayan bir yer—gerçekte öyle bir yer de olamaz zaten.&nbsp;Dünya türlü türlü krizlerle kuşatılmış olsa da Gilmore Girls’de tehlikeye, trajediye geçiş yok. Drama var ama o da çok tatlı bir şekilde var. Tarçın kokulu, sıcacık bir drama… Bir gün olursa Stars Hollow’u metaverse’e taşısınlar lütfen—şu dünyada olmadı metaverse’ten bağlanıp keyfini sürelim Stars Hollow’un.

Fanon

Usulca sevip bir kenara bıraktığın değil, sırılsıklam dadandıkların neler Seden?

Stan #1: Seden Mestan

Yılın ilk çeyreğindeki en iyi albümleri müzik insanlarına sorduk.

2022’nin öne çıkan albümleri

Evdeki sesler: 1990’ların başınd, salonundan ya da mutfağından Dalin bebe şampuanın reklam müziği yükselen bir evdeyim. Barış’ın annesi radyodan duyduğu reklam müziğini sırf oğlu çok sevdiği için defalarca söyledi. Bu aynı zamanda Barış’ın o yaşlardan aklında kalan ilk melodi.&nbsp;Sonları babası Ada Müzik’ten Sular Yükseliyor ve Kent Ozanları gibi derleme kasetlerin yanı sıra Grizu, Kramp, Bulutsuzluk Özlemi,&nbsp;Pentagram gibi grupların albümlerini de alıp getirmiş Barış’a. Bir de o dönem evde sadece Barış’ın “Alternatif ve sevdiğim müzikleri televizyonda görebildiğim tek kanaldı,” diye anlattığı EKO TV açık.&nbsp;<img src="https://images.aposto.com/2021/9/5/1634929918216.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="Infinity" width="550" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Barış'la Kalamış Sahili'nde kayalıklarda<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">Kuzen Özgür Abi: Sırada Özgür abi var. Benim değil, Barış’ın Özgür abisi o. Kuzeni de aynı zamanda. Aralarında 11 yaş var. Çocukluk yıllarından yirmili yaşların ortasına kadar Barış’a müzikal anlamda yol gösteren, daha ilkokuldayken Radiohead dinleten, Blur karşısında The Smiths’i asla ezdirmeyen Özgür Abi. Üstelik bir de elektrogitarı var. Barış’ın “Hayatımda birçok şeyi, yönlendiğim mevzuyu Özgür abimden kaptım,” sözleri yeterli zaten. Anmamak olmaz.Orga niyet gitara kısmet:&nbsp;İlkokul üçte bir gün annesi Barış’a "Hangi enstrümanı çalmak istersin?" diye sordu. Barış da "Org," yanıtını verdi. Annesi gidip onu Müjdat Gezen Sanat Merkezi’nde gitar kursana yazdırdı. Açıklaması da "Abin gibi gitar çal işte. Bebek gibi org mu çalacaksın?” oldu. Barış itiraz etmedi. Belli ki o dönem müzikle herhangi bir enstrüman üzerinden bağ kurmak yeterliydi. Gerisi zaten kendiliğinden gelirdi. Nitekim öyle de oldu.<img src="https://images.aposto.com/2021/9/5/1634929816370.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="Infinity" width="550" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Barış'ın İran'da bir ustaya yaptırdığı trompet ağızlığı<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">Destek noktası:&nbsp;Lise yıllarına gidelim. Duman’lı şarkılar dinleyip, Duman’lı şarkılar söylenen yıllar. Barış, o dönem grup kurup sınıfta kaldığı arkadaşlarını bırakıp yeni yolculukların peşine düşse de alternatif rock’tan pek vazgeçmedi. Ta ki üniversiteye geçip çevresinde Peyote’de çalan arkadaşlar olmaya başlayana kadar.&nbsp;Çok geçmeden kendini o sahnede hayal etmeye başladı. O aralar Özgür Abi de grup kurma teklifiyle gelince hemen kabul etti. 2008 yazı, Peyote’nin müzik direktörü Hakan Orman’dan ilk tarihi kaptığı günü anlatırken gözleri parladı. Belli ki bir dönüş noktası. O seneler Barış trompete de başladı. 2011 yılında Barıştık Mı adıyla katıldıkları Roxy Müzik Günleri’nde gelen birincilikten sonra da müziğe devam etmek için gerekli cesareti topladı. Destek noktası hazırdı.İlk albüm:&nbsp;Uzun bir süre gelen giden çok olduğu bir grup olan Barıştık Mı, konserler vererek Barış’ın yolculuğuna, hayallerine eşlik etmeye devam etti. Vakti gelince elde avuçta ne varsa ortaya döken Barış, 2014 yılında ilk albümü T.E.A.R’ı yayımladı. “Ciddiye alınmak için o ilk albümü çıkartmak lazım,” sözünden Barış’ın motivasyonunu anlamak mümkün.&nbsp;Tüm o bu olan bitenler aslında tek bir şeyin hazırlığıydı — o da 2016’da kayıtlarına başlayıp iki yıl sonra yayımlayacakları ikinci albüm Fail Play.&nbsp;<img src="https://images.aposto.com/2021/9/5/1634930016485.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="Infinity" width="550" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Barıştık Mı, Fail Play<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">46 dakika: Barıştık Mı’ya Efe Demiral, Tolga Tohumcu ve Tibet Akarca katılınca tam bir grup formuna ulaşmış oldu. Kendilerine Eftibato diyen dörtlü, Barış’ın&nbsp;“Herkesin müziği düşündüğü, elini taşın altına koyduğu, sorumluluk aldığı, potansiyelini ortaya çıkarmak istediği bir duruma gelmişti mevzu,” diye anlattığı dönemde albüm kayıtlarına başladı.&nbsp;Albümün ortaya çıkması 2018 yılını buldu. Fail Play, dokuz şarkıdan oluşan 46 dakikalık bir albüm. Yerli caz sahnemizde ses kompozisyonları açısından kaydedildiği dönemin çok daha ötesinde bir modernliğe sahip. Bu yüzden albüm hâlâ çok genç ve bir o kadar da zamansız. Gerisini Barış tamamlasın: “Fail Play tam bir grup müziği albümü. O dört kişinin kimyasıyla oluşacak, dört kişinin dinlediği müziklerin onlara yaptığı etkiyle ortaya çıkacak bir albümdü, bir zaman dilimiydi.”&nbsp;Tam zamanlı müzisyen:&nbsp;Hayatta bazı kararları ben vermemişim gibi gelir. Sanki tüm senaryo beni o karara doğru taşımış ve ben de yolun karşısına geçmişim diye düşünürüm. Tam zamanlı işimden ayrılıp bilinmeyenin zirve yaptığım özgür dönemime geçiş de böyle oldu. Barış için de durum farksız.&nbsp;Konserlere gitmek için yıllık izinlerini tüketmeye başladığı dönemde karar verme vakti geldiğini anladı. O tüm değişiklikleri bir çantaya doldurup arkasına bakmadan yol aldı: “Kendimi artık yeni bir şeye hazırlamak istiyordum, yeni bir forma, yeni bir yöne... Yeni bir harita çizmem gerekiyordu.” Bu tekilleşme beraberinde ilk solo albüm Mutluluklar'ı da getirdi.&nbsp;Barış’ın yanına Da Poet’i de alarak canı ne isterse yaptığı bir albüm olarak arşivde yerini aldı. Haziranda yayımlanan albümün lansmanı geçtiğimiz hafta yapıldı. Olağanüstü şartlar olağanüstü durumları da beraberinde getirir. Çok da şaşırmamak lazım.<img src="https://images.aposto.com/2021/9/5/1634930088219.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="Infinity" width="550" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Barış ve öğlen güneşinde iyice parlaya trompeti<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">Anahtar: “Gitmeden birkaç isim, şarkı fısılda kulağımıza,” dedim Barış’a. Hazırlıklıydı. İlk önce “Bence çok iyi bir prodüktör, müzisyen, söz yazarı,” girişiyle Cem Özel’i ve onun son EP’si Esra’dan bahsetti. Sonra İlksen Mavituna’nın onunla tanıştırdığı Serdar Ateşer’in 1998’de çıkan Avdet Seyri albümündeki Fact Red şarkısını ekledi. Kapanışı da&nbsp;“Boş yok diyebileceğim bir prodüktör ve beatmaker,” olarak tanıttığı Otis McDonald’la yaptı.Bis:&nbsp;Podcast kaydının başlarında bir anda Barış, “Bir yere ait olma hissiyatını yeni yeni sorgulamaya başladım. Neredeyse hiç böyle olmamış hayatım. Hep bir yerlerde bulunmuşum sonra başka bir yere geçmişim. Hiç kendimi buralıyım ya da bu insanlarla birlikteyim gibi hissedememişim. Bu aralar onu düşünüyordum çok,” cümlelerini sıraladı.&nbsp;Sanki o gün bu cümleleri kurmazsa bir anlamı olmayacakmış gibiydi. Kayıt akıp gitti, bu yazı da burada bitti fakat söyledikleri zihnime takıldı. Demek ki bir süre daha beraberiz. Hoş geldin Barış.&nbsp;Güle güle aynı zamanda.

Trompetin arkadaşlık ettiği müzikli bir hikâyenin  içindeyim. Gel yanımıza.

Yeni bir form, yeni bir yön: Barış Demirel

Barış geldi. Masaya İran’da bir ustaya yaptırdığı trompet ağızlığını bir de 1995 çıkışlı The Smiths’in Singles kasetini koydu — şu meşhur Diana Dors’lu kapağı olan.&nbsp;Trompet, Barış’ın kendini en rahat ifade ettiği, nefesiyle hem müzisyen arkadaşlarını hem de ona merakla bakan kalabalıkları bir araya getirdiği bir araç. The Smiths de şimdilerde The Cure'a yerini kaptırdığı gitar müziğinin lise yıllarındaki hayalî yuvası.&nbsp;Barış’la hikâyenin en başına gittik. Dağınık hatıraların arasından geçip dört albümle kolu bacağı tamamlanmış müzikal bir bedenin kalp atışlarına kulak verdik. İyiye iyi demeyi, kötüye kötü demeyi ihmal etmeden köşelerden döne döne bugüne geldik. İyi ki geldik. Seni de bekleriz.&nbsp;Keyifli dinlemeler.<a bgcolor="#e06535" color="#090909" contenteditable="false" fr-original-class="custom-button-link" fr-original-style="background-color:#e06535 !important;color:#090909 !important" href="https://open.spotify.com/episode/6Df2J5nQNrTVWNuDYC5jXm?si=puXY7TrTRXC_S4i4_wrpMQ" rel="noreferrer" style="background-color: rgb(224, 101, 53) !important; color: rgb(9, 9, 9) !important; text-decoration: none; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">DİNLE</a><a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/episode/6Df2J5nQNrTVWNuDYC5jXm?si=puXY7TrTRXC_S4i4_wrpMQ" rel="noopener noreferrer" style="text-decoration: none; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank"><img src="https://embed.apos.to/assets/2021/9/2021-10-24T13:22:59.667Z.png" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="3.40" width="550" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable"></a>

İyiye iyi demeyi, kötüye kötü demeyi ihmal etmeden köşelerden döne döne bugüne geldik.

"Yeni bir harita çizmem gerekiyordu.”

Ada toprakları bugüne kadar birçok kaliteli müzisyen ve kaliteli şarkı çıkardı. Black Sabbath, Queen, Oasis, The Smiths, The Rolling Stones, Pink Floyd, Radiohead, Led Zeppelin, The Beatles… Az önce okuduğunuz efsanevi ‘British Bands’ listesine isteseydim daha çok müzik grubu eklerdim lakin konumuz olan şarkı bu efsanevi gruplardan herhangi birine ait değil. Bu yazının şarkısı ’’Three Lions’’ ya da global ismiyle ‘’Football İs Coming Home’’. &nbsp;1996 yılında Ian Broudie&nbsp;tarafından yazılan şarkı herhalde o yıldan beri İngiltere’de en çok dinlenen şarkıdır. Bu tezimi herhangi bir istatistiğe dayandıramayacağım ama en azından her turnuva yazında şarkının stadyumlarda on binlerce İngiliz tarafından bağıra bağıra söylendiğini biliyorum. 1996’dan beri dillendirdikleri 1966’dan beri de arzuladıkları futbolu eve döndürme, yani milli takımlar düzeyinde turnuva kazanma hayallerini gerçekleştirmeye ilk kez bu kadar yaklaşmış durumdalar. Tek maç.Hayallerle mesafesini tek maça indirmeyi başarmış bu İngiltere Milli Takımı’nın hikayesi 2018 yazında başladı denebilir. Southgate’in yönetiminde gittikleri ilk büyük turnuvada yarı finale kadar yükselen, yarı finalde de 109. dakikada Mandzukic’in attığı golle yıkılan ‘Üç Aslanlar’ 2018 Dünya Kupası’na sadece yarı final görmeleriyle değil oynadıkları oyunla da damga vurmuşlardı. EURO 2020 başladığında İngiltere’den beklenti yine güzel futbol ve en az yarı finali görmekti. Lakin gruplarda oynanan ilk maçta, Hırvatistan’a karşı oynanan oyun bize Southgate’in kafasında başka bir şey olduğunu gösterdi. 2018’de önceliği gol atmak olan takım gitmiş yerine önceliği gol yememek olmayan, ehemmiyete aşırı derecede önem veren başka bir takım gelmişti. Turnuvada oynadığı her maçta son şampiyonalar Fransa ve Portekiz’in çizdiği rotayı takip eden Southgate ve İngiltere rakiplerine toplamda 3.20’lik gol beklentisi yaratma fırsatı tanıdı. Bu istatistik ‘turnuvadaki en sağlam defans’ şeklinde okunabilir. Peki, ağırlıklı olarak Shaw-Maguire-Stones-Walker dörtlüsüyle kurulan defansa ve arkalarında bekleyen Pickford’a baktığımızda turnuvanın en iyi 5 defansı arasında bile zar zor sayılabilecek İngiltere geri beşlisi nasıl oldu da bu istatistiğin oluşmasını sağladı?Gruplarda oynadıkları Hırvatistan, İskoçya ve Çekya maçlarında, eliminasyonda karşılaştıkları Almanya, Ukrayna ve Danimarka maçlarında da savunmayı rakibin pas kanallarını kapatarak sağlayan İngiltere ilk 11’inde öncelikli görevi savunma olan 7 oyuncu oynamakta. Hücumda ise Kane, Sterling, Mount ve oyuna kulübeden giren Grealish’in ayaklarına bakmaktalar. Geride bekleyen 6’lı blok ve sağ kanatta oynayan &nbsp;-önceliği rakip beki kovalamak- Saka ile rakiple dövüşmek ya da hiç ileri adım atmadan geriye yaslanarak savunmayı kuvvetlendirmek yerine, bu paragrafın ilk cümlesinde de belirttiğim gibi rakibin pas yollarını tıkayarak oyun kurmasına engel oluyorlar. Oyun kurmakta zorlanan ve bir türlü aradığı pozisyonları bulamayan rakiplerinin oluşturduğu ilk açıkta skoru bulup öne geçtikten sonra oyunu komple kilitleyerek soğutan İngilizler finale gelene kadar kalelerinde sadece bir gol gördü. Kalelerinde gördükleri tek golü de yari finalde Darmsgaard’ın muhteşem frikiğinden yiyen adalılar turnuvada en az gol yiyen ve akan oyundan gol yemeyen tek takım konumundalar.Madalyonun öbür tarafında bulunan İtalya ise 100 yıllık futbol tarihinde çok nadiren görülen hücum gücüyle ön plana çıkmış durumda. Turnuvanın ilk maçında Türkiye’ye karşı stoper Chiellini’ye bile ceza sahası koşuları attıran Mancini, başrolünde Spinnaziola, İnsigne, Berardi, Jorginho ve Locatelli’nin olduğu hücum futboluyla Türkiye, İsçivre ve rotasyonlu çıktıkları Galler maçlarını vura kıra kazanan İtalya’nın karşısına çıkan ilk ciddi engel son 16’da Avusturya oldu. Çok ortada geçen maçın normal süresinde gol çıkmadı. Uzatmalarda Chiesa ve Pessina’nın golleriyle 2-0 öne geçtikten sonra İtalya, rahat bir nefes bile alamadan 114. Dakikada kalesinde golü gördü. Maçı 2-1 kazanan İtalya’da başrollere Berardi ve Locatelli yerine Verratti ve Chiesa geçti. Çeyrek finalde zorlu geçmesi beklenen Belçika maçını hiçte zorlanmadan geçen İtalya’nın canını Spinnazola’nın turnuvayı kapatmasına neden olan sakatlığı sıktı. Mancini’nin sol bekten ziyade neredeyse bir sol kanat oyuncusu gibi kullandığı ve İnsigne’nin içeri girip oyun kurduğu dakikalarda çizgiye inerek oyunun genişlemesini, rakip defans oyuncuları arasındaki mesafenin açılmasını sağlayan Spinazzola’nın kaybının oyunu ne kadar etkilediği İspanya maçında ortaya çıktı. Birkaç kontra atak dışında hücumda varlık gösteremeyen İtalya, taktiksel savaşta İspanya’ya mat olsada turu penaltılarda kurtarmayı başardı ve İngiltere’nin rakibi oldu.WEMBLEYYaklaşık 1.5 yılın ardından tekrardan taraftar önünde futbol oynamaya başlamış oyuncuların 60.000 kişi önünde oynayacağı bu final belkide futbol tarihinde seyircinin en önemli etken olduğu ilk final. İngiliz hükümetinin İtalya-İngiltere arası uçuşları ‘’covid-19’’ önemleri sebebiyle iptal etmesiyle birlikte stadın yaklaşık %99’unu kaplayacak olan İngilizler İtalyanlara mı yoksa kendi takımlarına mı baskı yaratacak herkes gibi benimde finale dair en çok merak ettiğim maddelerden biri.KİMİN KAZANMAYA DAHA ÇOK İHTİYACI VAR?1966’dan beri şampiyonluk ve hatta final göremeyen İngiltere’nin, son büyük kupasını 2006’da, son finalini 2012’de görmüş İtalya’ya kıyasla şampiyonluğa daha çok ihtiyacı var. Olayı takımlardan teknik adamlara indirgediğimizde ise karşımıza son Dünya Kupası’na katılamamış İtalya’yı açık ara turnuvanın en sevilen iki takımından biri haline getirmiş Mancini ve 2018’de oynattığı oyunla takdir edildikten sonra EURO 2020’de oynattığı oyunla özellikle İngiliz medyası tarafından eleştiri bombardımanına tutulan Southgate çıkıyor. Mancini hiç şüphesiz ki finali kaybetse dahi başarılı olarak anılıcak ve 2022 Dünya Kupası’nda takımın başında olacak. Southgate her ne kadar 1966’dan bu yana final görmeyen İngiltere’yi finale çıkarsa da oynattığı oyunun, Wembley’de kaybettiği finalin ve acımasız İngiliz medyasının kurbanı olacak gibi gözüküyor olası bir mağlubiyette. Hem ülke hem de teknik adamlar çerçevesinden baktığımızda İngiltere’nin tek çaresi kazanmakken İtalya çoktan gönüllerin şampiyonu unvanının sahibi oldu bile.TAHMİNOrta sahası daha güçlü olan İtalya’nın oyun boyunca baskın taraf olmasını ve topla daha fazla oynamasını bekliyorum. İngiltere’nin İtalya’nın arka alanda bıraktığı boşluklara yapacağı hızlı hücumlar dışında herhangi bir varyasyondan gol bulması çok zor durumda. Eğer maçın ilk 25 dakikasında gelen erken bir İtalya golü olmazsa çok sıkıcı ve penaltılara kadar gidecek bir maç bizi bekliyor diyebiliriz. Aklım ve kalbim İtalya’dan yanayken hissiyatım kete tadında geçen 120 dakikanın sonunda penaltılarla gelecek bir İngiltere şampiyonluğu bizi bekliyor demekte.

This Is England

Bir büyük turnuva daha şampiyonu için gün sayıyor; İngiltere mi İtalya mı?

Home ya da Rome

Açık konuşalım, Morrissey anlatmadan önce kısa bir The Smiths anlatmak gerekli midir değil midir tam karar veremedik ama 1982’de kurulmuş ve sadece 5 yıl sonra, 1987 yılında dağılan bir grup olarak İngiliz ve dünya müziğine katkıları ve birçok isme ve gruba ilham olmalarıyla müzik dünyasında önemli bir yere sahip olduklarını hatırlatmakta fayda var.Yıllar önce The Smiths’in telif ücretleri olarak çevirebileceğimiz “royalities” davasından sonra verdiği bir röportajda söylediği “Dava sürecinde olanlar The Smiths içerisinde olanların bir özeti gibiydi. Mike, durmadan konuşuyor ama hiçbir şey söylemiyor. Andy, ismini bile hatırlayamayacak bir halde. Johnny herkesi memnun etmeye çalışıyor ama sonuç olarak kimseyi memnun edemiyor." Morrisey ise yoğun bir eleştiri yağmuru altında ve sorguya çekiliyor. "Nasıl Smiths sonrası başarılı oldun? Nasıl Smiths’i arkanda bıraktın?” sözleri ile Smiths defterini kapadığını ve Morrissey anlatısına o zamanlar başladığını anlatıyor.Peki, Morrissey anlatısı güzel bir şekilde ilerledi diyebilir miyiz? Dinleyenleri ve hayranları arasından yükselen sesleri topladığımız zaman pek güzel diyemeyiz. Gözlerimizin önünde haklı ya da haksız hatta bazen faşist düşüncelerini paylaşmayan insanları aşağılayan bir karaktere evrilirken müziğini takip etmekte çoğu zaman zorlandık. Kendi mirasına zarar vermekte bu kadar ısrarcı olması da acaba bir şeyler mi anlatıyor diye sormaktan çok uzakta, kafamızı kurcalamaktan başka bir işe yaramıyor.“Kapa çeneni, Morrissey.” çantaları ve şaka amaçlı olsa da eğer konuşmaya başlarsa diye konserine yanında kulak tıkacı götüren Morrissey hayranı haberleri konuyu tam olarak özetlese de müziklerini dinlerken onları ortaya çıkaran isimlerin karakterlerini nerelere koyduğumuz ise biraz daha flu bir konu.

The Smiths ile ilgili hikayeler